29 jaar oud

29 jaartjes oud. Hoe ouder hoe meer zorgen. Momenteel klopt dit wel.

Eerst werd die kleine pruts van ons 6 maanden en eet die direct al super enthousiast. Hallo?? Sedert wanneer moeten baby’s geen rekening meer houden met de wensen van hun mama. Klein blijven en zo. Ahja, juist ja, baby’s houden geen rekening. Met niets of niemand. Nouja zeg.

Dan begon mijn achterwiel van mijn fiets weer enorm te wiebelen en belde ik naar mijn fietsenmaker waar hij eerder al eens een nieuwe velg gekregen heeft. Toen was ik hem 3 weken kwijt. Dus om het niet zover te laten komen direct contact opgenomen en afgesproken dat ik hem woensdag zou brengen en donderdagochtend zou halen. Uiteindelijk donderdag om 14u afgesproken. Zoals voorheen moest ik telkens opbellen  (om 11u en om 13u deed ik dat) om te vragen of hij echt klaar zou zijn. Om 14u kreeg ik hem niet mee. “Kom eens mee, ….” Werd mij toegesnauwd. Inderdaad ja, mijn achterwiel stond nog niet op mijn fiets, ze krijgen geen goede spaken te pakken. “Kom eens mee, dan kan jij mijn kindjes zien die op school en naar huis moeten geraken.” Nou zeg werd ik me daar afgeblaft, ik moest maar geen babboe bakfiets gekocht hebben, ik moest geen 4 kindjes op de wereld zetten, ik moet geduld hebben en wachten tot ze me zelf opbellen, zelfs al is dat dagen na hun beloofde termijn, …, kortom ik was woest. Echt woest. Er zijn dingen gezegd die absoluut niet kunnen, beledigingen en “Pas op of ik laat ze stoppen met eraan te werken en je neemt hem zo mee.” gevolgd door “En dat ik je hier dan nooit meer zie.” Ik was er niet goed van. Het enige dat ik wou was enige duidelijkheid en als ze hun deadline niet halen dat ze me zelf, op voorhand, op de hoogte houden zodat ik voor oplossingen kan zoeken. In december kreeg ik een fiets mee waar ik 2 kindjes in kon vervoeren, die is blijkbaar verkocht. In december kon ik ook kiezen voor een (niet elektrisch ondersteunde) babboe waar er 4 kindjes in konden, die was er ook niet meer. Ze konden me niet verder helpen. Niet dat ze dat ook wilden. Heel mijn dag om zeep, hoe moet het verder?

’s Avonds kreeg ik telefoon. Het is nog niet in orde, hij wist ook niet wanneer dat wel zo zou zijn. Hij zou me morgen, vandaag dus, opbellen. Deze keer verwacht ik dus echt wel een telefoontje, na die heftige discussie zal hij dat toch doen, veronderstel ik, hoop ik, verwacht ik. Dat is nu toch werkelijk het minste dat ze kunnen doen. En hij bood zijn excuses aan. Hij was verhit, hij was gefrustreerd dat het niet vlotte. Ik snap dat. Maar toch, de dingen die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Het heeft tijd nodig bij mij. Wel heel knap dat hij zich geëxcuseerd heeft. Hopelijk dan ook vandaag een verlossend telefoontje of op zen minst een goede oplossing voor volgend week indien deze bakfietsloos zal zijn.

Na dat bakfiets drama, voor het excuus telefoontje, werden we verwacht in UZGent, voor het vraaggesprek rond Emma en Adam. Emma en Adam zitten momenteel ook in de testfase om te kijken of ze ook in het autisme stoornis spectrum vallen of niet. Een tijd terug kon het niet vlug genoeg gaan om Emma te testen, toen was ik ervan overtuigd. Maar nu twijfel ik. En Adam, tja, ik ben benieuwd, dat hij niet praat is natuurlijk ook wel iets. Bij Abel vuurde ze de ene vraag na de andere op ons af over hem. Bij Emma en Adam ging ze het anders aanpakken zei ze, vrijer. Het is toch raar al die dingen opsommen en vertellen over de kinderen. Het zijn gewoon onze lieve schattige kindjes. Ik wil die niet analyseren, bespreken en ontleden. Maar, ik wil over bepaalde zaken wel duidelijkheid en dan eventuele opvolging, begeleiding en hulp. Ik wil er zijn voor mijn kindjes, hoe ze ook zijn, ik wil ze zo goed mogelijk begrijpen en op een zo goed mogelijke manier leiden naar een volwassen bestaan. En soms is daar enige duidelijkheid voor nodig, een label of wat dan ook. Niet om ze in een hokje te stoppen maar juist om een wereld te laten open gaan. En ook, nog meer sinds de diagnose van Abel, zie je in alles wel iets. Maar je weet niet vanwaar het komt, of er iets meer achter zit of juist niet. Bij momenten om zot van te worden. Nog enkele testen en school/thuisobservatie doorstaan en op 17 juni krijgen we het advies gesprek. Ik ben benieuwd, ass of niet, in principe doet het er niet toe. Zolang ik ons kan vinden in het “advies” en zo vrede vind om er verder voor te gaan, verder er te zijn voor de kindjes, ze te leren kennen, begeleiden en bijsturen. Zoiezo zijn het onze bijzonder kindjes.

En dan vandaag, 29 jaar, wachtend op een telefoontje over mijn fiets. Denkend dat er weeral een jaartje voorbij is zonder onze gekke-grapjes makende-pepe. Dankbaar voor mijn mama en papa. Mijn eigen gezin. Mijn (schoon)familie en vrienden. Wat een zegen om al 29 jaar te mogen leven, te mogen groeien in wie ik ben, wie ik zal worden. Voor alle kansen en leerrijke momenten.