Wat was me dat voor een week! Op woensdag gingen we nog gewoon op half jaarlijkse controle met onze oudste naar de oogarts. Nooit gedacht we de volgende dag opnieuw, bij een andere oogarts zouden belanden ….
Op donderdag ging ik onze jongste kleuter halen, zoals ik altijd hem ga halen. Ik had de baby in de draagdoek en we kwamen net thuis. Ik trok letterlijk de deur achter mij dicht toen mijn telefoon ging. “De levensboom” stond erop als beller. “Oh nee, wat is er gaande?” dacht ik. Ik nam de telefoon vlug aan en wist meteen al dat er iets scheelde. Ik kreeg gelijk. “Er is iets gebeurd met je zoon, ze zijn naar de spoed.” Oh nee, zeg, niet weer! “Hij heeft een tak in zijn oog gehad. Zijn oog bloed dus is hij naar de spoed.”
De radartjes in mijn hoofd begonnen meteen te draaien. Ik zou met de auto gaan. Dus Anna uit de draagdoek halen, in de maxi cosi stoppen. Onze kleuter had ondertussen al zijn schoenen uitgedaan deze moesten opnieuw aan. Ik zei natuurlijk nog “Ok, ik ga nu naar spoed vertrekken. Bedankt.” en ik duwde op het rode telefoontje. Ik deed de kleuter zijn schoenen opnieuw aan en zijn trui. Ik verbaasde me erover hoe vlug hij die dingen uitspeelt. Ik duwde op het groene telefoontje en belde naar mijn man “Onze oudste zit op spoed, ik ga er nu naartoe, ik hou je op de hoogte.” En ik vertrok. Mijn auto stond nog op zijn parkeerplaats maar ze waren aan het werken in dat straatje. Ik kon er niet uit, ten eerste omdat ze de straat opengebroken hadden en er losse aarde lag overal. Ten tweede omdat de kraan dwars in de weg stond. Ik stapte er vastberaden en kalm op af, zei dat ik heel dringend weg moest en vroeg hen of ik niet vast zou komen te zitten. “Nee mevrouw, je kan wegrijden. We maken plaats.” Een paar minuutjes later reed ik weg. Een krijsende baby in haar maxi cosi en de kleuter tegen zijn zin in de autostoel. Ik had nog vlug de pamperzak meegeritst.
Op de spoed aangekomen vond ik vlot parking en liep ik met de baby in mijn armen en kleuter E. aan de hand naar binnen. Het lieve spoedpersoneel wist meteen wie ik zocht en ik stond bijna meteen aan het bed waar mijn zoon op lag te wenen. Wat zag hij er vreselijk uit. Ik kon zijn oog niet zien want hij hield er een washandje tegen gedrukt. Ik stelde hem gerust “Mama is er, ik zorg voor jou.”. Ik werd op de hoogte gebracht van zijn toestand en hoe het gebeurt was door de 2 juffen die mee waren van school.
Hij moest nog onderzocht worden. Ik installeerde me naast hem op een stoel. De kleuter onderzocht het hele spoedlokaaltje en Anna mocht nergens heen kruipen van mij. We wachten en toen werd mijn zoon onderzocht. Ik moest hem zelf naar het andere ziekenhuis voeren waar hij onderzocht moest worden door een oogarts. Onderweg reed ik langs huis waar oma ons al stond op te wachten. Kleuter E. en onze baby mochten bij haar blijven zodat ik er volledig kon zijn voor onze oudste. Mijn man zou de andere kinderen van school halen. Wat een topteam heb ik toch.
Mijn zoon werd onderzocht door de oogarts. Zijn hoornvlies en wit van het oog hadden het zwaar te verduren. Het sneetje in het hoornvlies veroorzaakte de immense pijn. We konden naar huis gaan en moesten AB zalf smeren en de dag erna opnieuw controle. Hij sliep de hele avond en nacht.
De volgende dag bleek het sneetje van zijn hoornvlies al genezen te zijn. Dat kon zeker kloppen want hij had veel minder pijn. De snee in het wit van zijn oog was er wel nog. Hij kreeg nog een uitgebreid onderzoek en verder leek alles nog prima in orde te zijn. Dat moest wel opgevolgd worden om te kijken of het uit zichzelf mooi geneest. Dat is nog altijd afwachten. Anders moet hij onder het mes.
Elke laatste vrijdag van de maand doet De Levensboom aan forum. Daar brengen alle klassen op een creatieve manier hun project naar voor. Dit kan via een dansje, een toneel, een liedje, een soort spreekbeurt, … of een combinatie van alles. Mijn oudste zoon deed natuurlijk niet mee, hij was thuis nog aan het bekomen van zijn oog. Kleuter A. leerde toen over dieren en was helemaal enthousiast dat hij een zebra mocht zijn. Want, weet je, zebra’s zijn zijn lievelingsdieren (naast haaien natuurlijk). Dat komt omdat ze witte strepen hebben. Dochter E. leerde over huisdieren en spinnen. Eerst zagen we een reeks getekende dieren en telkens de vraag “Is dat een huisdier?” Waarop ze dan antwoorden “Ja” of “Nee” of “Soms”. Gevolgd door het liedje van de spin Sebastiaan. Het is zeker niet het eerste forum dat ik zie van mijn kinderen, toch blijft het me altijd ontroeren. Gek toch hé. Gewoon zo naar je kind kijken dat daar iets doet. Al is het gewoon durven voor de zaal staan. Of zelfs dat nog niet. Reden genoeg om ontroerd te zijn. Ik ben mama, ik mag dat.
De zondag had ik normaal andere plannen maar omdat deze in het water vielen besloten we naar Brainfreeze te gaan. We hadden al lang het verlangen om daar eens naartoe te gaan. Niet omdat wij zo’n fan zijn van coffee of comics, maar omdat dit de zaak is van een ex-collega van mij. Dit weekend was dan ook de uitgelezen kans om eindelijk eens langs te gaan. Er was namelijk dat weekend een speciale knutselnamiddag voorzien voor kinderen. Ze konden er allerlei “superhelden” spulletjes maken.
De kinderen vonden het er super leuk. Ze maakten sabels, een masker, verrekijkers, polsbandjes, een petje, …. Ze hadden het zeker naar hun zin! Ik had het ook best naar mijn zin. Ik bestelde me een chocolademelk van witte chocolade bedekt onder de mini marshmallows. Oh my … echt, werkelijk, zoooo lekker! Nu, mijn weegschaal is blij dat Brainfreeze, coffee and comics niet op fietsafstand van mijn huis liggen. Ik zat er vast elke dag na schooltijd te genieten van de hemelse witte chocolademelk. Ik wil terug!
Ook eens gaan proeven van die heerlijke chocolademelk? Dat kan je doen op het adres: Nieuwstraat 13 in Sint-Niklaas. Zondag is doorgaans een sluitingsdag. Natuurlijk kan je er ook een variëteit aan koffie, sapjes en smoothies verkrijgen. Om nog maar te zwijgen over het aanbod van comics en meer. Ook kan je daar zelf ter plaatse spelen met boardgames. Ze hebben trouwens een facebookpagina!
4 Comments
Oooh toevallig vlakbij het waasland, want eigenlijk kom ik nooit verder dan het waasland in Sint-Niklaas :D. En oooh neen wat een week zeg, ik heb ook ooit eens zo’n telefoon gekregen pfff mijn hart 😮
ja echt hé
wat was er aan de hand?
Eerste keer was in de naschoolse opvang was ze slecht terecht gekomen op de trampoline. En tweede keer was ze op haar hoofd gevallen van het klimrek. Ik ben nog nooit zo snel in mijn auto gekropen als toen.
Auwch!!!
Ja, dan gaat het vlug hé 😀