DERTIG plus één, alweer jarig

Ik ben er absoluut nog niet aan gewoon dat ik 30 ben. Absoluut niet! Ik ben ergens blijven steken tussen 24 of 27 vrees ik. Laat staan dertig. Phoeh, nee niet voor mij.

Wat moet ik nou schrijven in zo’n blog? Ik had eerst een andere blog klaarstaan maar toen bedacht ik me. Stel dat ik nou later, zo als ik écht oud ben. Terug wil kijken naar mijn jonge dertigerjaren en ik niets erover kan vinden. Wat dan hé. Dan heb ik spijt. Niemand wil spijt dus hupla ik ga aan het schrijven erover.

Het afgelopen jaar

Hoe ervaarde ik mijn eerste jaar als dertiger

Er gebeurt veel op een jaar. Vorig jaar zaten we volop en eigenlijk nog in het begin van de verbouwingen. Nu kan ik dit typen in onze vernieuwde living. Wat meer is. Terwijl ik dit typ is onze jongste aanwinst van een dochter bij mij aan het drinken. Wie had dat gedacht vorig jaar op mijn dertigste verjaardag. Ik alleszins niet. Nouja misschien een klein beetje, want ja … Anna is geen ongelukje, zeker niet, maar ze is nu ook niet zo “gepland” als de oudere 4.

Het was een jaar van heel erg veel gevoelens. Mijn oudste zoon ging naar het eerste leerjaar, we kregen er toch nog een vijfde kindje bij, mijn papa en kathy zijn nog altijd dood en konden niet met mij mijn dertigste verjaardag vieren en ook niet deze. De verbouwingen waren heel erg kenmerkend, ik heb wel een groot draagvlak maar toch blij dat deze achter de rug zijn. Niet dat de verbouwingswerken nu volledig af zijn maar het zwaarste toch wel, hoop ik, en mijn budget zeker en vast. Ik ging van -35kg naar terug + teveel kilo’s. Ik startte een webwinkel op en begon mijn blog nog serieuzer te nemen. Mijn dertigste levensjaar was kort samengevat allesbehalve saai.

Ik heb niet het gevoel van ooh ik merk zo hard dat ik dertig ben. Nee, ik voel me echt niet zo “oud”. Ik heb eerder af en toe momenten waarop het wel tot me doordringt. Als ik terugtel hoe lang het al geleden was dat ik aan het studeren was. We zijn dit jaar al 9 jaar gehuwd. We hebben vijf kindjes. Tja, ergens wel een beetje normaal dat ik wat ouder ben hé. Het voelt dus niet zo. Punt. En na dit blogje vergeten we dat ook gewoon.

Plannen voor mijn dertigste plus één?

Niet echt. Of toch wel. Blijven groeien in geloof, blijven fouten maken en vooral daaruit leren. Discussies niet uit de weg gaan maar zoeken naar manieren om twee werelden samen te brengen. Zoals een kennis van me zegt: We zijn in de eerste plaats allemaal gewoon mens. De goedheid van de mensen naar boven halen, beginnend bij mezelf. Wijsheid bijkweken, want hey ik ben nu écht een dertiger hé. Dat moet je toch beginnen merken? Niet?

Je mag me gerust feliciteren. Daarna vergeten we weer allemaal dat ik terug wat ouder ben.