Wat na het slaapritueel

*Dit is hoe wij het ervaren, waar wij in geloven en waar wij voor streven. Ik zegen iedere mama, papa en ieder gezin in de keuzes die ze maken. Ik geloof erin dat ‘iedereen’ het beste voor heeft met hun kinderen en elke keuze met een reden maakt. Ik draag iedereen een warm hart toe.

Hoe je een slaapritueel kan inbouwen is “makkelijk” uitgelegd en ook wel vrij vlot op te bouwen. Naar de wens en de nood van de kinderen en de ouders. Maar wat dan als het niet het gewenste effect heeft? Wat als na het melkje drinken, tanden poetsen, verhaaltje lezen, oogjes dicht. Die oogjes niet dicht gaan? Wat doe je dan?

Als je even gaat googlen kom je de zogenaamde slaaptraining tegen.
Een slaaptraining is meestal* het volgende:

1. Je beveelt je kind in bed te blijven, of ten minste op de kamer.
2. Je gaat weg.
3. Je hoort uw kind brullen/roepen/tieren/schreeuwen/wenen.
4. Je kijkt op de klok.
5. Na x-aantal minuten (ze zeggen aantal minuten zoals de leeftijd) ga je terug.
6. Je maakt zo min mogelijk oogcontact en geen lichamelijk contact.
7. Je gaat terug weg.
8. Ga terug naar stap 3.
9. Je kind is uitgeput, moedeloos en geeft het op.
10. Proficiat je kind slaapt.

Wij zijn moeilijke ouders. Wij willen bovenstaande niet doen. Omdat wij geloven dat dit veel kwaad kan doen voor het kind zelf (bijvoorbeeld hier). Daarbij, voelt het heel onnatuurlijk, wij willen dicht bij ons gevoel blijven tijdens de opvoeding. Ik ben ervan overtuigd dat er een gegronde reden voor is dat wij (mensen/ouders) “niet tegen gehuil” kunnen. Dat alles in ons schreeuwt om te gaan troosten, nabijheid te genieten.

Allereerst is het kind alleen laten slapen al onnatuurlijk. Dus als je het dan toch persé wilt ben ik voor de menselijke aanpak. Zachtjes aan, op elk hun tempo de “training” laten doorstaan. In het ideale geval slaap je gewoon samen, in hetzelfde bed of gewoon op dezelfde kamer, tot de kinderen zelf vragen naar hun eigen kamer. Je kan er alvast voor zorgen dat een eigen kamer beschikbaar en toegankelijk is, voor de kinderen er naar vragen. Dat laatste doen wij persoonlijk ook niet, of toch niet met de kindjes die er nu zijn.

Hoe moet het dan wel? Daar is helaas geen pasklaar antwoord op. Er is geen stappenplan dat je kan volgen en dan garantie kan geven op een “na x-aantal nachten slapen ze perfect alleen in”! Elk kindje is anders, elk gezin is anders en elke nacht is anders. De constante die blijft is ‘kijken naar je kind’, je kind volgen en zien waar hij/zij klaar voor is en ook jezelf volgen. Je eigen grenzen bewaken. Goed nadenken over je eigen grenzen, ze niet te ver maar ook niet te dicht leggen. Makkelijk is het niet, maar het loont, daar ben ik heel erg zeker van.

Bij ons eerste kind waren we nog heel erg op zoek. Hij sliep direct in zijn eigen kamer, in zijn eigen bed. Ahja, dat hoort toch zo? Vlot ging dat niet. We hebben er vaak uren bijgezeten in de kamer. Nu gaat hij wel makkelijk slapen.

Onze dochter sliep vanaf dag 1 bij ons in bed en rond haar 10 maanden (ik was toen opnieuw zwanger) hebben we haar stilletjes aan laten wennen aan haar eigen kamertje. De zeldzame en korte middagdutjes deed ze daar. We hebben ook heel lang een eenpersoonbed op haar kamer gezet met daaraan de co-sleeper dat eerst aan ons bed bevestigd was. Eigenlijk was dat een heel lange weg en ik denk dat we het beter hadden losgelaten en gewoon haar nog meer gevolgd moesten hebben. Ze slaapt nu al een hele tijd een hele nacht in haar eigen bed maar gaan slapen is niet makkelijk voor haar. Nog nooit geweest!

Onze tweede zoon sliep bij ons tot zijn 12 maanden toen ging hij opeens gaan doorslapen en door omstandigheden met de dochter hebben we het eens getest om zijn bedje bij onze oudste op de kamer te zetten. En ja hoor, dat ging perfect. En ook nu nog gaat hij makkelijk slapen en wordt hij ’s nachts niet wakker.

De derde zoon slaapt nog altijd bij ons. Hij slaapt nu wel niet meer in de co-sleeper/in ons bed maar in zijn bedje, bij ons op de kamer. Als hij wakker wordt (ergens tussen middernacht en 3u), komt hij tussen ons in liggen. Na de verbouwingen gaat zijn bedje op een andere kamer tot hij wakker wordt. Hij gaat ook heel makkelijk slapen in zijn bedje.

Wij kiezen er voor om de kindjes te volgen in hun eigen capaciteiten, wensen en verlangens. Vooral bij de dochter is dat (nog steeds) een enorme uitdaging. Daar hebben we echt processen afgelegd.

Wat als ze na het slaapritueel niet willen slapen is 1 ding. Ze in bed, in de kamer houden is nog een heel andere zaak! Aangezien wij liever de ducktape achterwege laten …

Wat kan je allemaal doen?

1. Samen in bed liggen.
2. Naast het bed zitten.
3. Rugje/hoofdje strelen.
4. Handje vasthouden.
5. In slaap voeden en in bed leggen.
6. In slaap wiegen en in bed leggen.
7. Op schoot nemen tot ze slapen en in bed leggen.
8. Samen op de kamer met broertjes en zusjes te slapen leggen zodat ze niet alleen zijn.
9. Geen slaapuur instellen.

Als ze al wat ouder zijn en kunnen praten en redeneren kan je nog meer doen.

1. Praten over het slaapritueel.
2. Tijd inbouwen ’s avonds om de dag te overlopen.
3. Vragen wat er scheelt.
4. Uitleggen waarom ze moeten slapen.
5. Vooral luisteren.

Het helpt als je kan:

1. Geduldig zijn.
2. Loslaten.
3. Geen verwachtingen hebben.
4. Openstaan.
5. Consequent zijn met je eigen ‘harde’ grenzen.

Het is niet altijd makkelijk. Kinderen opvoeden is niet makkelijk. Ik zeg het nog eens, kinderen opvoeden is niet makkelijk. Verwachtingen worden bijgesteld en wijzelf worden geboetseerd. We leren zoveel bij door onze kinderen, ze houden ons een spiegel voor en laten ons aan onszelf werken. Over zaken nadenken en belangrijke grenzen stellen. Wat een prachtige kans.