Een jaar van rouwen

Ik heb het gevoel dat ik wegzak, dat ik erin wegglij en niet meer boven zal komen. Dat is dan ook misschien de reden waarom ik me niet durf laten wegzakken. Bang om niet meer boven te komen. Maar het gaat moeilijk om het tegen te werken. De vakantie waar ik zo naar uitkeek is al halfweg en meer dan half niet zoals ik het zou willen. Deels door de verbouwingen maar vooral door mezelf. Als ik kon bleef ik een hele dag op mijn stoel zitten, staren in het rond, somber kijken, af en toe wegzakken in een onrustige droom. Natuurlijk gaat dat niet met 4 kinderen rond me. En daar ben ik dankbaar voor, al voel ik het niet altijd.

Natuurlijk zijn er al goede momenten geweest. Een heerlijk trouwfeest, gaan eten bij vrienden, een speeldate, gaan kijken naar de groeiende baby in mijn buik, …. Maar toch. Het is een waas. Een waas over mijn leven die niet weggaat. Een waas die het allemaal verkleurd, minder rozig maakt. Een waas waarin ik vaker en vaker dreig te vervagen, een waas die me lijkt over te nemen. Dat wil ik niet, ik vecht ertegen. Net zoals nu. Wat moet ik doen, terug gaan zitten en somber wezen. Nee, misschien moet ik terug wat meer gaan bloggen. Iets moeten doen voor mezelf, zou dat me even kunnen redden. Zou dat de waas laten oplossen, het van me afschrijven.

Gisteren aan tafel dacht Emma dat ze eens ging rechtstaan op haar stoel, haar omdraaien om achter haar iets te nemen in de kast. Ze had haar schattig roze balletpakje aan. En ja hoor daar bukte ze zich, achterwaarts op haar stoel. Haar heerlijke kinderbilletjes gingen recht in de appelmoes op haar bord. Ik moest lachen. Zowaar de slappe lach. En ik wist er mij geen raad mee. Wat was het heerlijk om weer eens zo te lachen. Wat voelde het raar en wat deed die waas daar weer terug. Laat mij toch met rust.

Morgen een jaar geleden dat het gebeurde met mijn papa en Kathy. 2 dagen erna kregen wij pas het nieuws te horen. Een weekje later konden we hem eindelijk voor de laatste keer zien en de dag daarna namen we afscheid aan het graf. Het graf, een plek waar ik af en toe naartoe ga. Ik weet niet wat ik er zoek, ik vind er niet wat ik er zoek, ik weet niet wat het is maar naar het graf gaan is soms nodig maar het helpt me helemaal niet. Telkens een teleurstelling, iets verwachten dat niet komt.

De eerste tijd was een waas, bam je krijgt het nieuws te horen. Alles is zo onduidelijk, wat is er precies gebeurt, hoe geraken ze hier, wanneer geraken ze hier, moeten we de begrafenis uitstellen? Alles moet geregeld worden, brieven verstuurd, bloemen gekozen, verzekeringen op de hoogte brengen, …. En uiteindelijk het huis leegmaken, zondag na zondag, avond na avond zat ik daar dingen te sorteren en leeg te maken. Tot het weg was en er een leegte achterbleef.

De kinderen zijn er ook, ook die moeten het een plaatsje geven. Ze bedachten liedjes over opa en oma en stelden vragen, vaak beantwoorden ze die zelf. Nu, een jaar later, voelen ze het ook. Zonder dat ze zelf weten dat het een nog moeilijkere periode is zijn ze er weer meer mee bezig. Al enkele weken, ze maken duplo gebouwtjes om aan opa en oma te denken, ze zijn bang dat wij doodgaan en ze missen het bootje van oma en opa. Menig keren hebben we samen gehuild, verscheurd vanbinnen dat ik niet wil dat ze dit verdriet nu al moeten meemaken. Helaas hoort ook dit bij het leven en ik hoop dat ik ze daarin goed kan begeleiden. Gelukkig moet ik dat niet alleen doen.