Opvoeden?!

Met 2 kindjes in huis ga je toch eens gaan nadenken over het opvoeden.
En daar valt heel veel over te zeggen en te betwisten.
Wij kiezen ervoor om onze kindjes zoveel mogelijk liefde en aandacht mee te geven, ook als ze in vele gevallen het niet lijken te “verdienen”. Wij doen niet aan negeren, straffen, time-out, laten huilen, een tikje, …

Je weet niet wat de toekomst brengt en hoe je zal reageren in bepaalde situaties. Wij kunnen alleen hopen dat we goed zullen reageren, en indien het eens fout loopt. We blijven tenslotte allemaal mensen en die maken af en toe foute keuze’s in bepaalde situaties. Dan hopen we daaruit te leren en het de volgende keer anders aan te pakken!

Hierover hebben we echter al veel discussies gehad en opmerkingen zoals: “Je kan niet opvoeden zonder straffen.” of “Wacht maar af, je zal daarop wel nog terugkomen”. Maar wij proberen zoveel mogelijk onze kindjes het voordeel van de twijfel te geven en zo’n gedachten maken het alvast een stuk makkelijker voor heel het gezin! Als een van de kindjes problemen heeft met alleen in slaap te vallen in zijn bedje zien we het niet als ons uittesten of ons manipuleren maar zien we werkelijk het probleem: dat hij/zij niet alleen wil zijn en dan geven we ook zoveel mogelijk gevolg aan die behoefte.

Ohja een favoriet is ook nog: “Met onze kindjes lukt dat niet hoor, die hebben echt een willetje, die zijn veel stouter dan jullie zoontje …”. Nouja ik denk dat Abel met de meeste wel goed kan concurreren. Ik ben er zelfs van overtuigd dat het voor de “stoutere” kindjes zelfs nog een betere aanpak is, niet makkelijker maar beter en uiteindelijk zal je ook de resultaten gaan zien. Wat is de definitie eigenlijk van stout? Stout, omdat ze iets doen dat de ouders niet uitkomt?

Dit in een notendopje, hierover kunnen we werkelijk bijna boeken gaan schrijven … opvoeden is niet zomaar samen te vatten natuurlijk.

Zoals ik daarnet zei, we krijgen daarover vaak opmerkingen maar gelukkig krijgen we af en toe ook te maken met mensen die er net zo over denken. Hier zijn dan ook enkele persoonlijke getuigenissen over mensen met ‘ongeveer’ dezelfde opvoed visie:

—

Hier lijkt het eindelijk vruchten af te werpen . Wij hebben best lang ‘straffen’ ingezet en hebben bovendien kinderen met uitdagingen , dus we hebben een hele lange adem moeten hebben totdat het positief opgepakt werd. Van onze kant hebben we dan ook vaak zelf terugvallen gehad.
Jurre vindt ons als ouders duidelijk leuker. Het was zelfs zo dat hij voorheen als hij toetjesschaaltjes ging pakken, hij maar 3 schaaltjes pakte en voor mijn man dus geen (klein voorbeeldje, hij gaf ook letterlijk aan dat hij ons niet lief vond en uitte het nog op veel meer manieren). Nu knuffelt hij meer, hij wil weer kusjes en geeft ook weer kusjes. Hij deelte hapjes aan iedereen uit en vraagt ons hoe onze dag was. Hij wordt ook langzaam minder agressief. Hij maakt zelf zijn (en Tijn’s) bed op, vouwt zijn kleren netjes op… dat zijn zelfs dingen die we nooit van hem verlangt hebben, maar nu komt zijn verzorgende karakter ineens beter uit de verf. Hij wil nu ook met mij trouwen, voor altijd bij papa en mama wonen en maakt tekeningen van mij, voor mij.
Tijn slaat zijn broertje nu minder (gebeurd nog wel) en knuffelt weer meer. Als ik hem verzoek iets te doen zegt hij steevast ‘Niets moet’ (en ik vind dat nu juist prachtig ipv brutaal ). Ik geef hem dan gelijk en leg uit waarom ik aan hem vraag en dan doet hij het vervolgens 9 vd 10 keer gewoon.
Natuurlijk is het absoluut niet altijd koek en ei, maar in moeilijke situatie hebben we veel meer rust omdat ik niet meer vanalles van de kinderen verlang. Als Tijn en Jurre een conflict hebben, praat ik eerst met de ene om aandacht te geven aan zijn gevoelens en ongenoegen en vervolgens met de ander over de zijne.
Het kost nog steeds heel veel energie allemaal, maar nu met een positiever vervolg.
—-
Gordon heeft in 79 ‘voet gezet’ op Nederlandse bodem. Nieuw is het omgaan met kinderen zonder straffen en belonen dus niet (ik geloof ook niet dat men in de pre-historie aan straffen en belonen deed ). Voor mij echter wel . Van Caroline kreeg ik de eerste kritische geluiden over straffen en belonen te horen. Ik was echter nog overtuigd dat het voor ons niet zou werken. Tijn viel immers vanaf Jurre’s geboorte hem al met grote regelmaat aan en ik dacht dat de enige manier om daar mee om te gaan was om hem uit de situatie te halen. Zo zijn eigenlijk de time-outs begonnen. Van time-outs vervielen we in boos toespreken, van boos toespreken vervielen we in echt intens boos zijn en zo dus reageren op de kinderen. Dat een corrigerende tik langzaam kan evolueren in echt slaan is bij velen bekend, maar een time-out kan net zo goed zorgen voor een neerwaarse spiraal. De straffen moeten immers steeds indrukwekkender worden om effect te hebben en zelf raak je steeds gefrustreerder dat je consequent handelen geen vruchten afwerpt. Toen ik echt de wetenschappelijke bronnen zag dat straffen simpelweg geen effect heeft (wat ik in de praktijk ook ervaarde) en ik tegelijkertijd zag dat onze kinderen ons echt niet leuk meer vonden, ben ik simpelweg gestopt met straffen. Ik ben daar nog geen andere tactieken tegenover gaan zetten in het begin. In die periode ben ik wel nog heel vaak boos op ze geweest, niet als strafmiddel maar simpelweg omdat ik in en in boos was. Langzaam ben ik mijn man gaan kneden om ook te stoppen met boos zijn en straf geven. Vervolgens ben ik op de dagen die redelijk positief waren langzaam gaan proberen de kinderen een beetje mee te laten werken met wat ik graag wil. Ondertussen las ik ‘geweldloze communicatie’ en mijn man ‘luisteren naar kinderen’. Ik denk dat ik een dik jaar geleden gestopt ben met straffen geven. Overigens kan mijn man door stress nog steeds hele foute dingen tegen de kinderen zeggen. Hoewel ik ook heel vaak onder grote werkdruk sta, kan ik het inmiddels wel scheiden dat de kinderen daar niet de dupe van worden. Ik blijf mijn man gewoon steeds eraan herrinneren dat zo tegen de kinderen praten niet constructief is. Dit doe ik overigens direct wanneer hij dat doen. Ik vind best dat de kinderen mogen zien dat ik voor ze op kom.