Overdiagnosering

Er is de laatste tijd nogal veel te doen over het overdiagnoseren van kinderen.
Ik heb daar nogal een dubbel gevoel bij.
Als je kijkt naar de reportage van koppen bijvoorbeeld.
Ik kan alles volledig volgen, ik ben helemaal akkoord dat “de scholen” anders moeten kijken naar de kinderen en anders moeten omgaan met kinderen. Dat “het systeem” anders moet. Dat er verschillende soorten kinderen zijn, dat (vooral) jongens heel bewegelijk en luid en actief kunnen zijn. Daar ben ik allemaal volledig mee akkoord. En ik ben ook akkoord dat je niet bij het minste wat er scheelt therapie of zelfs pillen moet gaan gebruiken. Maar toch. Ik heb zeker een wrang gevoel na het kijken van die reportage. Volgens mij komt dat omdat ze onvolledig is. Naar mijn gevoel gaat deze reportage voornamelijk over bepaalde verkeerde redenen om een kind “in een hokje te stoppen” of over de “verkeerde aanpak” achteraf.
Ik vind dat ze ook minstens evenveel, of zelfs meer, tijd moeten spenderen aan de kinderen en hun ouders/familie/vrienden die ermee geholpen zijn. Ouders die door een bepaalde vaststelling nog beter in de huid van hun kleintje kunnen kruipen om die nog beter te begrijpen en dus ook beter weten hoe ermee om te gaan. Hoe te reageren, hoe op te voeden. Welke poorten naar hulp het kan openen, en niet in eerste plaats de hulp via medicijnen! Gewoon al begrip. Volgens mij gaat het er zelfs niet om, om een kind wél in het beeld te laten passen dat “de scholen/de maatschappij” verwachten. Maar om manieren te vinden hoe het kind zichzelf kan zijn, kan functioneren in een school of maatschappij die andere dingen van hem/haar gaat verwachten. Hoe je daarmee kan omgaan. Hoe je bepaalde zaken makkelijker kan maken, beter kan voorbereiden, beter kan aanpakken of gewoon zelfs op een beter niveau kan uitleggen. Realistische verwachtingen hebben.

Naar mijn gevoel is die reportage dus echt niet compleet. Het is goed dat mensen gaan nadenken over die verschillende hokjes en vooral wat de oorzaak daarvan is. Het zou nog beter zijn om kindjes en ouders die hiermee te maken krijgen nog beter te begeleiden en niet in 1-2-3 voor de makkelijkste weg (medicijnen) te laten kiezen. En gaan nadenken over de scholen, de systemen. De mentaliteit rond die onderzoeken en diagnoses aan te passen. Het zou ook maar al te jammer zijn dat er nu mensen zijn die door het kijken van een dergelijke boodschap niet meer durven hun kindje te laten onderzoeken. Want misschien hebben die mensen, dat kindje, er echt wel baat bij. Ik ga ervan uit dat ouders hun kindje dat niet zomaar laten ondergaan, dat ze alle goede bedoelingen hebben om het kindje vooruit te helpen, beter te begrijpen, beter op te voeden, er beter te kunnen zijn voor hen en al hun aspecten, eigenschappen, karaktertrekken. Dat hun kindje niet anders wordt, dat enkel de kennis uitgebreid wordt om datzelfde kindje nog beter lief te hebben.

Ter aanvulling, er zitten nog enkele “struikelblokken” in deze reportage.