Als het even niet goed gaat op school

Al enkele weken is onze oudste in zijn klas bezig over bakken. Een leuk en lekker project. Ze hebben natuurlijk heel veel mogen bakken en als kers op de taart zijn ze afgelopen vrijdag naar een bakkerij geweest waar ze machines en zo konden bekijken. De vrijdagochtend zelf moesten ze direct vertrekken als het tijd was. Dus niet eerst in de ronde. Die ochtend had het ook gesneeuwd.

Toen het tijd was zette ik zoals altijd de dochter af met een kus en een zwaai aan de ingang van haar klasje dan samen met mijn oudste naar zijn klasje. Dat ging goed, zoals gewoonlijk. Een dikke kus en toen het tijd was om te vertrekken zwaaide ik hem gedag en wou vertrekken. Tot ik achterom keek. Ik zag zijn lipje zo vertrekken en ja hoor toen ik terug naar hem toe ging begon hij te wenen. Terwijl de begeleidster nog even een toelichting deed over het vertrek en de kindjes indeelde per auto zat mijn zoon op mijn schoot te wenen. Hij zag het niet zitten. Hij wou niet naar de bakkerij. Hij wou  niet met de auto. Hij wou spelen. Hij wou met de sneeuw spelen.

Uiteindelijk is hij toch meegegaan, niet vlot en al helemaal niet blij maar eens hij in de auto zat was het over. En hij vond het zelfs echt leuk bij de bakker. Hij mocht er ook iets proeven.

Vandaag was het een gewone dag. Dachten we. Tot we vanmorgen terug op school waren en toen het tijd was nadat we mijn dochter aan haar klasje achter konden laten en bij mijn zoon zijn klas aankwamen. Dan kregen we te horen dat ze een onverwachte kans kregen om naar een toneel te gaan kijken. Direct te vertrekken. Dus niet naar binnen, geen ronde. Direct naar de bus. En dat ging goed. Ik kon vertrekken en mijn zoontje bleef vrolijk. Natuurlijk vertrokken eerst zijn oogjes wat toen hij het nieuws hoorde. Maar hij kon ermee omgaan. En het ging ook verder heel goed. Hij vond het toneel leuk maar een beetje te lang.

Waarom ging dat niet vrijdag om naar de bakker te gaan? Waarom ging dat wel vandaag geheel onverwachts om naar het toneel te gaan? Lag het aan de sneeuw, de verwachting om ermee te mogen spelen? Is het omdat hij het gewoon was om niet naar de ronde te moeten gaan? Is het omdat toneel geen onbekende meer is voor hem maar op bakkerij bezoek gaan dat wel is? Dat zei hij me daarnet als reden. Het kan en het klinkt ook wel logisch. Makkelijk is het niet. Aan wat ligt het? Hoe kunnen we hem helpen? Hoe kunnen we daar in de toekomst beter op reageren?

Dat zien we later dan wel weer.