Spoed

De donderdag stond ik nog een hele dag in de keuken te bakken voor de bakkerij van zoonlief en zijn klas. De vrijdagochtend was ik druk in de weer met de laatste zaken voor de beurs de dag erna. Toen ik eindelijk besloot om iets te eten als middageten kreeg ik een telefoontje van de school. Abel was gevallen klonk het en het zou vast genaaid moeten worden. De peuterbegeleidster voerde hem naar spoed en ik heb nog nooit zo vlug 2 kindjes in de bakfiets gezet om te vertrekken. Zelfs rekening houdende met het feit dat Eden nog helemaal in dromenland was en dat de schoentjes van Adam mysterieus verdwenen waren (nog altijd!) en ik ook nog eens vlug Bram verwittigde. Op naar spoed.

Daar aangekomen trof ik Abel al in liggende positie aan en een dokter die het aan het bekijken was. Ik schrok wel even, het was écht geen mooi gezicht. Hij was blijkbaar op zijn tanden gevallen. Zijn handje werd teder vastgehouden door de super begeleidster. Hij kon niet stoppen met wenen, pijn en paniek. Diezelfde begeleidster nam Adam van me over zodat ik mijn volle aandacht had voor Abel. Eden wou bij mij blijven maar hij was zodanig onder de indruk dat hij voor een keer wel stil bleef zitten op mijn schoot. Het zag er vreselijk uit. Er werd besloten dat ze het niet in de spoed konden oplossen, hij moest naar het hoofdziekenhuis gevoerd worden en daar zou een stomatoloog verder moeten kijken.

Ondertussen was Bram aangekomen en hadden we afgesproken dat hij Adam en Eden zou meenemen en Emma van school zou halen. Ik ging mee met Abel, de ambulance’s waren niet ter beschikking dus gingen we met de mug. Een heel vriendelijke chauffeur en blijkbaar ben ik een van de weinigen die mag meerijden met de mug en moest dat nogal een ervaring zijn.

Bij het ziekenhuis aangekomen kregen we een kamer toegewezen want het zag ernaar uit dat we de nacht daar moesten doorbrengen. Een tijdje later werden we naar de stomatoloog gebracht en zijn vonnis was dat hij onder volledige verdoving moest om het te naaien. Wachten op de kamer want ze wisten niet precies hoe lang het zou duren voor ze klaar waren voor ons. Ondertussen kwam Bram nog even met wat extra kleren en zo. En probeerden we nog enkele noodplannetjes te bedenken voor de beurs die gepland was de volgende dag. Toen moest hij naar huis zodat oma naar het trouwfeest kon en hij de kindjes eten kon geven en in bed stoppen.

Vlugger dan gedacht kwamen ze ons halen en opeens lag mijn Abeltje daar op de operatiestoel met een masker voor zijn mond. Hij mocht kiezen over wat hij wou dromen, hij wou dromen over Elsa. Dus vertelden ik en de verpleegster over Frozen en daar ging hij in slaap. Ik wachtte alleen op de kamer. Een 40 tal minuutjes later kwamen ze me halen en zag ik hem eindelijk terug. Hij ontwaakte, niet te beschrijven, ik hoop hem nooit meer zo te zien.

Maar het kwam goed en toen de dokter nog eens langskwam op onze kamer zei hij zelfs dat we niet de nacht hoeven te blijven. Als we dat niet willen. Natuurlijk wil Abel dat niet. Dus bleven we nog de aanbevolen uurtjes en gingen we naar huis. Gelukkig hadden we een goede vriendin die babysit was zodat Bram makkelijk naar ons toe kon komen zodra de andere kindjes in bed lagen. Want wij gingen normaalgezien ook naar dat trouwfeest.

Rond 22u waren we thuis, met een Abeltje die nog aan het bekomen was van de heel erg zware, emotionele vermoeiende dag. Met 3 tanden minder, een gebroken boven-kaak én een eerste volledige verdoving achter de rug.

We sleurden zijn matras bij ons op de kamer en gingen allemaal slapen. Hij heeft geen pijnstilling meer nodig gehad en de zaterdagochtend was hij al een pak vrolijker, probeerde hij zelfs te praten en sprong hij weer op en neer. Dus ik kon met een gerust hart naar mijn beurs vertrekken, lees hier hoe dat verliep.

Wat zijn we dankbaar dat het allemaal zo goed en vlot afgelopen is. Dankbaar voor de super school en begeleiders, die checkten nog verschillende malen na hoe het was met hem. Dankbaar voor Bram zijn werk dat hij direct kon afkomen. Dankbaar voor mijn mama die als nood kon oppassen zodat Bram vlug wat extra gerief kon brengen. Dankbaar voor onze super vriendin als babysit. Dankbaar voor alle steunende en lieve berichtjes van iedereen.