Gedichtendag
28 januari 2016
Nog 10 dagen! Of zoiets.
3 februari 2016Ik merk al langer een opmars van hooggevoelige, hoogsensitieve, mensen, vaak aangeduid met de afkorting hsp. Ik heb daar vaak moeite mee.
Ik weet niet wat die mensen voelen en meemaken. Vinden ze zichzelf hooggevoelig, ok, prima voor mij. Iedereen moet leven hoe ze zelf willen en naar eigen inzicht. Toch stoor ik mij eraan. Ik heb er lang over gedaan om uit te vogelen waarom. Want op zich is er niets mis mee. Als die mensen door dat label dat ze zichzelf toekennen beter overweg kunnen met zichzelf dan is dat heel erg fijn en nuttig voor hen.
Mijn onbehaaglijk gevoel bleef wel overeind telkens als ik dat las bij iemand. Nog meer als ze het hebben over hun (kleine) kinderen, dat ze hooggevoelig zijn meestal gevolgd door een “ik ben dat ook”. Maar ik herhaal mezelf, ieder doet met hun kinderen wat ze willen. Mij geeft het een raar gevoel. Een gevoel dat ik eerst niet zo gauw kon plaatsen.
Zoals iedereen die mijn blog volgt wel weet hebben er 2 van onze 4 kinderen autisme. Dat hebben wij niet zelf toegekend, wij hebben – op eigen initiatief – onze kinderen daarop laten testen. Onze kinderen hebben dus een label. Een écht label. Hoe je over labels denkt hangt ervan af wat je ermee doet en mee omgaat. Heel kort gezegd is het voor ons enorm verrijkend én helemaal niet “ik stop mijn kind in een hokje”. Hoe anderen over labels denken zegt meer over de anderen en hun nauwe kijk of gewoon onwetendheid, waar natuurlijk niets mis mee is.
Waarom ik daar moeite mee heb
Velen (ik wil niet veralgemenen!) van die zelfverklarende hooggevoelige mensen of mensen die dat zeggen over hun kinderen zijn TEGEN het toekennen van labels aan kinderen (of aan zichzelf al is dat een gedachte dat niet vaak voorkomt). Dat snap ik niet. Daar kan ik absoluut niet bij. Het zal vast een tekortkoming zijn van mijn kant maar ik vind het nogal tegenstrijdig. Vaak lees je bijna in dezelfde zin dat hun kind hoogsensitief is maar dat ze tegen labellen zijn. Daar verlies je me helemaal bij. Als jij zelf bepaalt dat je kind hoogsensitief is dan geef jij je kind een label. Maar nee hoor, je bent tegen labellen. Hmmm.
Hooggevoeligheid = ok, autisme = kan niet
Ik krijg heel vaak de indruk dat iedereen zomaar hooggevoelig kan zijn. Dat het aanvaard is en gerespecteerd wordt. Dat wordt niet in vraag gesteld maar serieus genomen. Op zich is daar niets mis mee.
Totdat je zelf een mama bent van 2 kinderen met échte labels, en die labels noemen autisme. Dan krijg je wel vaak opgetrokken wenkbrauwen of “ah, tegenwoordig heeft iedereen wel autisme”. Of mensen die de testen in vraag stellen, was dat label wel nodig, ik geloof het toch niet hoor dat hij autisme heeft… hij ziet er zo normaal uit! En kijk, hij lacht en praat!
Vertel mij eens. Hoe komt dat?
Graag zou ik pleiten voor vrijheid. Beslis je om jezelf hooggevoelig te vinden, prima. Beslis je om je kinderen het hooggevoelig label toe te kennen, ook prima. Maar aub, hou je ogen open en wees er voorzichtig mee met dat zelf labellen. Zit er niet meer achter? Misschien heeft je kind wel autisme? Of kan dat dan weer niet … Maar vooral, denk na, doe geen uitspraken als “ik ben tegen labellen van kinderen”, als je het zelf doet. Want je kan je niet voorstellen hoe dat voelt voor een ander.
10 Comments
Hoi
Hier dubbel een dochter met Downsyndroom dat is een echt label.
Maar een dochter hier die ik noem een gevoelige ziel en ok het zou eerder hsp of een andere naam kunnen krijgen.
Of je nu meebent met labels of niet voor sommige labels gaan nu eenmaal duren makkelijker open.
Dochter 2 met de gevoelige ziel heeft het niet makkelijk op school maar gesprekken gaan open met school en haar en ook de mensen rondom haar. Zo is het belang van samenwerken met de school ook heel belangrijk. En familie ja die neem je er bij he
Groetjes
Heeeeel herkenbaar! Ik vind labels ook zo moeilijk omdat iedereen er tegenwoordig zelf maar iets opplakt. Een diagnose voor depressie is bvb niet hetzelfde als “af en toe een dipje”. Hooggevoelig is meer dan “gewoon” een gevoelige persoon zijn. Autisme is meer dan dat je dingen op een bepaalde manier doet of stress ervaart als er iets anders loopt. Hoogbegaafdheid is niet gewoon “slim zijn”. Echt, ik krijg er ook de kriebels van 🙂 Uiteindelijk is iedereen “gewoon” of “normaal”. Iedereen is gewoon helemaal normaal zichzelf.
En of je nu een label hebt of niet, mensen zouden altijd respectvol met je moeten omgaan, en al zeker met kinderen! Iedereen is anders en uniek en elk kind is zo waardevol. Wat geduld en medeleven zou ons allemaal al meteen een pak verder brengen 🙂
En wat je zegt ivm dat een label goed is als je dan weet hoe je beter met jezelf of met een kind kan omgaan: daar sta ik ook helemaal achter!
Ik vind voorzichtigheid geboden met die labels, gewoon omdat het belangrijk is dat de persoon die het label krijgt (kind of volwassene) het juiste label krijgt.
Enkel op die manier kunnen de ouders of de persoon zelf een beter inzicht krijgen in zichzelf en proberen om te leren leven met het label dat staat voor een bepaalde stoornis (of is het gewoon een andere manier van zoeken naar gelukkig zijn?) dat hen gegeven werd.
Ik ben niet tegen labels, wel tegen te vroeg labellen.
Ik ben voor een juiste diagnose, door een professionele instantie…
Hoogbegaafdheid verwarren mensen vaak met autisme bijvoorbeeld…
Laat het labellen aan de mensen met kennis van zaken in plaats van google, zou ik zo zeggen …
Ik ben drie jaar zorgleerkracht geweest en weet alles van ouders die menen dat ze zelf labels moeten gaan plakken.
Vaak kwam er dan iets totaal anders uit de bus dan dat ze hadden verwacht.
En bij ons zitten pubers, die sowieso al last hebben van hormonen. Niet simpel allemaal.
Hey Sofie
Ik snap je probleem ! Ik zou daar in jouw geval ook geirriteerd door raken. Zeker als ze opmerkingen maken naar jouw kinderen, die professioneel getest zijn.
Mijn papa kreeg recent de diagnose HSP, in zijn geval echt een eye-opener. Na 51 jaar weten wat er precies met je is, waarom je je vaak anders voelt, moeilijker met dingen kan omgaan,… Nu, in tegenstelling tot wat jij zegt, nl. dat HSP aanvaard en gerespecteerd wordt, of dat je toch die indruk hebt, ervaart hij dat toch wel anders. Misschien is het ook anders omdat hij al volwassen is, en dat minder aanvaard wordt bij een volwassen man.
Ikzelf merk dat HSP toch vaak meer wordt afgedaan als : “Och, die is gewoon wat gevoeliger, zo speciaal is dat toch niet, die zal nog wel wat harder worden door het leven, …” wat natuurlijk ook niet klopt he.
Dit wou ik gewoon even kwijt, ik weet niet waarom 🙂 Ik ga ook volledig akkoord met wat de twee dames hierboven zeggen. Ik sta zelf in het buitengewoon onderwijs, dat is vaak niet gemakkelijk, zeker niet met al die “labels” 😉 maar uiteindelijk wil je als leerkracht dat je leerlingen zich goed voelen in de klas en dan probeer je samen met alle partijen te zoeken naar wat werkt.
Hoi hoi,
hier een HSP-mama met een HSP-dochter, met een labeltje dus…
Ik ben het helemaal eens met de risico’s van het labellen, veel mensen zien Google inderdaad als de plaatsvervanger van een arts of psycholoog… Ik ga naar een psycholoog, al geruime tijd, en dat helpt mijzelf gelukkig te zijn. Want ikzelf maak mezelf vaak ongelukkig (piekeren, stress,..) En dankzij de tips en tricks van mijn psycholoog, kan ik de slechte eigenschappen van HSP-zijn (die mij dus ongelukkig maken) beter de baas.
Mijn dochter is 5, zij gaat niet naar de psycholoog. Er heeft dus geen enkele “professionele” tegen mij gezegd: “mevrouw, uw kind is hooggevoelig”. Ik heb haar zelf dat label gegeven. En waarom? Uit ervaring… HSP is erfelijk bepaald, en wordt zéér vaak dus doorgegeven van ouder op kind. Ik heb door mijn HSP een hele zware jeugd achter de rug, en ik herken mezelf zo érg in haar, ik wil er wél voor haar zijn…
Zoals Ilke hierboven schrijft, die opmerkingen die ik kreeg zoals “die zal nog wel harden door het leven”… Verschrikkelijk, genoeg om mezelf te leren mijn mond te houden, en vooral niét te tonen wie ik echt was, want als ze me dan te gevoelig vinden…
Ik vind het belangrijk voor kinderen, zeker jonge kinderen, dat ze kunnen zijn wie ze willen zijn. Als ze maar gelukkig zijn. En als ouder vind ik dat je de taak hebt om er te zijn voor je kind, en ze dat geluk te gunnen… En wil dit zeggen door structuur aan te bieden, ze naar een “speciale” school te sturen of door iedereen te vertellen dat ze een labeltje hebben, so be it. Als het kindje gelukkig is who cares? Want een gelukkig kindje, is in mijn geval een gelukkige mama 🙂
Begrijp me dus niet verkeerd, ik ben het eens met je mening, maar wil je ook vertellen wat hooggevoeligheid is. Want het is ook een écht labeltje, net zoals autisme. Een kind met HSP heeft ook begeleiding nodig zoals iemand met autisme, en natuurlijk zijn er bij HSP, net als bij autisme, ook gradaties…
Niet iedereen kan HSP zijn, je hebt of niet. En het wordt ook niet gerespecteerd zoals je schrijft, het wordt hooguit aanvaard omdat men het niet kent. “Ah, oei, een bleiterke dus, oppassen wat we er tegen zeggen…”
Ik ben net zelf een blog begonnen, over ik als mama van een 5-jarige meid, maar ook in onze zoektocht naar onze gevoeligheid, en hoe hiermee om te gaan. Is dus nog maar net gestart, staat nog niet veel op, voel je vrij om hier eens te kijken hoe “onze kant van het verhaal” is . En gefeliciteerd met je dochtertje!
Mag ik de link naar je blog, het lijkt me interessant !
Hey,
Dat is deze: http://www.mamasensitief.blogspot.be/
Liefs,
Beste,
Ik ben per toeval op dit blog beland, en lees hier heel fijne blogs. Het enige waar ik serieuze vraagtekens bij heb, is dit artikel. Ik begrijp niet waarom er zoveel te doen is, rond het concept “label”.
Ofwel label je, ofwel label je niet. Uiteindelijk verandert dat niets aan de feiten. Is iemand autistisch, hsp, een lichamelijke handicap, een topsporter,…het zijn gewoon feiten en geen hokjes, noch labels, men benoemt gewoon iets. Dus waarom is het goed als iemand labelt en niet goed als iemand niet wil labellen? dat doet er toch helemaal niet toe?
Zelf heb ik een chronische ziekte en ben ik deeltijds werkonbekwaam. dit zijn de feiten, daar hou ik me bij. Ik ga mezelf niet bezighouden met te denken, ga ik mezelf nu al dan niet een label opkleven als “chronische zieke”? neen toch. Welke meerwaarde heeft dit? Bovendien ben ik ook hooggevoelig. Ik heb dit eerst zelf bedacht en nadien werd dit bevestigd door meerdere “professionele” mensen. Of ik nu al dan niet een label heb, doet absoluut niet terzake. Noch is het concept hooggevoeligheid aanvaard. integendeel, heel veel mensen vinden dit aanstellerij en geloven daar niet in. Die noemen het gewoon “wat gevoelig zijn”. De meeste mensen kennen het nog steeds niet/willen het niet kennen/hebben daar absoluut geen begrip voor. Dus ik denk dat jij in een omgeving zit , waar mensen er wel open over zijn en open voor staan en erover praten, maar gemiddeld genomen kan ik stellen dat dat niet zo is. Terwijl het iets is, wat net wel zou moeten begrepen worden en aanvaard worden, dat zou het leven van een hooggevoelig persoon heel wat makkelijker maken. Dat zou ons onszelf makkelijker doen aanvaarden. Vandaar, het is de eerste maal dat ik online een reactie plaats op eender welk artikel/blog/forum, maar het moest nu ook van mijn hart. Net zoals jij telkens met een onbehaaglijk gevoel bleef zitten, bleef ik ook achter met een onbehaaglijk gevoel. Je beslist niet om hooggevoelig te zijn, je bent zo. Je noemt jezelf niet zo om beter door het leven te gaan, je bent gewoon zo en je moet zo door het leven. Met heel weinig begrip, respect en richtlijnen. Geloof me vrij. Bijna niemand van mijn vrienden of familie weet dat ik hooggevoelig ben, ik durf die naam ook niet uitspreken, want ik ben er zeker van dat bijna niemand er iets van zou begrijpen. Laat staan dat er rekening mee zou gehouden worden.
Dank je wel voor je uitgebreide reactie!
Ik snap dat je met zo’n gevoel blijft zitten. Het is van mij dan ook een persoonlijke en eenzijdige kijk erop.
Waarom ik soms labeltjes wel belangrijk vind is namelijk omdat ik af en toe hoor van ouders of andere mensen “ja die zal wel adhd hebben, die kan niet stilzitten” of andere uitspraken. Misschien hebben ze gelijk, misschien niet. Of neerbuigende opmerkingen “ahja iedereen heeft tegenwoordig autisme”. Juist ja.
Fijne dag verder xxx
Ik heb heel veel LAST van hsp. Al mijn hele leven . Voor mij is het niet een gave . Ik wil “gewoon” zijn,zoals ieder ander .