Gelukkige verjaardag, papa

De verjaardag van mijn papa

Mijn papa is vandaag jarig. Hij zou nu 59 jaar worden. Wat als hij dat ook werkelijk kon worden, en niet voor eeuwig 57 blijft.

We zouden opstaan, gezellig ontbijten met ons gezin. Een smsje naar opa sturen om hem te feliciteren. Eventueel als de kindjes er zin in hebben ze laten bellen. Naar de dienst en naar huis om te lunchen. Eventjes genieten en rusten in de zetel, vlug wat opruimen. Om dan met zen allen richting opa en oma te trekken. Waar we vast lekkere verse taart zouden eten die oma zelf gebakken heeft. Chocoladetaart, dat mag niet ontbreken voor opa. Mijn papa. Kleine updates van de dagelijkse zaken in ons leven uitwisselen. Genieten van opa dat Anna knuffelt. Vast en zeker zou Emma een appel vragen om op te eten, geschild hé opa. Lachen met elkaar, genieten van elkaars gezelschap. Zorgeloos.

Voor altijd

Mijn papa is vandaag jarig. Hij is er niet meer. Nooit meer. Vandaag stonden we op met gemis. Zoals elke dag maar net iets stekeliger. Geen smsje dat ik kan versturen. Geen vooruitzicht. Ontbijten en naar de dienst. Lunchen en zondagse rust. Geen bezoekje aan opa en oma. Of toch wel, maar dan anders. Absoluut niet hetzelfde. Geen kadootje om af te geven. Geen knuffel en geen verse taart van oma. Geen grapjes over zijn grijze haren.

Taart eten aan het graf

Vorig jaar, zijn allereerste verjaardag dat eigenlijk een niet verjaardag was. Omdat je wat moet doen. Omdat ik maar een mens ben. Omdat ik geen weg weet met het verdriet. Omdat ik alles zou doen om het gemis te omzeilen. Omdat ik. Ik weet het niet meer. Gewoon. Ik deed het gewoon. Ik kocht een chocoladecakeje en at het op in het nog natte gras aan hun graf. Het hielp niets. Toch doe ik het vandaag weer.

Wat moet ik anders.