Jani wordt mama – respect voor die man

Ik heb er dagen (nuja bijna 2) tegen gevochten om mijn mening over de aflevering van maandag in “Jani Gaat” op Vier te geven. Maar hier komt het toch.
Owkay, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik buiten deze geen enkele aflevering heb gezien. Misschien heb ik daar nu ondertussen al vet spijt van en ga ik ze alsnog kijken. Als ik ergens tijd kan sprokkelen ….

Ik vraag me trouwens nu zo spontaan af waarom ze het programma “Jani Gaat” gedoopt hebben en niet “Jani wordt”. Maar soit daar gaat het nu niet over. Afgelopen maandag was het dus “Jani wordt mama”.

Jani wordt mama, enkele bedenkingen

Ik dacht heel de aflevering door: “Amai wat een rustige kinderen zijn dat!” Ja, ze deden me wel even versteld staan toen ze bezig waren over pipi doen in het gezicht. Maar mijn kinderen hebben het tegenwoordig over “kakkerlakken” een beetje een uitloper van de meer bekendere “kaka”fase. Als het tegenzit of als ze iemand willen beledigen is het een kakkerlak. Tja, kaka of pipi, wat maakt het uit. Maar dus, ik vond ze rustige kinderen. Ja, ze luisterden niet in de winkel, maar toch. Rustige kinderen dus.

Mijn verbazing was toen ook groot dat ik gisteren bij een van mijn facebook vriendjes las dat ze helemaal geschokt was over de kinderen. Dat ze geen manieren hadden en druk waren. Uh. Hoh. Helemaal niet wat ik dacht dus. Zo zie je maar, elk vergelijkt met wat herkenbaar is en wat niet.

De papa van de kindjes. Wat een rust! Die straalde rust uit, in zijn houding, zijn stem, zijn reacties, zijn geduld. Wauw!! Echt, van wat ik gezien heb op tv lijkt me dat een heel erg rustige toffe papa. Geweldig!

Maar soit, als je de aflevering niet gezien hebt zegt je dat allemaal niet veel. Ik vind het ook superknap (bij gebrek aan een beter woord) dat ze hun 4 kinderen toch voor een deel overleverden aan een ander persoon. Zo eentje dat de kinderen (bijna) niet kennen en totaal geen ervaring heeft. Ik zou dat niet kunnen en willen. Mijn kinderen zouden dat niet willen of kunnen.

Wat mij het meest bijgebleven is van Jani wordt mama

Kaka went. Ik kan me nog de tijd herinneren dat ik ook super vies was van een kaka pamper. Het idee alleen al. Niet dat ik er nu naar uit kijk, maar het went. Natuurlijk zijn er dagen waar de kaka viezer is dan anders of waar ik er minder tegen kan. Gelukkig is dat niet het overgrote deel. Daarbij komt nog eens dat er een verschil is tussen een kakapamper van uw kindje of van iemand anders zijn kindje.

Het lege gevoel. Na een dag met kinderen. Kinderen dat aandacht vragen, kinderen dat liefde vragen. Jani voelde zich leeg, helemaal leeg. Dat vond ik een dubbele. Ik ging bij mezelf na of ik mij ook zo voel. Ik weet het niet, oprecht niet. Zou je je niet vol moeten voelen achteraf? Want je krijgt toch ook heel veel liefde terug? Of weegt dat niet op tegen het geven. Ik weet het niet. Misschien voel ik het wel maar omschrijf ik het anders.

Je moet erin zitten voor je beseft wat het is. Dit. Behoeft dat nog woorden? Ik dacht het niet. En Jani, jij zat erin en je deed het toch maar. Zomaar opeens. Van 0 kindjes naar 4. Wij hebben nog de tijd om erin te groeien, van onze allereerst baby tot ons 5de kindje.

Je mist ze al voordat ze weg zijn. Daaraan merk je dat je er werkelijk inzat. Dit gevoel is er en gaat nooit meer weg. Een geweldig gevoel, eentje om te koesteren. Hoe moeilijk die momenten ook kunnen zijn, wat een dankbaarheid dat je dat kan voelen voor iemand.

De schoolpoort. De botox. De pollepel. Het vliegenraam. De crocs. De lichtjes. Hilarisch. Echt. Hier komen er geen crocs, ik vind dat gewoonweg afzichtelijke schoenen. Maar die lichtjes dat je plots ontdekt had. Werkelijk, daar lag ik strike.

Jani, bedankt voor de leuke aflevering! Ik heb kunnen lachen en ik voelde me begrepen en gesteund. Toffe combinatie. En wees gerust. Wij nemen geen 4 kinderen. 5 is zoveel leuker.

Je kan de aflevering hier opnieuw bekijken.

Hebben jullie het gezien? Wat vond je ervan?