Afscheid nemen

Het is hier even stiller geweest en ik weet ook niet zo goed hoe ik de stilte kan breken. Hoe ik dit kan melden. Hoe meer ik het zeg hoe echter het wordt. Ik wil dat niet. Maar ergens weet ik dat het nodig is. Dat ik het echt moet onder ogen zien. Mijn papa en zijn schat van een vriendin zijn omgekomen tijdens het beoefenen van hun hobby, hun passie, wandelen en klimmen in de bergen. Het is nog altijd onwerkelijk, al heb ik het met mijn eigen ogen kunnen zien dat het mijn papa is, al heb ik een begrafenis georganiseerd en erbij geweest, ik heb bloemetjes in het graf laten neerstrijken. Ik besef het nog niet helemaal. Ik heb de echte rouwbrief nog niet bekeken, ik heb de heel veel en vast heel erg lieve deelnemingskaartjes nog niet zelf gelezen. Dit komt wel. Ooit. Misschien morgen, misschien volgende maand. Dit blogje is een soort begin.

Een eerste blogje dat mijn papa nooit zal lezen.