To reva or not to reva

Al sinds enkele, toch al vele, weken toen ik de mail kreeg met de tijden waarop Abel naar het revalidatiecentrum moet gaan zit ik te denken. En te twijfelen. En iets klopt er niet. Pas sinds enkele dagen kwam ik erachter wat het was. Dit is niet hoe wij naar onze kinderen kijken. Langzaam drong het me door en bij deze schreef ik een soort verklaring, voor mezelf, om alles wat op een rij te zetten hoe ik erover denk. Ik mailde het revalidatiecentrum met enkele vragen hoe dat zit als wij nu uitstel vragen, hoe dat zit als we later toch iets willen doen binnen het revalidatiecentrum. Tot nu toe geen antwoord, dus we wachten nog in spanning af.

Mijn hersenspinsels:
We vinden het belang van een goede diagnose nog altijd een groot pluspunt. Hoe dicht wij bij onze kinderen ook staan op een bepaald punt is het voor ons persoonlijk wel heel erg fijn om te weten of het van ass kan komen of niet. Dit vergroot en verbeterd onze kwaliteiten als begeleider nog meer. We laten ons niet alleen door dat stempeltje leiden, het is meer een verruiming van de mogelijkheden. Een verbetering van de mogelijke aanpakken, inzichten en visie’s. We blijven onze kennis vergroten, we blijven naar onze kinderen kijken en zaken uittesten maar vooral aanvoelen. En door dat aanvoelen hebben we beslist om nog niet te starten met verschillende therapieën voor Abel, Adam en Emma. Onze opvoeding draait vooral rond de positieve eigenschappen van onze kinderen, we hebben ze onvoorwaardelijk lief. Hoe ze zijn. Ze zijn misschien niet zoals doorsnee andere kinderen, maar ze zijn onze kinderen, ze zijn nu eenmaal zo. We kijken naar hun talenten en gaan deze ontplooien. We geloven in hen en gaan samen met hen verder in deze wereld. We gaan hen blijven begeleiden. Weest niet bang, we gaan onze kinderen niets tekort doen als we gaandeweg beginnen te voelen dat we hier en daar toch wat professionelere hulp gaan nodig hebben dan gaan we dit doen. Dat spreekt voor zich. Maar voor nu, neen. Wij geloven erin.

We willen onze kinderen niet veranderen zodat ze passen in de verwachtingen van de maatschappij. Er is zeker een reden waarom ze zo zijn, wij en de wereld kunnen enorm veel van hen leren. Ze staan er dan ook niet alleen voor. Wij willen ze niet anders, we houden van hen zoals ze zijn. We gaan ze laten zichzelf zijn en we gaan samen de toekomst in. Daarom gaan we af op ons gevoel en niet op wat hoort na een diagnose, wij hebben de verantwoordelijkheid gekregen over onze kinderen. We zijn dankbaar dat er professionelen zijn die bepaalde zaken kunnen aanraden maar wij nemen de beslissingen, wij kennen ons kind het beste. We gaan focussen op de talenten en niet op de zaken waar de kinderen moeite voor moeten doen. Later gaan ze doordoen met zaken waar ze talent voor hebben, omdat die bij hen passen en daar hoef je geen therapie voor te volgen. Ik geloof er sterk in dat als we het zo aanpakken de mindere kanten ook in een bepaalde mate aan bod gaan komen en zeker ook groeien. Als het kind eraan toe is. We moeten loslaten wat wanneer moet gebeuren. We moeten de verwachtingen van de wereld loslaten en meer kijken naar het kind, naar de persoon. Zo voeden wij trouwens al jaren op, waarom was ik dat dan even een beetje vergeten op dit specifiek punt?

Ik zeg niet dat alle therapeuten de kinderen willen veranderen. Ik zeg niet dat mensen die anders beslissen slechter zijn. We zijn allemaal mama’s en papa’s die het beste voorhebben met hun kinderen, die ze gelukkig willen zien. Dit is ons persoonlijk gevoel, geen preek voor anderen, dit gaat enkel en alleen om ons eigen gezin.