Adam en het reva, het spannende vervolg

Zoals je hier al kon lezen ging het niet zo vlotjes op het reva.

Ik bleef meegaan met Adam en ik bleef erbij. Hij werd rustiger en maakte zelfs geen problemen meer om mee te gaan naar het reva. Oef. Vorige week vertelde ik nog dat ik het even zo wou laten, zijn vertrouwen in het reva laten groeien. Dan pas, als ik het tijd vond, eens kijken hoe hij zou reageren als ik hem alleen zou laten. Stilletjes aan. Vertrouwen op mijn kind en op mijn inschattingsvermogen. Nou, dat was buiten het reva gerekend, gisteren tijd voor therapie. Hij was op zijn gemak en vrolijk, ahja hij wist nu immers dat mama bij hem bleef. Dat greep ze aan om te zeggen dat ik best al eens kon weggaan, want dat is toch de bedoeling. Omdat hij zwaaide deed ik het. Maar ik had er al gauw spijt van, niet omdat ik hem hoorde wenen of zo. Nee, omdat ik me helemaal niet gehoord voelde en het ook niet eerlijk was tegenover Adam. Dat is nog het ergste. Adam heeft er geen benul van, hij snapt zo’n dingen niet. Nouja ik bleef netjes in de wachtzaal zitten met Eden. Hij kwam vrolijk terug en natuurlijk vertelde ze me dat hij het heel goed deed en hij er echt klaar voor is. Ik knikte en zei, dat gaan we afwachten. Haar gezicht vertrok.

Ik ben benieuwd of hij er nu echt klaar voor is om 1 uur (de keren dat hij alleen was was het 2 uur) alleen te zijn bij haar. Ik ben benieuwd of het krijsen terug komt of niet. Als hij terug gaat krijsen of een ander teken vertonen dat hij er nog niet klaar voor is blijf ik erbij. Dat was mijn idee.

Vandaag hadden we het oudergesprek. Daar kregen we te horen dat ze nu werkelijk de diagnose ass gaan toekennen. En natuurlijk een gesprek over dat het de bedoeling is dat de ouder weggaat. Misschien is gesprek niet het goede woord. Er werd geen verbinding gezocht, er werd niet nagedacht of gebrainstormd over hoe we het kunnen laten werken zodat beide partijen én het kind gelukkig kunnen zijn. Het komt erop neer dat zolang ik er niet bij blijf Adam mag blijven gaan op therapie. Voor ons is het duidelijk, we geven het een kans maar zodra Adam iets laat zien dat voor ons erop wijst dat ik hem niet alleen kan laten dan stopt het daar. En zoeken we andere oplossingen, mensen die wel bereid zijn om ons écht te helpen.