De vijfde zwangerschap: 21 weken en 6 dagen

Hip hoi ik mag vandaag speciaal voor deze vijfde zwangerschap een suikertest gaan doen. Ik zit me al sinds gisteren in te prenten dat ik niet mag ontbijten. Ik zag me dat nog helemaal vergeten hé, zo uit gewoonte. Ik kan me ook niet herinneren dat ik bij Eden nuchter moest zijn. Vreemd. Bij Adam kan ik me al hélemaal niets meer van die test herinneren. Bij Emma weet ik nog goed dat ik deze niet hoefde te doen. Geen idee waarom niet.

Dat wordt vast heel gezellig, samen met Eden bloed gaan laten prikken. Bij mij is er veel kans dat het lang duurt voor ze kunnen prikken. Eens dat gelukt is en het bloed begint te stromen moeten we doorgaans ook geduld oefenen. Mijn bloed is blijkbaar niet echt gehaast om mijn geliefde lichaam te verlaten. Wie wil mij dan ook verlaten? Nouja, Eden zal dus tijd genoeg hebben om de dokter zijn praktijk ondersteboven te keren. Of zou hij me nog eens verbazen en stil blijven zitten? Toen ik bloed moest prikken voor Eden zelf in mijn buik had Adam daar alleszins wel de tijd voor … Dat herinner ik mij nog levendig.

De vijfde zwangerschap, over de helft

Toen ik op 19 weken naar de gynaecoloog ging ter controle en enorm teleurgesteld wegging. Teleurgesteld omdat hij het geslacht nog niet kon bepalen. De wriemelkont in mijn buik wilde weeral niet meewerken. “Hij” stelt me echt wel op de proef! Toen, leek het zo enorm lang tot de volgende echo. Ik dacht zelfs aan een pret echo om nog eens een kansje te wagen om het geslacht te zien. Manlief vond dat niet nodig (huh??!!). Ik, als super braaf en volgzaam vrouwtje, deed niet moeilijk (ahum.). En zie nu eens, nog een weekje en we mogen alweer gaan. Dan ben ik 23 weken en hopelijk, hopelijk schikt het de baby om mee te werken. De weken zijn alweer voorbij gevlogen.

Hoe gaat het met mij?

Ik voel de baby nu echt enorm veel bewegen. Hemels is dat. Manlief kon “hem” ook al voelen. Als ik gezellig in bad lig zie ik ook al goed de buik bewegen. Zoiets zal ik werkelijk nooit moe gezien zijn. Zo wonderlijk. Een groeiend nieuw leventje, zomaar in mijn buik.

Ik ben volop aan het genieten. Het is een drukke periode met de verbouwingen, de kinderen die veel aandacht en tijd vragen. Elke dag heen en weer naar school fietsen, vaak 3 keer. Ik werk ook lang aan onze blog en probeer hier en daar nog wat te haken. Gelukkig hoef je om te genieten geen tijd vrij te maken. Je doet het gewoon, hier en nu. Met wat je ook bezig bent.

Wat ik wel niet uit mijn hoofd kan zetten is het idee dat “hij” nooit “opa en oma” zal kennen. Dat maakt me super triest. “Opa en oma” gaan ook nooit hun 9ste kleinkind kunnen knuffelen. Wij maken voor elk kind een fotoboek over de geboorte tot zowat de eerste maand. Daarin komen er altijd dezelfde foto’s terug: eentje van het gezin, met oma, met de meter en de peter, met meme en pepe, … en nu zal deze van “met opa en oma” ontbreken.

Ik wil echt in actie schieten. De naam vastleggen, thema bedenken, geboortekaartjes ontwerpen, doopsuikertjes bedenken en maken, … kleertjes bijeenzoeken en nog zoveel meer. Ook gaan we terug op zoek moeten naar een park of wiegje om in de living te plaatsen. Aangezien we alles weg gedaan hebben toen Eden eruit groeide. We waren toen nog in de veronderstelling dat Eden onze laatste was, waren wij even mis! Maarja, daarvoor moeten we natuurlijk het geslacht weten! Dus hup baby, zorg maar dat je meewerkt volgende week!