Papa terug aan het werk

Anna is vandaag 3 weken oud! Dat betekend voor ons ook dat mijn man al weer een weekje aan het werk is. De eerste dag, vorige week maandag dus, is altijd extra spannend. Niet meer zo spannend als toen ik voor het eerst alleen thuis was met 2 kindjes en toen moest ik zelfs nog niet naar school en zo. Wat groei je daar toch in … Maar het blijft toch spannend.

Mijn mama komt ’s morgens wel babysitten op Eden terwijl ik de 3 oudste naar school voer. Eden vindt dat geweldig, al houdt hij er ook van om af en toe mee te gaan, maar dat is meestal dan in de namiddag.

Die eerste dag, toch even wennen aan onze nieuwe bewoner, zorgen dat ze ook een verse pamper en een volle maag heeft. Tijd inrekenen dus. Dat ze ook bleef wenen toen ik haar op mijn buik knoopte om zo te vertrekken met de bakfiets hielp er al niet aan. Gelukkig werd ze vlug stil en bleef ze stil tot een heel eind toen ik al terug thuis was. Dat verliep vlotjes, die eerste ochtendspits.

In de namiddag om de kindjes op te halen was afgesproken met “oma” dat ze niet hoefde te komen. Eden wou heel graag meegaan en ik keek er eigenlijk ook wel naar uit om gewoon helemaal zelf al mijn kindjes te vervoeren en voor hen te zorgen. Dus daar gingen we op weg. Anna weer hup in de draagdoek op mijn buik, Eden in de bakfiets en we begonnen vrolijk te fietsen. Alles verliep goed tot ik aan mijn “berg-gedeelte” begon. Het fietsen voelde raar en mijn achterband maakte nogal een vreemd geluid. Platte band. Oh nee, wat nu?! Verder fietsen ging zo goed als niet en dat zou enkel mijn achterwiel kromtrekken dus nee geen goed idee. Dan maar mijn man opbellen en terwijl Eden uit de bakfiets laden. Bakfiets aan de kant en beginnen stappen. Mijn man kon gelukkig meteen stoppen met werken en ons komen ophalen. Nouja, het typt vlotter dan het was. Hij doet daar ongeveer 45 min over. Dus ik met Eden en Anna te voet op weg naar school, waar we toch een goede 20 min over gewandeld hebben op Eden zijn tempo. Ondertussen maar de school verwittigd dat ik later ben zodat de kindjes niet ongerust zijn. Want de vorige keer toen ik later was wegens een platte band dacht Abel dat ik dood was. Dat willen we natuurlijk niet.

We maakten er maar het beste van, gezellig wachten op de speelplaats. Koekje eten dat ik met mijn gezond verstand meegenomen had vanuit de bakfiets. En maar wachten op papa. Die natuurlijk opbelde dat hij 15-20 min later zou zijn want er was een ongeval gebeurd. Typisch zeker?! Nuja, het had geen zin om er ons druk in te maken dus bleven we gewoon langer wachten. Toen hij er eindelijk was konden we terug naar mijn fiets aan de rand van de weg. Gelukkig was dat redelijk dicht bij een fietsenmaker waar Bram hem naartoe geduwd heeft. En hop naar huis, vlug koken en eten en dan mochten we mijn gemaakte bakfiets gaan ophalen. Oef! Met dank aan de lieve buurman die mijn man ernaar gebracht heeft.

Daar ging mijn eerste dag. Gelukkig was het geen voorbeeld voor de rest van de week. Deze verliep ondanks de veelvuldig aanwezige regen heel vlotjes. De kindjes en ik waren heel blij dat het gewone ritme weer hernomen was. Dat ik ze zelf ging afzetten en ophalen op school. Fijn om de touwtjes weer zelf in handen te hebben.