Ode aan mijn man: Bram is 31 jaar geworden

Weet je, deze blog zou deze blog niet zijn mocht Bram niet in ons leven zijn. Dan zou mijn eigen “happily ever after” er totaal anders uitzien. Dan zou deze blog er niet zo uitzien als hij eruit ziet. Dan zou de blog op een andere server staan, mocht hij al ergens staan. Bram is namelijk de technische man achter deze blog. Ik schrijf dan wel de meeste blogjes hier en stop er uren van mijn tijd in. Toch heeft Bram er ook een belangrijk aandeel in. Dussss dankjewel Bram!

Gelukkige verjaardag man van mij

Eigenlijk vind ik dat niet zo fijn dat Bram pas na mij jarig is. Dat hoort toch zo niet hé. Een man moet ouder zijn. Dat is ideaal, toch. Nou, bij ons is dat niet zo. We zijn nu 10 jaar bij elkaar en ik heb mij daar nog niet bij neergelegd. Echt. Ligt dat nu aan mij, of hebben nog koppels het daar moeilijk mee? Nouja, ik ben toch van plan om voor eeuwig en altijd 26 te blijven dusss no problemo. Ik doe nu wel lekker van “hip hip hip hoera, mijn man is 31 jaar geworden!”. Doen jullie lekker met mij mee?

Ook 31 jarige mannen verdienen feest

Je bent nooit te oud om een verjaardagsfeestje te hebben. Voor mijn part mogen daar nog altijd hopen ballonnen, feesthoedjes, toeters en bellen aan vast hangen. Voor Bram hoeft dat niet zo. Ik zei altijd: een feest is geen echt feest zonder ballonnen. Nouja Bram vindt dat niet zo nodig dus geen ballon te zien op zijn verjaardag. Hij is er natuurlijk niet minder jarig om! Afgelopen weekend, de vrijdagavond heeft hij gezellig iets gaan eten en drinken met vrienden. Daarna een spelletje gebowld of hoe je dat ook vervoegd. Bowlen. Altijd fijn, of toch als je niet onderaan bengelt. Die vrienden zijn voor een groot deel de mannen van de vrouwen waarmee ik iets op mijn verjaardag ging gaan eten. Leuk toch als dat op die manier kan. Zo heeft iedereen eens een avondje uit én is er niet speciaal een babysit nodig.

Ode aan mijn 31 jarige man

Doorheen de beslommeringen van elke dag is het soms wel moeilijk om positief te blijven. Soms lijkt het alsof ik alles doe en hij niets. Of toch niet veel. Wat denk ik dan wel op zo’n momenten? Natuurlijk doet hij veel. Hij gaat werken, hij zorgt ervoor dat ik kan thuisblijven, dat ik kan zorgen voor de kinderen, er kan zijn voor hen. Hij zorgt voor een dak boven ons hoofd en eten in onze magen. Ook bij thuiskomst van zijn werk is hij er om mee de poepjes af te vegen, mondjes proper te maken, pampers te verversen, knuffeltjes uit te delen, pijntjes te verzachten en nog zoveel meer. Hoe kom ik erbij dat hij niets doet? Hij doet juist heel veel. Wat ben ik blij dat hij er is. Dat hij in ons leven is en dat wij nu de kans krijgen om samen zijn 31ste verjaardag te vieren. Hip hip hoera!