Het einde van de opvoeding – opvoedingsboek review

Ik lees graag, heel erg graag. Leuke vrouwenboekjes vliegen er dan ook door. Ook lees ik graag “opvoedingsboeken”. Niet om zomaar zonder na te denken op te volgen maar ik haal er veel inzichten uit en vooral tips die aansluiten bij hoe wij het opvoeden zien en mee omgaan. Ik lees kritisch.

Het einde van de opvoeding

Even door de achtergrond ploegen

Eerst was het even doorzetten, het gaat een lang stuk over je eigen opvoeding, wat dat doet met je, over schillen van je identiteit, hoe deze schillen liggen over je “natuurlijke staat van zijn”, … Er zijn veel oefeningen in verweven dat je zelf kan/moet toepassen om beter bij jezelf te staan, doorheen deze schillen. Eerst dus een inleiding gevolgd door Ontstaan en werking van onze identiteit en dan werd het, voor mij toch, veel interessanter: Opvoeding en identiteit.

Ik snap wel dat er eerst een achtergrond gegeven wordt en je naar jezelf moet kijken. Dat is zeker noodzakelijk om te doen, maar ah dat leest gewoon voor mij persoonlijk iets minder vlot.

Kijk verder dan gedrag

In deel 3 van opvoeding en identiteit leren we een soort kijk-techniek om beter te kijken naar de werkelijkheid. Niet naar het kind of naar je eigen gedachten errond, maar werkelijk kijken wat er gaande is zodat je daar beter op kunt reageren. Zodat je meer kans hebt van jezelf om het goed aan te pakken. Op een manier dat je het kind geen afbreuk doet en dat je zelf ook geen spijt nodig hebt achteraf. Dat gaat in 4 stappen, ik ga ze hier natuurlijk niet nauwkeurig uiteendoen daarvoor moet je echt wel het boek lezen. De stappen zijn: Kijken, Erkennen, Vertrouwen en Loslaten. Dit leunt echt super hard aan bij wat ik al aan het doen was in mijn opvoeding. Ja, ik noem het nog altijd opvoeding terwijl ze in het boek vertellen dat opvoeden in principe niet hoeft. Daar ben ik het niet mee eens. Maar ik voed wel minder op dan een ander doorsnee gezin.

Wees mild voor jezelf

Daarnet typte ik het zinnetje: Je hoeft geen spijt te hebben. Dat raakte me ook wel in het boek. Dat er een verschil is tussen je schuldig voelen en spijt hebben. Ik maak ook nog altijd vaak de fout dat ik wil dat mijn kinderen zich schuldig voelen, soms zeg ik dan dingen of doe ik dingen waar ik zelf geen vrede mee heb. En daar heb ik spijt van. Spijt komt uit jezelf, daar heb je niemand anders voor nodig. En spijt mag er zijn, daar leer je uit. En ja, dan heb je kinderen zoals de mijne waar het niet zo vlot gaat om spijt te voelen, dat ze het gewoon niet snappen, niet zien, niet merken, … dan is het mijn taak om een manier te vinden om het ze uit te leggen en ze te helpen om dat wel te kunnen zien en herkennen. En ja, dat is een werk van lange adem bij bepaalde kinderen. Maar het is het zo waard.

Het hele boek gaat er ook over dat alle gevoelens er mogen zijn, ben je blij prima, ben je verdrietig dan ben je maar verdrietig, je hoeft geen stoten uit te halen om dat gevoel weg te stoppen. Wees gewoon verdrietig wanneer dat nodig is. Dit deed ik al, naar mijn gevoel, heel goed naar de kinderen toe. Alles mag er zijn, ik hou ook van hen als ze wenen. Mijn oren soms wat minder maar das weer een ander verhaal. Maar naar mezelf kan dit veel beter.

Ik ben heel tevreden met dit boek, niet met alles in het boek. Maar toch, een aanwinst in mijn collectie. Ze gaan op het einde ook dieper in over school, pijn en verdriet, verslavingen, …

Waar ik niet mee akkoord ben

Waar ik dan weer wel helemaal over viel was dat hij tegen slaan en dus ook de pedagogische tik is, ok, helemaal akkoord, maar hij stelt dan de time out voor. Daar ben ik niet voor te vinden geef ons maar de time in. Hij melde ook dat ouders ook een time out kunnen nemen, daar ben ik dan ook weer voor. Pas als kinderen zelf kunnen beslissen om een soort time out te nemen vind ik het wel ok. Maar niet eenzijdig van de ouders uit, dus zeker niet bij jonge kinderen. Mijn zoon begint dat soms al te doen, wij hebben hem nooit op time out gestuurd als baby, peuter of … en toch, de laatste weken als het hem allemaal teveel wordt zegt hij zelf dat hij even naar boven gaat. En dat mag natuurlijk. Dus eens hij dat zelf aangeeft om daar nood aan te hebben kan je wel op een rustige manier aangeven dat het misschien tijd is om even af te koelen. Ik denk dat je daar zelf wel, samen, een weg in kan vinden. Je kan ook op een rustig en liefdevol moment de opties bespreken en je kind zelf laten brainstormen wat hij/zij allemaal kan doen op zo’n momenten.

Is het boek “Het einde van de opvoeding” een aanrader?

Ja! Maar, ik denk dat het niet goed is als eerste boek over dergelijke zaken dan denk ik dat het boek “luisteren naar kinderen” van Thomas Gordon een beter boek is om mee te starten. Dit heb ik al gelezen, een paar jaar terug, ik ga het nu opnieuw lezen en er ook eventjes over bloggen.

Hier kan je het boek kopen.