Geduld

Vandaag trok ik nogmaals naar UZGent. Deze keer alleen met Adam. En normaal gezien het allerlaatste testje daar. Het ging goed denk ik, hij was vrolijk en heeeeel erg enthousiast. Wat soms verwarrend was, vooral toen hij prentjes moest aanduiden en hij uit enthousiasme ze allemaal wou tonen. Hij heeft niet zo’n uitgesproken weerbots als Abel had maar toch een beetje te merken. Het is anders, ook vooral omdat hij niet praat, denk ik. Volgende week is er nog de schoolobservatie voor Emma en de thuisobservatie voor Adam en dan is het wachten tot 17 juni voor “het advies”. Ik ben benieuwd, reuze benieuwd. Maar ook die wachttijd overleven we wel. Ondertussen gaat het leven gewoon verder natuurlijk en doen we ons best voor onze kindjes zo goed mogelijk bij te staan en genieten van hun zotte kuren.

En ohjee wat is het soms toch moeilijk om niet te oordelen. In de wachtzaal van UZGent om in te checken voor consultatie zat er nog een mevrouw met een kindje. En ja dat kindje kon niet stil zitten en kon niet lang wachten. Dan betrap ik mezelf er toch op dat ik nogal vlug een oordeel klaar heb over die mama, ik zou dat zo doen of zo. Ik vind dat absoluut niet leuk van mezelf en wil dat afzetten, maar wat is dat moeilijk! Ik hoopte zelfs eventjes dat Adam ook wat minder rustig zou worden daar toen ze zei “Kijk eens naar dat kindje daar, die zit stil.”  Maar neen wat later ging Adam zelfs gewoon op de grond liggen, rusten. Dan probeer ik te bedenken, ze is vast moe of ze is wat gestrest of dit of dat. Al heb ik het ondertussen wel gedacht, niet fijn.

Mijn bakfiets werd ook eindelijk gemaakt, deze keer slechts 3 werkdagen later dan gepland toch al beter dan 3 weken langer. Ik hoop dat ze mij daar nooit meer terug gaan zien, ik zoek alvast een andere fietsenmaker … En aftellen naar de levering van mijn nieuwe bakfiets.