Het was gelukkig maar een halve k*t dag.

Gisterenochtend 3 helse uren gehad. Gelukkig was het erna zo goed als afgelopen. Uiteindelijk is Abel volledig rustig geworden bij mij en is Emma blijven spelen. Abel zat lekker tegen mij aangeleund te duimen. Zijn allerschattigste zelf dus. Dan kreeg hij zin in pannenkoeken, gisteren hebben we deze samen gebakken. Dus gingen we lekker met zen drietjes een pannenkoekje eten. En erna hebben ze tot aan het middageten nog heel lief en leuk samen gespeeld.

Nog even een kleine noot aan wat ik gisteren schreef. Op zo’n momenten gebeuren er zoveel dingen op een keer dat het moeilijk is om juist te omschrijven wat zich hier afspeelt. Al het drama, geween en hoe ik erop reageer. Ik wil nog even duidelijk stellen dat ik altijd wel eerst de “gekwetste” troost, meestal praat ik dan ook wel gelijktijdig tegen de “dader” en als de traantjes weg zijn bij de ene bekommer ik mij om de andere. Leg ik nog eens uit dat zusje pijn heeft als hij haar slaat, dat zusje pijn heeft als hij op haar gaat liggen, dat zusje verdrietig is als hij haar beer afneemt,… of omgekeerd en andere dingen. Ook geven ze dan achteraf aan elkaar een aaike en/of knuffel en/of zoentje, dit zonder druk. Hier doen we niet aan afzondering, negeren, in de hoek zetten, … Ik hoop dit ook nooit te doen.

Onderstaande is onze visie, hoe wij willen dat onze kindjes dingen leren en opgroeien, of eigenlijk hoe wij het vooral niet willen.

Waarom willen wij dat niet doen?
Omdat wij er onvoorwaardelijk willen zijn voor onze kindjes. Als je een kindje even een time out geeft, even negeert ben je er op dat moment niet voor je kindje. Ook al denk en weet jij van wel, het kindje weet dat niet. Meestal is het ook nog zo dat het kindje pas uit de hoek of andere plaats mag komen als het kindje sorry komt zeggen. Op dat moment ben je er niet onvoorwaardelijk voor je kind maar hangen er voorwaarden aan vast.
Ook leert het kind, ondanks de meesten achteraf nog eens herhalen waarom de time out er was, niet waarom iets niet mag. De volgende keer zal het kind het niet meer doen omdat hij geen straf wil.
Een kind straffen, in de hoek zetten is ook een vorm van macht uitoefenen. Het kind zal dat ook gaan imiteren naar anderen toe.
Respect dwing je niet af maar verdien je.

Dat betekend niet dat Abel nooit eens mag uitrazen, dat doet hij ook, als hij er behoefte aan heeft. Hij moet daarvoor niet afgezonderd zijn, tenzij hij dat eventueel zelf zou willen, en omdat ik hem niet negeer en meestal ergens dichtbij ben en misschien zelfs af en toe iets tegen hem zeg weet hij ook dat hij altijd, hoe dan ook, bij mij terecht kan.

Dat betekend ook niet dat alles hier mag en kan, er zijn andere manieren om grenzen duidelijk te stellen dan puur macht.

Een leuk artikel: Het breken van de weerbarstige kinderwil

En nog een boekje wat ik heel goed vind is Luisteren naar kinderen van Thomas Gordon.