Aan mijn tweede kind, bedankt!

Aan mijn tweede kind, het spijt me

Onlangs circuleerde dit artikel: TO MY SECOND CHILD, I’M SORRY. door de social media (in het Nederlands vertaald hier). Het artikel ging rond omdat er zoveel mama’s zich in herkennen. Natuurlijk herken ik ook wat dingen maar zo’n band voel ik niet met dat artikel. Ik ben vooral heel erg dankbaar om wat ik leerde bij mijn tweede kind.

Aan mijn tweede kind, bedankt!

Bedankt dat jou komst mij opnieuw liet nadenken over de voeding, flesvoeding of borstvoeding. Dat ik mij beter ging informeren en een betere weloverwogen keuze kon maken, dat ik daarin veel vaster in mijn schoenen stond.

Bedankt dat je me al een klein beetje hielp loslaten, beseffen dat niet alles perfect kon gaan. Dat ik er niet altijd met mijn neus bovenop kon zijn.

Bedankt dat je me liet kennismaken met het natuurlijk ouderschap. Jou wegleggen van mij was geen beginnen aan. Bedankt dat je een echte baby was met sterke behoeftes, dat je altijd in de draagdoek wou zitten of aan de borst. Bedankt dat je me toonde dat dit ok en normaal is. Bedankt dat je me geleerd hebt om de klok te vergeten, zowel voor de voedingen als voor het slapen. Dat je me de zegen getoond hebt van het samen slapen.

Bedankt dat je me het materiële liet vergeten. Het gaat niet om de hoeveelheid propere, passende kleertjes van de goede merkjes.Het gaat niet om elke dag een badje voor het slapengaan, in de goede vorm van badje met alle juiste spulletjes. Het gaat niet om een mooie nieuwe babykamer met alles erop en eraan. Het gaat niet om een speelgoed kast en living vol dure high tech babyspeeltjes. Natuurlijk is dat allemaal leuk en kan het geen kwaad als je daar zelf blij van wordt, maar jij leerde me dat er echt niet veel meer nodig is dan enkel veel liefde, warmte en mijn borsten.

Bedankt dat je me liet vertrouwen op mijn instinct, mijn échte moederinstinct. Dat instinct dat ergens diep weg zat onder al die goed bedoelde raad, gewoontes en laagjes “maatschappij”.