Ik schreef al eerder over mijn verwachtingen van het huwelijk zo’n 10 jaar geleden. Ik ging er werkelijk vanuit dat we na een x aantal jaar huwelijk elkaar helemaal zouden kunnen volgen. Hoe kan dat ook anders na jaren continue samen te leven? Nou, bleek ik daar even in mis te zijn. In ons huwelijk werkt het zo niet. Dit was en is nog altijd een aanvaardingsproces voor mij. Ik moest huwelijksverwachtingen loslaten.
Vanaf het moment dat je geboren wordt, word je beïnvloed door alles om je heen. Misschien start dat zelfs al in de buik, geen idee. Zodra je geboren bent lig je, als het goed is, in de armen van je liefhebbende mama. Vaak is daar dan ook een papa bij, die fier aan de kant van het bed staat en je hoofdje en wang streelt. Heerlijk toch. Je mag je gekoesterd voelen in je eigen kleine wereld, die bestaat uit een mama, een papa en misschien al wat broertjes en/of zusjes.
Langzaam groei je op en het huwelijk van je ouders legt de basis van hoe jij het huwelijk ervaart. Misschien ben je wel heel close met andere getrouwde mensen en neem je dat ook voor een, al zei het kleiner, deel mee. Later, als je begint te lezen, naar films begint te kijken en een groter wereldbeeld hebt, voeg je daar nog heel wat aan toe. Voor mezelf merk ik dat boeken en films daar een grote rol in spelen, maar toch nog altijd voor het grootste deel, hoe ik het huwelijk tussen mijn ouders ervaarde.
Dan ben je getrouwd en na een tijdje gaat die roze wolk weg, en komen er meer en meer frustraties boven. Je merkt zaken op die je voorheen niet opmerkte. Je bent een aantal jaar getrouwd en dan word je geconfronteerd met de verwachtingen die je stiekem had. Vaak is dat onbewust, maar ze komen toch bovendrijven. Het begint op te vallen dat het niet loopt zoals je gedacht had dat het ging gaan.
Je voelt een teleurstelling in jezelf maar vooral in je partner. Je begint te twijfelen. Heb je er wel goed aan gedaan om te trouwen? Hoe kan ik mijn partner veranderen? Hoe kan ik dat wel bekomen? Ik verdien dat toch? Ben ik niet goed genoeg? Ik verdien beter, ik wil beter.
Als je niet op een goede manier omgaat met die teleurstellingen kan het van kwaad naar erger gaan. Hele kleine dingen worden groter en groter. Tot je denkt aan scheiden. Ik weet niet hoe het bij jullie zit maar ik ben niet getrouwd om te scheiden. Dus ik ga er mee aan de slag. Dat is niet makkelijk, gaat niet vlug maar is wel de moeite waard.
Ik heb niet het perfecte huwelijk, noch de perfecte oplossingen. Wel ben ik al bijna 10 jaar getrouwd en samen hebben we al heel wat beleefd. We zijn er nog niet en we gaan perfectie volgens mij ook niet bereiken. Toch heb ik al veel geleerd, door te doen, te luisteren en te leven.
Het belangrijkste, maar tevens vaak ook een van de moeilijkste zaken, is onderzoeken of het probleem voortkomt uit je partner of uit je eigen verwachtingen. Nou, hoe kan je dat nagaan? Afhankelijk van hetgeen er misloopt kan die gedachtegang anders zijn. Zelf heb ik die evolutie meegemaakt met mijn verwachting om elkaars gedachten te kunnen lezen. Weet je, ik had echt zo’n romantisch idee dat we dat na 10 jaar wel zouden kunnen. Niet letterlijk natuurlijk. Gewoon vlug weten wat de ander denkt, makkelijk stiekem elkaar tekens geven met andere mensen er bij. Zo van die dingen.
Ik weet niet precies waar dat idee ontstaan is, volgens mij uit het ‘ideale wereld’-beeld rondom ons, uit boekjes en films. Nu, ik zat met dat idee, ik dacht met momenten, mijn man geeft niet om mij. Ik dacht dat hij het expres deed, dat hij het bewust negeerde of niet wou leren. Tot ik verder ging nadenken. Af en toe praatte ik erover met mijn man. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het praten vaak overging in een verwijten maken. Dat ligt namelijk erg gevoelig bij mij. Uiteindelijk begon mijn licht te branden, in plaats van de schuld bij de ander te leggen keek ik naar mezelf. Het zijn mijn verwachtingen. Verdien ik dan niet het allerbeste? Natuurlijk wel.
Ik heb de keuze gemaakt om met hem te trouwen. Ik hou van hem, soms wat meer en soms wat minder. Weet je, getrouwd zijn is telkens opnieuw kiezen voor je partner. Dat gaat soms helemaal vanzelf en soms moet je daar moeite voor doen. Dus ik begon er verder over na te denken. Het is mijn verwachting om een dergelijke verstandhouding met mijn man te hebben. Dit lukt blijkbaar niet. Wat nu? Moet ik daar de rest van mijn leven ongelukkig over zijn? Kan ik hem zomaar veranderen? Nee, natuurlijk niet. Het zou heel erg jammer zijn om dat ons huwelijk en ons leven te laten verpesten. Dat bepaalt niet of ons huwelijk geslaagd is of niet, neen het zijn enkel verwachtingen.
Dan ging ik nadenken over wat ik wel kan doen. Ik heb niet in de hand wat mijn man denkt, voelt of hoe hij verandert. Ik heb wel in de hand wat ik zelf denk en voel en kan mezelf aanpassen. Ik kan mijn verwachtingen bijstellen. Ik kan loslaten. Ja, ik kan dat allemaal. Het is niet makkelijk, het is confronterend en een werk van lange adem. Ik moet telkens opnieuw nadenken en beseffen waar het aan ligt.
Telkens opnieuw nadenken en voor ogen houden wat positief is kan helpen. Het klinkt misschien stom, maar je kan dat makkelijker maken door het volgende te doen:
Door het op te schrijven kan je het vaak beter een plaats geven. Hou het lijstje goed bij en als er opnieuw een moment komt waarin je teleurstelling voelt, waarin je verwachtingen niet vervuld worden, denk dan aan het lijstje en je zal je al heel wat beter voelen.
Onthou ook dat er verdrietig om zijn niet erg is. Zorg er enkel voor dat je het je partner niet verwijt. Jij bent verantwoordelijk voor je verwachtingen, niet je partner. Als dit goed zit kan je er wel samen over praten. Sta ervoor open, doe dit bij voorkeur niet op een moment waar je zelf te emotioneel bent. Gebruik die emotionele momenten om eens goed te huilen, dat kan zeker in de armen van je partner. Praten doe je op betere momenten, momenten waar je alles helder ziet en neem er maar je lijst bij! Je kan het.
7 Comments
Mooi geschreven Sofie! En helemaal waar
Liefs
Tamara
Het huwelijk is inderdaad werk in uitvoering. Mijn man leest ook niet de wensen van mijn lippen. Maar ik heb wel leren zien dat hij zijn best doet.
Wat dat betreft vind ik het verhaal van de liefdestalen erg verhelderen. Iedereen spreekt zijn of haar eigen liefdestaal en is de kunst om die van elkaar te herkennen.
Mooi!
[…] dit openhartige stuk van Sofie schrijft ze over haar eigen huwelijksverwachtingen. Haar man blijkt daar toch niet […]
Wat een mooi stuk Sofie!
Wat heb je dit mooi en vooral goed opgeschreven Sofie. Liefde is inderdaad een werkwoord. Ik ben heel blij dat er steeds meer mensen zijn die niet het bijltje erbij neergooien en echt moeite doen om het te laten slagen. Let wel. Ik spreek nu niet over stellen waarbij het om wat voor redenen dan ook echt niet meer gaat. Iedereen moet het voor zich beslissen en bepalen. Neemt niet weg dat ik dit een heel goed geschreven stuk vind.
Dank je wel!