Waarom mijn kinderen mogen huilen

Ik hoor het zo vaak: “Huil maar niet.” En dat is dan nog netjes gezegd want meestal gaat het er wel anders aantoe: “Stop met wenen.” “Zo erg is het toch niet, stop maar!” “Nergens voor nodig dat gebleit.” “Kom, stop die traantjes maar weg.” “’t Is nu gedaan hé!” “Zijde weeral aant wenen?” “Komaan zeg, stop daar eens mee.” Zo kan ik helaas nog uren doorgaan.

Huilen mag niet

Blijkbaar is het niet ok als kinderen huilen. Al van jongs af aan krijgen ze signalen dat huilen niet ok is, dat ze daar best zo vlug mogelijk mee stoppen of gewoon al niet aan moeten beginnen. Niet voor grote dingen én al zeker niet voor kleine dingen. Ze mogen enkel huilen, in beperkte mate, als het echt duidelijk is dat ze pijn hebben of verdrietig mogen zijn. Mogen zijn, inderdaad. Van buitenaf wordt bepaald of het verdriet terecht is of ze zich maar wat aanstellen. Als het niet duidelijk genoeg is, dan is huilen helemaal niet nodig en enkel storend.

Vallen ze en ziet het er allemaal OK uit voor de omstaander, nee, niet gaan huilen, nergens voor nodig. Het viel toch allemaal wel mee. Er is zelfs geen schrammetje te zien.

Zo vlug mogelijk stoppen met huilen

Waarom mag een kind eigenlijk niet huilen. Zelf snap ik dat niet. Ik denk dat het vooral is omdat de grote mensen niet weten wat ze ermee aan moeten vangen. Een kind huilt. Oei. Wat nu. Die moet zo vlug mogelijk stoppen. Het kind moet terug vrolijk zijn, nu ja het moet gewoon stoppen met huilen. Zelfs als het kind binnenin nog niet terug in orde is, zolang het uiterlijk niet meer huilt. Dan is het in orde. Dan komt het goed. We hebben er geen last meer van en kan ons leven zorgeloos verder gaan.

Dat zie en hoor ik bij het afzetten van de kinderen in de klas. “Niet meer wenen.” “Mama ziet dat niet graag hoor dat jij weent.” “Stop er nu maar mee, kom geef mama maar flink een kus.” “Das niet flink hoor zeg, zo wenen. Mama gaat weggaan hoor als je niet stopt met wenen.” “Hier een sticker als je niet weent.” Echt, ik kan wel in de grond zakken als ik dat hoor. Waarom mag een kind niet wenen? Het kind wordt afgezet in de klas of het kind het nu leuk vindt in de klas of niet, in mijn ogen heeft dat niets te maken met “mogen” wenen of niet. In veel gevallen kan het kind dan stoppen met wenen, maar dat is enkel en alleen maar omdat ze “flink” gevonden willen worden. Niet omdat het opeens veel beter gaat binnenin. Ja, vaak zijn ze als de mama of papa weg is uit de klas terug blij en doen ze vrolijk. Dat neemt niet weg dat ze niet mogen wenen om het afscheid van hun ouder. Ze gaan echt niet de hele dag wenen als ze het werkelijk fijn hebben in de klas.

Mijn kinderen mogen huilen

Mijn kinderen mogen huilen. Ze mogen huilen als ze zacht gevallen zijn en geen pijn hebben. Ze mogen huilen als ze iets gedaan hebben waarvoor ik hen al 34 554 keer gewaarschuwd heb. Ook mogen ze huilen als afscheid nemen van mij in de klas. Ze mogen huilen, zelfs al weet ik in de verste verte niet wat er scheelt.

Mijn kinderen mogen huilen. Omdat huilen bevrijdend is. Huilen is loslaten, dus niet opkroppen. Omdat huilen stress vermindert. Huilen werkt ontspannend. Omdat huilen ervoor zorgt dat ze openstaan voor oplossingen. Omdat huilen zoveel meer vertelt dan je kan zien.

Naar de tandarts

Onlangs was ik bij de tandarts met Emma. Emma en de tandarts, tja dat is niet zo’n geweldige combinatie. De keer ervoor was, om het zacht uit te drukken, nogal een ramp. Nou ja, het is uiteindelijk gelukt om vlug in haar mond te kijken en te besluiten dat we terug moesten gaan. We gingen dus terug, het ging beter en ze hield zich sterk. Wat was ik trots op haar. Achteraf. zodra de tandarts klaar was met haar werk en Emma terug haar mond mocht dichtdoen, begon ze te huilen. Immens te huilen. Van opluchting, van de emoties tijdens het gebeuren, van schrik, van blijdschap dat het voorbij is, … van alles en nog wat.

De tandarts zei: “Wauw, dat heb ik nog nooit gezien een kind dat op zo’n manier weent NA het onderzoek.” Voor mij is dat normaal. “Emma, je mag huilen, huil maar zoveel je wilt. Je hebt het kei goed gedaan. Mama is super trots op jou!” En ja hoor, Emma mocht meegaan met de tandarts om een cadeautje te kiezen uit de schatkist. “Mama, ik ben flink geweest hé, zelfs al heb ik gehuild, ik mag huilen. Ik heb goed meegewerkt, ik heb mijn mond opengedaan.” “Je hebt het heel goed gedaan schatje, ik ben trots op je.” En dat was ik echt. De tandarts met me mee.

Ik heb ook geweend na mijn autorijexamen toen de instructeur zei dat ik geslaagd was. Ik had het niet verwacht. Wat een spanning die van mij afviel.

Huil maar

Wil je huilen?

Dat zeg ik dus wel. Bij Abel bijvoorbeeld. Hij wil zich vaak zo sterk houden. Dan zie ik dat aan hem en dan moet ik maar 1 iets zeggen en hij breekt. Dan huilt hij én ik ben er voor hem. Hoe ver of hoe dicht hij mij wilt hebben. “Mama, ik kan niet meer stoppen met huilen.” Dat gebeurt dan. Soms kan hij niet stoppen met huilen. Dan is hetgeen waar hij om begon te huilen weggevloeid maar toch kan hij niet stoppen. Ook dat is ok. “Dat is niet erg lieverd, het zal overgaan. Echt, straks kan je stoppen met huilen, daar ben ik zeker van.” Ja, soms is hij in paniek als hij huilt en maar blijft huilen. Ook dan ben ik er voor hem.

Ik ben niet bang voor kinderen die om het minste huilen.

Ik ben er zelfs van overtuigd als ze nu de ruimte krijgen om hun emoties goed te leren kennen. Om te ervaren dat huilen mag, dat het niet iets is om je voor te schamen. Dat ze uitgroeien tot zelfstandige evenwichtige volwassenen, die grip hebben op hun emoties. Die af en toe huilen en daarna terug verder gaan, opgelucht en met een frisse geest.

Huilen is noodzakelijk en vooral menselijk

Laten we met ons allen wat meer huilen. Wees niet bang om te huilen. Wees er trots op dat je kan huilen. Het is een teken van emotie, van menselijkheid. Laat je tranen maar de vrije loop. Laat anderen zien dat ook jij huilt. De mensheid heeft het nodig. We moeten met zen allen meer samen huilen, net als samen lachen.