Vandaag.

Of eigenlijk eerst beginnen bij gisteravond. Waren Bram en ik gezellig samen naar “Once upon a time” (de serie) aant kijken. Tot we Emma hoorden wenen. We weten dat ze uiteindelijk mij wil en we weten ook dat het niet altijd vlotjes gaat. Dus, Bram gaat naar boven terwijl ik me bed-klaar maak. Haar geween is nog erger dan normaal, tot kokhalzen toe. Eindelijk boven, staan ze in de badkamer. Moet ze overgeven? Nee, ze moet pipi doen. Te laat, half op de vloer. En maar wenen. Heel, maar dan ook heel erg zielig. Volgens mij sliep ze nog. Afdrogen en knuffelen maar. Voor zover dat gaat met een overstuurde Emma. Bang? Nachtmerrie? Geen idee. Na wat overtuigen gelukt om haar in ons bed te praten, de nacht kan beginnen. Gezellig met 4 in bed. Na enkele nachtvoedingen door slapen tot 6u30. Niet dat Emma dan nog tussen ons in lag, nee die was al lang beneden vrolijk aan het spelen.

Om 8u kindjes naar school bakfietsen terwijl mijn lieve mama op Adam en Eden past, terug thuis om 9u. Vlug wat opruimen, Eden voeden en Adam en Eden bakfiets klaar maken. “Mama gaat eens kijken of hier een broek is. Zei ik tegen een Adam die enkel een tshirt en zijn pamper aanhad. Waarop Adam zijn hoofd naar zijn benen brengt, die veel te lang bestudeerd, terug opkijkt en zijn handjes omhoog doet en heel serieus van neen schud. Neen, mama, aan mijn benen is geen broek te vinden. Hilarisch was het.” Zodat we net iets te laat vertrokken naar de B(r)abbel bijbelstudie met enkele jonge dames van de kerk en hun kindjes. Niet dat Adam wil spelen met die kindjes … integendeel als ze te dicht in zijn buurt komen riskeren ze een duwtje en hebben ze zekerheid van een grom. Of 1 van die 2 meisjes dan toekomstige schoondochters worden? 😉

Tegen de middag terug thuis, Adam net niet in slaap gevallen in de bakfiets en dus hupla richting bed. Eden weeral eens gestoord uit een dutje, al was hij terug goed vertrokken richting dromenland terwijl ik Adam slaapwel wenste. En hij bleef maar slapen, net nu een korte dut praktisch zou zijn. Hij moest nog in bad, eten en dan weeral per bakfiets naar Kind en Gezin. Adam veilig bij mijn lieve mama die kwam oppassen.

Bij Kind en Gezin aangekomen, een beetje teleurstelling dat het niet mijn favoriete (pro-bv!) verpleegster was. Wegen en meten. Is dat echt?!! Onze kleinste weegt al 8,010kg. Dan naar de verpleegster, en wauw, een oudere dame maar vol lof over bv. “Oh, je geeft borstvoeding, goed hé, dat is het beste wat ze kunnen krijgen.” “8kg al, goed hé, en met de borstvoeding is dat ook heel goed, geef hem maar zoveel hij vraagt, hij zal het nodig hebben.” “Nog niet aan groentjes of fruit denken hé!” Kortom, een zalig “ouder” mevrouwtje. Dan richting meneer de dokter, lachen en rondkijken en dan spuitjes … wat al bij al ook meeviel.

Terug op de bakfiets richting school voor Abel en Emma op te halen. Een gezellig praatje met de peuterjuf over samen slapen, heerlijk toch. Een super blije Emma, omwille dat ik er was met Eden en met haar tut. Eden platgeknuffeld door de meisjes van Abel zijn klas. Abel die zijn klasdeur uitkwam met zijn handen overvol en lichte paniek omdat hij het zou laten vallen. Ik had Eden vast en nouja heel die boel kon er ook wel bij. Net zoals Emma haar spulletjes. Richting bakfiets en huis. Verhaaltjes vertellen, melkjes opwarmen, borstvoeding geven, appelsap uitschenken, blogje schrijven, koken en vroeger eten en hup naar de avondles. En dan is het morgen, 12 maart.

Wat een zegen die 4 kindjes van mij, en Bram.