Bewust opvoeden loont, een klein voorbeeld.

In de ogen van vele mensen lijk ik soms raar over opvoeden te denken. Daarom heb ik besloten om af en toe een blogje te delen van een gebeurtenis dat weergeeft waarom ik doe wat ik doe.

Het begon al na het eten. Emma is heel lichtgeraakt. Als iets niet gaat zoals in haar hoofdje zit, verdriet, wenen. Al valt het al bij al nog mee. Ik kan redelijk vlug tot haar doordringen, ze sluit haar niet heel erg lang totaal van de wereld af. Ik wijt het aan de eerste schooldag na de paasvakantie. Allemaal naar boven, tandjes poetsen, verhaaltje lezen, slapen. Ik (of Bram) blijf altijd bij Emma zitten tot ze slaapt. Nu kiest ze voor Bram en ik ga dan maar Eden voeden op ons bed zodat hij daar kan blijven slapen in de co sleeper. Emma wil niet slapen. Ze zit recht in haar bed. Ik hoor dat Bram er probeert mee te praten, probeert geduld met haar te hebben. Ze wil niet slapen. Eden slaapt na een half uurtje. Ik ga even kijken wat het probleem is en zeg dat ik blijf zitten en Bram naar beneden gaat. Geen idee of dat tot haar zin is maar ze begint toch niet te wenen als Bram naar beneden gaat. Ik zit een tiental minuutjes bij haar. Dan probeer ik nog eens te praten met haar. Geen reactie. Ik probeer andere zinnen, andere woorden. Geen reactie. Eden begint terug te wenen, ik leg haar uit dat ik naar Eden ga en terugkom als Eden slaapt. Ze zegt niets en weent niet als ik wegga. Ik lig eventjes bij Eden tot hij weer rustig is, ik hoor haar rondtrippelen en uiteindelijk richting trap gaan. Bram heeft het ook gehoord en komt naar boven. Ze weent omdat Bram haar terug in haar kamer zet. Geen idee wat Bram afspreekt maar hij gaat weer naar beneden en wat later komt Emma weer in de gang. Eden is gelukkig terug rustig dus ik ga haar oppikken en naar haar kamer brengen. Ze protesteert. Ze wil niet slapen. Verder laat ze nog niets los. Ze gaat terug op bed zitten en ik in de stoel. Ze probeert nog altijd niet te slapen. Ik vraag of ik bij haar moet komen liggen, of ze op mijn schoot wil zitten. Niets. Nog een verhaaltje lezen om te slapen. Geen reactie. Nog wat wachten. Dan vraag ik uiteindelijk nog eens of ze nog iets wil zeggen tegen mij. Ze begint onbedaarlijk te wenen en zegt dat O. haar geslaan heeft op school. Ik ga ernaar toe, ga op haar bed zitten en neem haar op schoot. Dan vertelt ze meer, waar en hoe. Nu gaat ze liggen, ik mag haar instoppen, voorlezen. Dan blijf ik terug bij haar zitten tot ze slaapt, nog geen 5 min later kan ik naar beneden gaan.

Veel geduld, veel tijd, … maar het is het o zo waard.