Tijderig

Ik voel me de laatste tijd zo tijderig. Niets kan rap genoeg gaan, niets kan kort genoeg zijn, niets zo vlug mogelijk af zijn. Ik heb nog zoveel te doen, ik heb al zoveel gedaan. Nog zoveel dingen gepland, al zoveel verwezenlijkt.

En toch, gisteravond, alleen thuis. Ik miste mijn man, ik was eenzaam. Dat ene avondje niets. Dat ene avondje niets gedaan, ja eigenlijk wel. Ik heb gekeken naar de bewegende beelden, gekeken naar mijn mails en vlug toch iets gedaan dat kan beschouwd worden als werken.

Gekeken naar een film, voor de zoveelste keer. In de zetel gewoond, gelegen en gehuild, om de film natuurlijk. En misschien ook omdat ik een klein beetje hoopte dat mijn lieve man al naar huis kon komen, van zijn werk. Zelfs dan voelde ik me tijderig, de dingen die gepland stonden en daar nog altijd staan, al veel te lang. Die spookten door mijn hoofd. Ik weet het, een knop, een knop moeten we hebben, een knop met aan en af.

Of nee, misschien een draaiknop zodat je het perfect kan regelenen. Een draaiknop van volledig alles, de wijde wereld tot niets, geen zuchtje wind, gewoon rust. Niets, niets in het hoofd is ook eens leuk. Gewoon jezelf, de zetel en de tv. En af en toe ook wel even een chipke, nootje of ijsje. En ahja de afstandbediening.

Maak er maar twee van: één voor de dvd en één voor het geluid. Want als er niets in je hoofd zit dan wil je je ook niets in het hoofd halen bij de buren. Dus gewoon de zetel, tv, hapjes en de twee afstandsbedieningen. Zalig, heerlijk en rustgevend. Maar toch.

Dan mis je diegene die normaal deze zalig momenten deelt. Diegene die nu ook aan jou aan het denken is. Diegene die ook zo vlug mogelijk naar huis wil komen. Daarom dus die film, die oude vertrouwde film. De film die je doet lachen en schateren van plezier. De film die je doet dromen en fantaseren. De film die je al zoveel maal bekeken hebt maar toch nog telkens iets nieuws ontdekt, er van blijft genieten. Waar je volledig in verdwijnt, er helemaal door opgezogen wordt.

Dan leef je mijlenver weg… Dan droom je net zoals het personage van een ware liefde die alles voor je doet. En dan, dan komt het, dan besef je: eigenlijk heb ik dat al, ik ben al zover. Ik heb mijn droomhuwelijk al gehad. Heimwee, ik wil het nog eens overdoen. Ik wil nogmaals trouwen, ik zou het precies hetzelfde doen, zelfs ja, met dezelfde man. Het was zo een fantastische dag, met een even schitterende bruidegom. Zucht, kon ik dat nog maar eens meemaken. Maar waar was ik ook alweer? Ahja de film, dan bedenk je dat je alles al hebt, maar toch mis je iets…. Wanneer komt hij thuis?