31 juli

Vandaag zijn we voor het eerst terug naar onze kerk geweest sinds het verlies van papa en K.
Het is een maand geleden dat het gebeurde, toen wisten we nog van niets. Toen maakten we nog plannen wat we allemaal zouden doen in de vakantie. Het was een donderdag en Bram had na dat weekend 2 weken verlof gepland vooral om in de tuin te werken, zaken klaarmaken voor de komende verbouwingen.  Ik was samen met de kindjes rustig thuis, tv kijken, spelen, gewoon genieten van elkaar, van de vakantie. Ondertussen, wanneer precies weten we nog niet, gebeurde er heel wat verder een ramp. Mijn lieve papa en K. waren aan het genieten van hun reis, hun hobby, hun passie. Tot plots, de bergen, de natuur. Wat en hoe weten we nog niet precies. Daarvoor wachten we nog op het rapport. Ik hoop dat het vlug komt. Heeft mijn papa, die altijd de veiligheid voor anderen voorop zet, angsten doorstaan, voelde hij zich falen als beschermer, leider, machteloos. Ik weet het niet. Gebeurde het plots, in één klap alles over. Ik weet het niet.

Vandaag dus voor het eerst naar onze kerk, weeral confrontaties. Ik keek er niet naar uit. De afgelopen dagen ben ik af en toe op de kindjes hun school geweest, gaan naaien, naar de vergadering, kennismaking met de klas voor Adam. Mensen die hun deelneming geven, die willen praten. Heel lief, maar wat vergt het nog veel van me. Erover praten helpt. Ja, dat kan ik geloven, maar wij westerse mensen, omgaan met gevoelens, wenen, jezelf blootgeven. Niet makkelijk, pijnlijk, kwetsbaar. Ook dit heeft tijd nodig denk ik. Wat moeilijk.

Een goed gesprek in de kerk, iemand die ons echt begrijpt. De tranen komen, het verdriet is niet minder na een maand. Nee, het gaat niet goed, bedankt om te vragen.