Het prille begin van mijn eerste zwangerschap

Eindelijk mag heel de wereld het weten, kan ik mijn verhaal en gevoelens over de zwangerschap aan iedereen kwijt!

Eigenlijk mogen wij heel blij zijn en dat zijn we ook. We zijn gestopt met de pil en hup een paar weken later waren we al zwanger. Echt heel vlug, normaal heeft het lichaam toch enkele maanden nodig om terug op zijn plooi te komen. Om terug te beseffen dat het zelf moet zorgen voor een deftige eisprong op de goede tijd, om regelmatig te zijn. Om zelf te voorzien in hormonen.

Maar tegen alle verwachtingen in vond mijn lichaam het niet zo nodig en waren we een week later al zwanger. Natuurlijk wisten we het niet zo vlug. Ik merkte wel af en toe dat er iets was, dat er iets verandert was in mijn buik. Maar het was logisch, ik was gestopt met de pil na al die jaren en ja dan doet je lichaam natuurlijk raar want het moet zich opeens zelf redden.

Ik kreeg af en toe wat pijnlijke steken maar ook dat dacht ik te wijten aan mijn komende echte maandstonden. Dit was namelijk al enkele jaren geleden. De steken werden duidelijker en ze kwamen iedere nacht rond 3u terug en dan ook af en toe overdag rond de middag. Als ik rekende en er van uitging dat mijn lichaam een normale cyclus zou starten van ongeveer 28 dagen dan moest ik nog even wachten op mijn maandstonden. Maar je kon nooit weten, misschien kwamen ze nu even vroeger, dit was tenslotte terug nieuw voor het lichaam.

De pijnlijke steken bleven komen en ik dacht gefrustreerd: Ik kan maar beter zwanger zijn, anders heb ik nu pijn voor niets. Maar ik bleef denken dat ik niet zwanger kon zijn. Maar toch, er bleef een gedachte zweven: Je kan zwanger zijn, je kan de innestelling voelen en nu voel je bandenpijn. Ik probeerde die gedachte te verdringen, om niet teleurgesteld te zijn als mijn maanstonden zouden komen. Op de dag dat ik ze normaal in een ideale wereld zou moeten krijgen had ik ze nog niet. Het werd moeilijker en moeilijker om die gedachte te verdringen en ik was er zeker van dat ik zwanger was, ik was niet misselijk of had geen andere symptonen om dit te denken maar ik deed het toch. Ik durfde het natuurlijk niet aan de buitenwereld vertellen dat ik er zo over dacht.

Bram en ik spraken af als ik een week over tijd was zouden we een testje doen. Maar ik kon niet meer wachten en raakte er heel stiekem meer en meer van overtuigd dat ik zwanger was al had ik daar niet echt aanleiding toe. We deden na 3 dagen al een testje en ja hoor: daar kwam het streepje! We konden het echt niet geloven. De dag erna naar de huisarts om bloed te laten nemen. De dag daarop wisten we het zeker, we waren zwanger! Echt niet te geloven. Zo vlug! Je rekent er wel op maar toch, ik had echt gedacht dat het een paar maand zou duren maar neen: we waren zwanger! Echt super.

Toen hebben we ook een afspraak gemaakt met de gynaecoloog om precies te weten hoe lang het was en of alles goed was. Ik maakte een afspraak om te gaan kijken op 8 weken zwanger, gebaseerd op de uitslag van mijn bloedtest maar ik geloofde dit niet want we waren pas 6 weken met de pil gestopt en dan moest het direct op de dag zelf gebeurt zijn (de zwangerschap wordt altijd standaart met 2 weken verlengd).

En ja op de echo van de gynaecoloog zagen we dat we 6 weken ver waren (dus effectief 4 weken zwanger) dit kon beter kloppen, dan waren we iets meer dan een weekje gestopt met de pil. De eerste echo was zo verlossend. De weken daarvoor was echt een hel, ik was blij dat ik zwanger was maar durfde niet te genieten, durfde niet echt heel heel blij te zijn. Bang dat het niet goed was, bang dat er geen hartje zou zijn, bang voor een miskraam. Ik had niets van last, geen misselijkheid, geen pijnlijke borsten, geen …

Maar de echo was heel goed, we zagen een schattig boontje een hartje die heel vlug aan het kloppen (flikkeren) was. Toen was ik gerustgesteld maar natuurlijk uitkijken naar de volgende echo op 12 weken. Want toen was de meest cruciale periode voorbij en ja hoor daar was ons spruitje, volop aan het bewegen we konden zelfs het hartje horen!

Nu gaat het veel makkelijker om van de zwangerschap echt te genieten, er zit nog altijd iets in mijn achterhoofd dat het nog altijd kan mislopen. Maar het overheerst niet. Ik ben echt gelukkig en blij met het wonder in mijn buik en kan niet wachten tot ik het voel bewegen. Soms denk ik dat ik iets voel maar ben het niet zeker. Echt spannend.

Het is vooral een hele opluchting om te weten dat ik zwanger ben en kan worden. Want dat weet je gewoon niet, wat als ik nu eens onvruchtbaar zou geweest zijn? Of Bram? Of dat het gewoon niet zou lukken. Wat zouden we dan doen? Zou het makkelijk op te lossen zijn? Hoelang zouden we moeten wachten, hoeveel onderzoeken zouden we hebben? Gelukkig is het nu niet nodig, nu toch nog niet. En ik hoop echt voor iedereen die kinderen wil dat het ook zo vlotjes mag gaan. Maar je mag zeker ook niet uit het oog verliezen dat er nu heel veel mogelijk is. Maarja, wie ben ik om dat te zeggen?