Een overvol emmertje – autisme

Ik zei het overlaatst nog. Het is mijn oudste zoon allemaal teveel aan het worden. Het begon een tijdje voor sinterklaas. De drukte, de verwachtingen, de andere indelingen op school, … Bij andere kinderen ligt dat ook niet altijd even makkelijk maar het is toch ook zo duidelijk dat er meer is. Zijn emmertje zit vol. Overvol.

Timing

Het minste dat er nu gebeurt is er teveel aan. Zo had hij vanmorgen een heel mooi vliegtuigje geplooid uit papier. Echt, hij kan dat al beter dan ikzelf. Maar het was niet 100% juist naar zijn zin. Daarop loopt hij boos naar zijn kamer. 5 min voor ik alle kindjes in de bakfiets moet krijgen. Fun.

Kerststress

Dan laat ik zo goed als mogelijk de tijdsdruk los, als ik alleen ben zorg ik ervoor dat alle kinderen klaar zijn en liefst al in de bakfiets zitten. Dan ga ik hem achterna en observeer en luister. Deze keer ging het redelijk vlotjes. Ik moest het kadootje voor zijn klasgenootje onder de kerstboom leggen want dat wou hij niet doen.

Hij zei “ik heb nooit iets te tonen in de ronde” . Oei, wat wil hij tonen? Hij wil zijn kerstkado tonen in de ronde, we hebben het samen gekocht dus hij weet wat het is. Maar dat gaat niet, de afspraak was heel duidelijk dat het pas vanaf kerst gebruikt mocht worden. Het ligt trouwens uit het zicht en niet zoals elk jaar onder de kerstboom. Ik vind dat zo gezellig een boom vol kadootjes onder, maar dit jaar hebben we dit bewust niet. “Na de kerstvakantie mag je het meedoen naar de ronde.” “Dat is nog zo lang” En ja, dat is zo.

Gelukkig was het er al een beetje uit en was hij daarna iets meer voor rede vatbaar. Halfweg naar beneden loopt hij weer naar boven. Zucht. Dan moet ik me inhouden. Ik wil stampen en roepen. En hem naar de bakfiets sleuren. Dat heeft geen zin, dat weet ik. Ik ga hem zo rustig mogelijk achterna en vraag of hij nog iets zoekt of nodig heeft. Hij wil daar zijn schoenen aandoen. Zucht. Ik doe hem zijn sokken aan, zijn schoenen staan beneden. Ik wil zijn hand pakken om zo samen naar beneden te wandelen, hij laat zich vallen op de grond. De tijd dringt ergens in mijn achterhoofd dusja ik haal zijn schoenen en doe ze hem boven aan. Gelukkig, het zit me mee, daarna krijg ik hem vlot de bakfiets in.

Als ik dan zelfs mijn mama, die er deze ochtend gelukkig ook was, hoor zeggen: “Zou je hem morgen niet beter thuis laten?” Dan weet ik dat het niet meer gaat. Ik ben niet direct van plan dat te doen, tot nu toe is het nog nooit twee ochtenden na elkaar erg geweest. Morgen krijgt iedereen een leuk kadootje in de klas, én ik zit met nog 2 andere kinderen die ook op school moeten (en willen) geraken. Na school is het doorgaans ook “vergeten”, mocht hij er dan ook blijvend doorzitten dan bleef hij allang thuis. Het afzetten in de klas ging trouwens deze keer wel heel goed, oef.

Nog 1 ochtend te gaan. En dan is het vakantie! Wat kijken we er naar uit. Hopelijk kunnen we zijn emmertje zo leeg mogelijk maken en houden … Er zijn natuurlijk ook veel spanningen rond die feestdagen, dus dat valt allemaal nog af te wachten hoe dat loopt. Maar we leven op hoop!

Kijken jullie ook zo uit naar de vakantie?