De stilte

Voor mijn doen al een hele tijd geleden dat hier een blog verscheen. Ik lijk vast te zitten. Voornamelijk in verdriet en drukte. Drukte. Druk was het de afgelopen weken, het huis van mijn papa en K. is officieel verkocht. Weg. Andere mensen leven er nu. Wat goed is maar ook, tja, definitief. Het is écht. Ze komen niet meer terug.

Het huis leeg halen, wat een werk. Wat een opgave. Auto’s vol, karren vol, vuilzakken vol. Kringloopwinkel, containerpark en grof huisvuil, druk bezet. En dat is nu voorbij. De bijhorende frustraties mogen verdwijnen, de pijn krijgt meer ruimte. Is dit al verwerken?

Bijna kerst, geen kerstmaal in hét huis met dé mensen om mij heen. Afgelopen sintfeest geen wafels met liefde gemaakt. Omdenken. Er is nog zoveel over, er zijn nog zoveel mensen om mij heen die mij liefdevol omringen. Opvangen. De leegte overheerst, vaak. Niet altijd, maar vaak. Té vaak. Eigenlijk hoort ze een deel bij mij. En ik ben bang.

Er was een tragisch ongeluk voor nodig, nu kan ik het echt oprecht verlangen, ik kijk uit naar Zijn komst!

Voornemen, meer van me afschrijven. Want dat helpt.