Worstelen met up

Ik wil het even hebben over opvoeden, over waar wij mee bezig zijn. Voel je vrij om te lezen, er dingen uit te halen. Dit is niet bedoeld als wet.

Unconditional Parenting

Onze opvoeding, wat wij willen bereiken komt overeen met up. Unconditional Parenting, onvoorwaardelijk opvoeden.
Daaromtrent kan ik zeker volgende boeken van harte aanbevelen.
Deze hebben we al gelezen:
Luisteren naar kinderen van Thomas Gordon
Opgroeien in vertrouwen van Justine Mol
Momenteel zijn we Unconditional Parenting van Alfie Kohn aan het lezen.
En nog enkele andere boekjes die niet direct bedoeld zijn als werkelijke UP boeken maar waar ik wel interessante gedachtegangen heb gelezen. Maar dan zou ik teveel uitwijken.

Een voorbeeld uit het leven gegrepen

Ik wil even een ervaring neerpennen.

Het weekend en de week voor de kerstvakantie heeft onze zoon enkele erge crisissen gehad.
Hij slaat, duwt, trekt, doet zijn zus wel eens pijn. Volgens mij doen alle kleuters dat. Leuk is het niet, en in 1-2-3 oplosbaar ook niet, daar moeten ze toch grotendeels uitgroeien.
Die erge crisissen waren echt erg en we zijn toch al wat gewoon.
Ik kan mijn zoon uit de situatie halen (daarmee bedoel ik NIET de hoek/gang principe). Maar wat doe ik als hij het telkens terug opzoekt?
Ik kan zelf afstand nemen van hem. Maar wat doe ik als hij me telkens terug opzoekt om verder te kunnen slaan/schoppen?
Als de zoon eerst zijn zus pijn doet en die dringend getroost moet worden. Ik moet mijn zoon ervan weghalen zodat hij haar geen pijn meer kan doen. Maar wanneer troost ik mijn dochter dan.
En ik moet bekijken, observeren, achterhalen, door de daden heen kijken naar wat er echt omgaat in mijn zoon.
En dan zijn er nog mijn gevoelens, ik vind het niet leuk dat mijn dochter pijn heeft, ik vind het niet leuk dat mijn zoon mij wil slaan en schoppen, ik ben verscheurd omdat ik mijn dochter wil opvangen maar ook mijn zoon wil begeleiden in zijn gevoelens en hoe ze correct te uiten.

Up geeft me dan ook geen kant en klare oplossing. Als dit gebeurt dan moet je zo en zo doen. Zo werkt het niet. En dat frustreert me ook. Want wat als je in zo’n situatie zit. Dan moet je wel iets doen. En als ik dan naderhand raad vraag aan mensen, krijg ik nooit een bevredigend antwoord. Simpelweg omdat er geen is. Als ik nog wat verder wacht en evalueer dan heb ik weer wat bijgeleerd. En waren het wel antwoorden, vooral suggesties en vragen, bedenkingen waar ik iets mee kan. Kan ik op zoek gaan naar vormen hoe ik het kan aanpakken, hoe we er samen uit raken. Dat gaat niet in 1-2-3 daar moet tijd over gaan.

Vaak krijg ik dan de raad om de zoon iets anders aan te bieden. Een kussen waarop hij mag slaan bijvoorbeeld. Kort erna zou ik zeggen, neen, dat werkt niet bij de zoon. Als hij in zijn hoofd heeft dat hij mij wil slaan krijg ik hem niet op andere gedachten. En dat is ook zo. Er dringt dan niets tot hem door.
Maar, kindjes worden ouder, ze evolueren, ze leren in kleine stapjes hun gevoelens kennen en daar een gepaste uitdrukking aan geven. Dat gaat niet in 1 dag. Eigenlijk zou ik dan moeten reageren: Dat gaat nog niet met mijn zoon, maar daar kunnen we aan werken. En daar zijn we nu mee bezig. Niet in de erge crisissen maar eerst in de normale crisissen. Omdat zoals ik eerst aangaf als voorbeeld, slaan op een kussen, nog niet werkt mag hij nu slaan met zijn handen op mijn handen. Enkel dat. Dus niet op mijn armen, buik, benen en niet met zijn voeten. Het is moeilijk voor hem. Maar met geduld en elke keer opnieuw is er al verbetering. En eens hij dat goed zo kan leiden kunnen we overgaan naar de volgende stap. Misschien maken we samen wel eens een booskussen. En als hij nog gevorderder is (en dus ouder) kan het misschien goed zijn voor hem even naar buiten/de garage te gaan en wat nagels in een plankje te timmeren. Nu zou ik hem op die momenten geen hamer toevertrouwen, dat snap je wel. Deze en nog veel meer zijn dingen die je dan als afspraak kunt maken, afspraken daaromtrent maak je op een normaal moment niet in een crisis.

Dit soort oplossingen kunnen heel sterk variëren naar hoe jij bent en hoe je kind is. Hoe wij nu te werk gaan zal niet voor iedereen aanslaan, maar daar is zeker iets anders op te vinden.
Booskussen, hameren, rondjes laten lopen, spelletjes zoals het kind oppakken en gecontroleerd in de zetel laten vallen, worstelen, … allemaal mogelijkheden.

Achteraf probeer ik er ook over te praten. Om meer duidelijkheid te krijgen wat er in hem omgaat op die momenten. Maar daar wordt ik meestal nog niet wijzer van, hij is zelf nog teveel in de war. Dat hij het lastig had dat weet hij wel maar hoe of wat is nog te moeilijk en begrijpbaar ook. Gevoelens zijn voor ons ook nog altijd ingewikkeld.

Ik vind het echt belangrijk om de gevoelens te benoemen en te erkennen. Ze mogen er zijn, net zoals ikzelf gevoelens heb. Dus ook ik ben wel eens boos, ook op op mijn zoon. Dat kan en mag.

En ik hoop dat ik dit binnen enkele weken, maanden, jaren opnieuw zal lezen en dat we dan terug een stukje verder staan in het leren kennen van elkaar en omgaan met de gevoelens die daarbij horen.