Adam en het reva

Zoals je hier kon lezen zou Adam starten op het reva.

Ondertussen zijn er al 6 donderdagen voorbij gegaan waarop hij telkens naar het reva ging.
En is er al enige verbetering merkbaar in zijn communicatie gedrag! Trots op mijn kleine man.

Ik zou hier een heel verhaal kunnen afsteken met heel veel geklaag en veronderstellingen over de mensen van het reva. Dat ga ik niet doen, daar kom ik niet mee verder en Adam nog veel minder. De korte versie dus.

De eerste keer ging Adam gewoon mee en kwam blij terug. Hip hoi, we zijn vertrokken. De tweede keer wou hij a-b-s-o-l-u-u-t niet meegaan dus besloot ik om eventjes erbij te gaan zitten en na een 15 tal minuutjes kon en mocht ik vertrekken van hem. De derde keer was hij aan het spelen in de wachtzaal toen ze hem kwam halen, hij ging aarzelend mee en keek helemaal niet  naar me om toen ik hem toeriep “tot straks Adam”. De vierde keer aarzelde hij al bij vertrek thuis, in de wachtzaal was het niet beter en al zeker niet toen ze hem kwam halen. Dus ik ging terug mee, maar zelfs dat stelde hem niet direct gerust, uiteindelijk wel en na een twintig tal minuutjes liet hij me gaan. De vijfde keer zag hij haar aankomen in de wachtzaal, liep ernaartoe en gaf haar een hand. Hij keek niet om, reageerde niet op mijn “tot straks Adam”. Een beetje verder zag ik dat hij begon te wenen, ze pakte hem op en liep verder. Daar lag mijn hartje weeral, gebroken. De zesde keer, vandaag, hij wou A-B-S-O-L-U-U-T niet vertrekken, hij wou geen andere pamper aandoen, hij wou geen kleren aandoen, hij wou niets, hij was boos en nog zoveel meer. Hij stond aan de voordeur te wachten op oma, zodat hij niet mee moest. Oma kwam natuurlijk niet.

Er hangen 2 foto’s bij ons thuis van de 2 therapeuten. Als ik vraag of hij ze leuk vindt antwoord hij altijd overtuigend “Ja!” maar als ik dan vandaag vroeg of hij ernaartoe wou gaan dan kwam de heel erg oprechte “Nee.”.

Uiteindelijk, ten einde raad?, tilde ik hem in pyjamajasje, natte luier, zonder broek en zonder schoenen in de bakfiets. Een brullend rechtstaand kind voor 2 straten en een wenend protesterend kind voor de overige straten. En zo de wachtzaal in. Toen hij haar zag greep hij mijn hand. No way dat ik hem alleen zou laten meegaan … Waren we beter thuis gebleven?

Een tijdje terug hadden we een eerste oudergesprek daar hadden we de moeilijkheden aangekaart en wij stelden voor om de 2 uren op te splitsen. Zodat het niet zo lang was en dat ik er eventueel telkens bij kon blijven zitten. 2 uren op rij kan ook zolang ik erbij kan blijven, wat nu niet het geval is bij het laatste uur want dan moet ik Abel en Emma gaan halen op school. Wat net past in die tijd. Ze ging ervoor kijken maar heeft uiteindelijk beslist dat we het nog even moeten aanzien en proberen en dan pas definitief beslissen. Een gesprek na de herfstvakantie daarover.

Ook gaf ik aan dat ik hem nooit al wenend mee zou geven, dat ik dan liever even bij hem blijf tot ik mag weggaan of gewoon heel de sessie bij hem blijf. Daar hebben we vandaag nog verder over gepraat. Helaas komen we er nog niet uit. Ik blijf heel dicht bij mezelf en mijn kind, ik denk er zelfs niet over om hem 2-3-4 keer al huilend mee te laten nemen.  Ik heb geen fijn gevoel. Ik voel me triest omdat ik dan eindelijk de stap zet om een van mijn kinderen te laten helpen in het revalidatiecentrum en dan voel ik me helemaal niet begrepen. Ik wil gehoord worden, ik wil dat ze snappen dat ik écht mijn kind niet ga wenend achterlaten. Ook al duurt het wenen doorgaans bij een dergelijke situatie maar enkele minuten. Ook niet na het 50ste voorstel. Ik wil dat ze inzien wat ik inzie, dat er veiligheid nodig is om open te staan voor nieuwe dingen, te leren en te groeien. Ik wil geloofd worden als ik weet dat mijn kind later, op zijn tempo, zelfstandig zal worden, het wel zal kunnen zonder mama. Ik wil ze tegemoet komen, maar daar zijn we helemaal nog niet uit op welke manier dit kan. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik een mama-tijger moet zijn, toch niet op een plaats waar mijn kindje veilig zou moeten zijn. Ik wil begrip, openheid, eerlijkheid en verstandhouding. En ik hoop dat dit er komt, maar we zijn er nog niet.