onze dagelijkse blog

Blijft wat steken blijkbaar. Het warme weer, buitendagen, geen zin in internet, boekenverslaafd, heel erg moe, verbouwingstress, maar vooral … ik ben nu al bang voor wat komen gaat. Het eerste jaar zonder papa en oma Kathy. Ik herinner mij nog zo goed de laatste keer dat we bij hen op bezoek waren. Ik ben nu al zo bang voor die dag. En erna, de dag dat ze gestorven zijn, de dag waarop wij het nieuws te horen kregen. Pfoei. Het zit in mijn hoofd, in mijn hele lijf en het wil niet weg.

De dagen zitten vol, vandaag gaan oefenen met Emma die bruidsmeisje mag zijn bij mijn schoonbroer die komende vrijdag gaat trouwen met zijn geweldige verloofde. Erna naar de mc. Donalds en daarna Ikea Wilrijk onveilig gaan maken. De gehele rit naar huis “dubbeltoe” gezeten vanwege de reusachtige parasol die we gekocht hebben. Thuisgekomen speelden de kindjes lustig in de modder en was er vanalles te doen. Morgen alles in het huis opruimen, was bijwerken,… Tegen vrijdag moet al het speelgoed aan de kant liggen in de tuin voor het zand dat ze gaan leveren. Genoeg te doen. Dan zou je nogal hopen dat je geen tijd hebt om te piekeren, om gekwetst en verdrietig te zijn. Dat alles zo vol zit dat je zomaar doorgaat. Helaas, zo werkt het niet. Ik sleep het verlies mee, elke dag, elke seconde. De gedachten zijn er altijd. In de stress of in rust.