Emorollercoaster

De voorbije dagen passeerde zowat elke mogelijke emotie. Het begon op vrijdagochtend met een kapper bezoek voor mezelf en voor dochterlief. Waar ze super flink meer dan een uur gewacht heeft op mij en zonder problemen stil bleef zitten om zelf een mooie vlecht te krijgen. Daarna ging de rollercoaster aan de gang, thuisgekomen direct de super mooie kindjes in de auto laden en de benodigdheden in de koffer. Mezelf even verwisselen van kleed en hupla op naar de (schoon)ouders. Waar een super knappe bruidegom ons opwachtte en volop zijn trouwbelofte aan het van buiten leren was. Manlief moest nog zijn kostuum aantrekken dat lieve schone mama gestreken heeft, met de juiste plooien in de juiste broek op de juiste plaatsen. Nog even een youtube voor de das en dan waren we allemaal klaar. In spanning wachten op de limousine en dan op naar de lieftallige bruid.

Blij als een klein kindje mocht ik mee rijden in de limousine samen met dochterlief aka bruidsmeisje. Manlief en de broertjes volgden in hun eigen rijvoertuig.

Aangekomen bij de bruid en haar uitgebreid bewonderd te hebben ging de dag verder in een sneltreinvaart. Lekkere sandwiches met een drankje, op naar het gemeentehuis waar ze officieel man en vrouw werden. De straat over naar de kerk waar dochterlief een super mooi bruidsmeisje was, manlief dat meer buiten zat met de kindertjes dan binnen. Nogmaals een traantje tijdens manlief zijn tekst, de huwelijksbeloften, ringen en kus, mijn eigen tekstje dat ik mocht voorlezen waarbij de kindjes zich ook maar bij mij kwamen voegen, … en op naar het park voor de foto’s. Waar de kindjes onze cadeau afgaven, een hamertje, beiteltje, veiligheidsbril en een buis vol met chappe 😉 . En dan, naar huis, tijd om de kindjes rustig over te leveren aan de goede liefdevolle handen van de babysitters en op naar het avondfeest. Heerlijk eten, prachtige mensen, wat moet een mens nog meer hebben op zo’n feest. Op tijd naar huis want de dag erna (nouja wat later op die dag ondertussen al) was er ook vanalles te doen.

Na veel te kort te hebben geslapen en een ochtendje nietsdoend lummelen vertrokken we allen met de fiets op naar het huis van onze lieve papa en Kathy. Waar alle buren, veel familie, vrienden, triatlonners, collega’s, … zich verzamelden. De lieftallige buren organiseerden een herdenkingsrit voor hen. Super lief! Een minuutje stilte en dan allen op pad, 28 km’s ter ere van hen. Super trots op Abel die een heel stuk zelf meegefietst heeft en erna kon zijn fiets in de bezemwagen en Abel zelf in de bakfiets. En ik maar trappen in de gloeiende zon. Maar we hebben het ervoor over, regelmatig aangemoedigd worden door de anderen. Heerlijk. Een paar tussenstops om wat fris te drinken en hup weer verder. Bij terugkomst maar beslist om even af te slaan naar ons huis want mijn batterij was alarmerend laag en ja hoor, we zouden het huis van papa nooit gehaald hebben laat staan dan nog naar ons huis. Dus dan maar even fiets thuiszetten en allemaal in de auto nog gaan bijpraten met iedereen. Een emotionele maar heerlijke dag. Heel erg fijn om te zien dat er nog zoveel mensen zijn die ze missen en die ze nog helemaal niet vergeten zijn. Bedankt!