Spelend leren: Pistes magiques, coördinatie oefenen
6 augustus 2016
5 keer borstvoedingskleding met gewone kleding
9 augustus 2016
Dit weekend was al iets normaler. Nou ja, 1 rustige dag! Een normale zaterdag voor ons gezin, dacht ik toch. Gewoon wat boodschapjes en voor de rest lekker gezellig thuis. De zondag was wel drukker. Op zondag was het namelijk 2 jaar geleden dat mijn papa en Kathy gestorven zijn. Zo’n dag heb ik liefst vol gepland met leuke dingen. Anders pieker ik teveel. Dus deden we fijne dingen met het gezin.
2 jaar geleden
2 jaar geleden is het al. Al herinner ik het me nog als de dag van vandaag. We wisten pas 2 dagen later dat ze gestorven waren. Het erge is dat het eerst op het nieuws was en in de online krant stond. 2 Belgen vermist en gevonden. Er stonden gelukkig wel nog geen namen bij. Nee, dat deden ze pas nadat wij het nieuws ontvangen hadden.
2 dagen later. Toen pas hadden ze hen gevonden, door hun rugzak. De bel ging. Het was een rustige zaterdag. We waren allemaal thuis. Bram was in de tuin aan het werken samen met mijn schoonpapa. De tuin vrij maken voor de verbouwingen die eraan zaten te komen. De garage stond open en langs daar kwam mijn zus, haar vriend en de mevrouw van slachtofferhulp. Mijn zus aan het wenen. Ik zat binnen aan de eettafel. Rustig knopen af te wegen om te verkopen via tweedehands. Zo’n onbenullige bezigheid. De mevrouw kwam naar me toe. Er ging van alles door me heen. Maar niet dat er iets gebeurd was met mijn papa en Kathy. Dat niet. Er is een rugzak gevonden zei ze. Nou, en? Toch sijpelde het nieuws binnen. Dit kon niet waar zijn. Ik zat als bevroren op mijn stoel.
De dame had niet gewacht met het te vertellen tot Bram bij mij was. Wisten wij veel. We wisten niet wie ze was. We wisten nog minder wat ze kwam vertellen. Mijn papa en Kathy waren zoveel op reis. Ik zat daar aan tafel. Ik versteende. Bram sloeg zijn armen om me heen. Ik voelde het amper. Na een tijdje, geen idee hoe lang dat was, keek ik opzij. Door het raam naar buiten. Daar zat mijn zus op een tuinstoel. Ze weende. Ze schudde haar hoofd naar mij. Nee, ik kon het ook niet geloven. Dit kan niet. Dit mag niet waar zijn. Mijn papa kan niet dood zijn. Hij is onverwoestbaar, hij is er altijd en zal er altijd zijn.
Afleiding is er nodig
Ja, ik weet het. Ik mag niet wegvluchten van mijn gevoelens. Ik mag wenen, want wenen is goed. Geloof me. Ik heb geweend. Ik heb de laatste 2 jaar waarschijnlijk meer geweend dan de voorbije 28 jaar. Wenen doe ik genoeg. Toch, op die datum wil ik afleiding. Op die datum is dat nodig. Ik moest weg. Leuke dingen doen met mijn gezin. Dat deden we. We trokken richting Oostende. Toen ik met Abel naar Dinos Alive ging kregen we een goodiebag en daarin zaten ticketjes voor de zandsculpturen en kortingskaarten voor 3D World. De ideale dag dus om daarnaar toe te gaan. We hadden uiteindelijk een leuke dag! Daar was het ook dat Abel die crisis kreeg waarover ik eerder schreef.
Beelden van de zandsculpturen en 3D World kan je bekijken via mijn weekendvlog!
