Een prinses met knoopjes in het haar – Mason Pearson
4 september 2015
OGV – Het Netwerk (1) – Planning
7 september 2015
“Kom geef oma nu maar een kus.”
“We gaan niet weg voor je een hand geeft aan tante Eline.”
“Je moet nu pepe een zoen geven anders blijft je knuffel hier.”
Dwingen tot kussen
Wie heeft dat nog nooit ergens gehoord? Op familiefeestjes of andere gelegenheden, waar ze vaak al een hele leuke tijd deelden met de desbetreffende oma. De kindjes weten niet hoe te reageren, ze willen “flink” bevonden worden door iedereen maar je ziet de angst op hun gezichtje. Ze willen niet kussen, zoenen of een handje geven maar liggen in tweestrijd met zichzelf. Hun mama, papa of een ander persoon waarbij ze veilig horen te zijn zet hen voor het blok en ze moeten het ondergaan.
“Anders leren ze het nooit.”
“Ze moeten toch tonen dat ze hen graag zien.”
“Dat is enkel maar beleefd.”
“Ik moest dat ook doen als kind, dat is normaal.”
Kinderen niet dwingen tot kusje geven.
Ik ben van mening dat je het wel eens kan vragen/voorstellen aan je kindje. Hoe je dat doet is wel heel erg belangrijk. Doe het op een neutrale manier, zonder voorwaarden en oordelen eraan. Kinderen zijn daar heel erg gevoelig voor. Dring niet aan, laat het los en kijk wat je kinderen doen. Geef ze andere alternatieven zoals bijvoorbeeld een kushandje werpen of eens zwaaien. Willen ze niets doen, laat het daarbij en ooit komt dat wel. Echt. Vertrouw je kinderen, als ze daar klaar voor zijn dan komt dat wel. Let ook op de leeftijd en rijpheid van je kind, je kan erover praten waarom mensen dit soms verwachten en waarom mensen dat doen. Wat je ermee kan vertellen. Verwacht niet na dergelijke uitleg dat ze opeens wel bereid zijn om een zoentje of een handje te geven. Het is hun lichaam, laat ze dat volgen.
Vertrouw je kind
Waarom ik mijn kinderen daar niet toe verplicht is heel makkelijk en logisch uit te leggen.
Mijn kinderen hebben een eigen lichaam en voelen elk hun eigen persoonlijke prikkels. Ik vind het heel erg belangrijk dat ze leren te ontdekken wat ze fijn vinden aan hun lichaam en wat niet. De grenzen respecteren wij ook als gezin bij het knuffelen, zoenen, kietelen en lichamelijke (vecht)spelletjes. Als ze stop zeggen is het stop, om welke reden dan ook. Het is hun lichaam en hun gevoelens. Wij overzien de situatie en hebben ervaring in wat kan en wat niet kan, een kind moet dit leren en dat gaat in stapjes.
We willen dat ze opgroeien tot tieners en volwassenen die in contact staan met hun lichaam. Die weten wat ze willen, ook vooral met hun lichaam. Die een mening hebben en dat durven te uiten. Die geloven in zichzelf en in wat ze voelen en daar niet bang van zijn. Want ooit gaan ze in contact komen met een eerste liefje, kussen, handje geven, knuffelen en ja ook seks. Dan wil ik dat ze sterk in hun schoenen staan op mentaal en lichamelijk gebied. En dat bereik ik niet door mijn kinderen nu te verplichten tot lichamelijke acties waar ze niet achter staan.
Hoe wij het doen
Willen ze niet knuffelen dan willen ze niet, punt. Willen ze wel is het intens genieten van beide partijen. Ik probeer nooit als eerste een knuffel met mijn kind te eindigen maar als ik voel dat mijn kind wil stoppen gehoorzaam ik daar direct aan. Zo leren ze hun lichaamlijke behoeftes kennen en ernaar te luisteren.
Onze dochter wil van mij meestal wel een slaapwelkusje, van manlief wil ze meestal niet. Dat is soms pijnlijk voor hem, maar ze toont op zoveel andere manieren dat ze ook van hem houdt. Ik denk dat wij eerder in staat zijn om dergelijke situaties te begrijpen en een plaatsje te geven dan dat we een kind dwingen tot iets waar het zich niet goed bij voelt.
Wij verwoorden af en toe wel eens wat er in ons omgaat, maar nooit op een dwingende beledigende toon. Soms vraag ik eens een knuffel aan mijn zoon en dan vraagt hij “Waarom?” Mijn antwoord is meestal “Omdat ik van je hou en ik je heel graag dicht bij mij voel.” En dan laat hij het toe of niet. Geen dwang, geen overreding en geen schuldgevoel.
Wat de anderen denken
“Maar dan voelt oma zich afgewezen.”
Ik ben van mening dat het dan aangewezen is om daarover in gesprek te gaan met de oma. Er zijn vast talloze andere tekenen dat ze kan herkennen dat haar kleinkind haar enorm graag ziet. Laat oma deze ontdekken en daarop focussen. Het zoentje komt misschien later wel.
Ik vind grenzen respecteren bij kinderen van enorm belang.
Wij hebben nooit onze kinderen gedwongen tot het kussen of handjes geven. Toch doen ze het nu wel, op hun eigen initiatief (en zeker niet altijd en bij iedereen) en dat gaat gepaard met zoveel vreugde en liefde. Werkelijk mooi om te zien.
Van die momentjes genieten alle partijen intens, wetende dat het werkelijk uit zichzelf komt.
Hoe denk jij erover? Hoe ga jij en je kinderen daarmee om? En jullie omgeving?
21 Comments
Ik ben nooit gedwongen gelukkig, maar mijn ouders stuurden er wel een beetje op aan. Probleem was alleen, ik was verlegen en eigenwijs. Na een logeerpartij had ik eindelijk de moed verzameld en besloten om oma een kus te geven bij vertrek, vond mijn vader het nodig om het voor te stellen… Daar kwam mijn eigenwijsheid, ‘nou doe ik het niet meer’. Ik heb er tot op de dag van vandaag spijt van, het is er daarna ook nooit van gekomen, en nu kan het niet meer :'(…
Ik denk zeker niet dat dwingen goed is, maar ik weet het ook gewoon niet, wat is het beste? De spijt achteraf is ook niet het beste. Het is natuurlijk wel mijn eigen schuld, maar als kind denk je niet na over de gevolgen van zoiets…
Oh dit is gewoon heel erg triest. Ik denk dat zo’n zaken voorkomen gewoon niet altijd mogelijk is, hoe je er ook tegenover kijkt.
Ik heb dit graag gelezen en ik vind dat je gelijk hebt…
Fijn te horen dat ik niet alleen zo over denk.
Wij dwingen dat ook niet. Ik vraag wel heel regelmatig (meerdere keren per dag, oeps 🙂 ) om een dikke knuffel of een kusje (da’s voor hem blijkbaar hetzelfde: aangelopen komen en dan zijn kruintje aanbieden zodat ik er een kusje op kan geven). Wil hij: super. Wil hij niet: ook goed. 🙂 Ik wil niet dat dat een verplichting wordt.
Hihi schattig hé <3 Deed Adam vroeger ook zo
Ja hoor, netjes handje geven aan de visite: ik moest het ook en deed het op een gegeven moment uit mezelf. Iedereen van de visite even langs bij binnenkomst (bij weggaan zwaaien oke), voorstellen en zonodig feliciteren met de jarige. Nooit eng gevonden. Ik vind het netjes, doe het nu nog steeds en zal het mijn kind ook bijbrengen.
Zoveel te beter dat jij het nooit eng vond 🙂
Ik vind het verschrikkelijk wanneer mensen hun kind dwingen iemand een kus te geven, vind het vooral erg awkward; iedereen kijkt toe en wacht op ‘het moment’. Als het kind niet wilt, wilt het niet toch? Gedag zeggen is ook prima wat mij betreft..
Leuk dat je er ook zo over denkt!
Ik ga mijn zoon ook niet verplichten maar ik wil wel dat hij “goeiedag” zegt als hij ergens toekomt en/of vertrekt (indien hij geen zoenen of dergelijke uitdeelt). Ik ken veel kinderen die toekomen en niet eens op of neer kijken.
Misschien dat ik er ook wel anders naar kijk omdat mijn kinderen daarom vaak wel wat specialer zijn dan de doorsnee kindjes 🙂
Momenteel is dochterlief nog maar 19 maanden, maar we vragen het altijd wel eens, van krijgt die of die (meter/oma of wijzelf) een kusje. Als ze dat niet doet, no hard feelings, allez, toch niet van ons. Wat de andere personen er van denken moeten ze zelf weten.
Ja en snappen doen ze het op die leeftijd nog niet waarom sommige mensen dat verwachten!
Hier vraag ik wel eens een kusje als hij afkomt om gepakt te worden. En dan geeft de jongste mij er soms geen en soms 3 of meer. Hangt van zijn zin vanaf. Bij andere is hij vaak verlegen en wilt hij geen kusje geven of zo
Maar ik vraag het wel of hij een kus of knuffel wilt geven, soms lukt het soms niet maar hij zegt dan wel mooi dada en waait met zijn handje
Je schrijft: “Onze dochter wil van mij meestal wel een slaapwelkusje, van manlief wil ze meestal niet. Dat is soms pijnlijk voor hem…”
Wat doe je als je dochter van manlief nooit een kusje zou willen (niet bij het slapengaan en ook niet bij enige andere gelegenheid)?
Hey Erik,
Ik moet je het antwoord schuldig blijven. Dit is niet bij ons van toepassing en ik denk dat er teveel verschillende factoren daarin meespelen om hier een pasklaar antwoord op te kunnen geven. Voor nu wil ik gewoon zeggen dat ik “dwang” daarin zoiezo niet zou toepassen. Het moet heel erg zijn als dit voorkomt tussen een papa en zijn dochter en ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze een manier vinden om het voor beide partijen aanvaardbaar te maken. Er zijn namelijk nog veel andere dingen dat je kan doen naar elkaar toe om te tonen hoeveel je van elkaar houdt.
En ook hoop ik dat ze de “oorzaak” of de “reden” kunnen achterhalen hoe het komt. Ook dat is zo erg afhankelijk van de betrokken personen.
Hoi
Hier verschillende in huis.
Nienke 11 jaar en downsyndroom moeten we afleren om iedereen vaarwel te kussen, ook geen makkelijke opgave hoor. Want waar leg je de lat?
Wiebe 8 jaar spring in het veld weet wie wel en niet maar hangt ook van de moment af.
Liene 6 jaar en zij kust niemand behalve ons (de ouders) en een hele selectieve groep en van ons moet ze zeker niet, zij kust gewoon niet graag zegt ze en wij aanvaarden dat;
Zo komt het dat wij zoveel verschillen hebben in huis en er word altijd wel iemand gekust die het wil of niet
Inderdaad, uitsluiten dat er nooit iets gebeurd wat niet goed voelt is niet haalbaar. Maar als je ze al respecteert en niet pusht is het al heel wat hé!
Ja, het omgekeerde zoals bij Nienke lijkt me ook zeker niet makkelijk!
Dochterlief wil van opa nooit een kus, want die heeft een baard 😉 dus die krijgt een knuffel.
Soms wil ze ook van papa geen kus, ze is net tv aan het kijken als hij thuis komt uit het werk. Die kus mag ze weigeren, maar ze moet hem wel aankijken om goeiendag te zeggen, en dus even loskomen van de tv.