Met vier in bed

Gisteren gingen we zwemmen en daar was Abel zijn lontje al helemaal opgebrand. Thuisgekomen ging het wel beter en hadden we nog een fijne normale avond. Toen het bedtijd was vertelde Bram dat hij er morgen niet zou zijn. Hij moest heel erg vroeg vertrekken en zou pas ’s avonds laat, lang na hun bedtijd, thuis komen. Dit vond Abel maar niets. Hij zei niets maar ik zag het. En ik weet, als ik dan iets zeg dat het eruit komt. En ja hoor, daar begon hij te wenen. Troosten en praten. Toen wou hij wel slapen.

Emma kwam zoals gewoonlijk nog mee bij ons in de living. Even drama, naar beneden met Bram waar ze naar hartelust kon brullen. Het gewone werk dus.

Bij Abel was het minder gewoon, ik moest af en toe terug gaan. Wat normaal nooit nodig is. Hij wou nog beetje drinken, hij vond geen goede houding, hou wou een dekentje, zijn benen wilden niet stil liggen,… Het ging niet goed met hem. En daar sta je dan als mama. Je weet dat je kind zich niet goed voelt maar je kan het niet goed maken. Je kan zijn zorgen niet overnemen. Je kan zijn hoofdje niet leegmaken. Je kan er enkel zijn voor hem.

Emma ging eindelijk, weer veel te laat, slapen gelukkig was het deze keer direct goed en maakte ze niet eerst Abel en Adam nog eens wakker zoals afgelopen avonden wel eens het geval was. Dus tijd voor Bram en mij om een filmpje te kijken, fijn en gezellig. Na afloop gaan slapen helaas verliep de nacht niet zo rustig. Eden werd vlug wakker, dat is nog zo het probleem niet, al voedend vallen we terug in slaap. Helaas rond een uur of 1 hoorden we zacht geween, maar toen stopte het. We waren niet zeker dus we wachten wat af. Een dik half uur later hoorden we luider gehuil, overduidelijk deze keer, het was Abeltje. Het ging niet, hij vond geen plaats om zijn hoofd te leggen.

Uiteindelijk beslist om hem tussen ons in te leggen. Ik had enkel nog plaats om op mijn zij te liggen. Proberen slapen en met een hand Eden tegenhouden zodat hij zijn broer geen stamp of slag kon verkopen. Slapen ging niet bijster goed op zo’n manier. Dan ben ik maar tussen Eden en Abel in gaan liggen, niet zo ideaal aangezien ik dan verkeerd lag om Eden drinken te geven (hij wil enkel maar van 1 borst meer sinds al een hele tijd). Maar ah, we moeten wat over hebben voor onze kinderen, nietwaar?

Al bij al toch wat stukjes kunnen slapen en het stijf zijn van in 1 houding te liggen viel nog mee. Het kon allemaal veel erger zijn. Oh wat zou ik zo graag iets kunnen doen aan de bezorgdheden van Abel. Overlaatst was hij ook ’s avonds voor het slapen gaan aan het wenen omdat hij bang is dat ik zal doodgaan in de volgende kalender. Daar breekt je hart echt van. En neen, ook ik weet niet wanneer mijn tijd gekomen is. Gelukkig ben ik er nu om voor hem te zorgen, om hem te troosten en langzaam maar zeker te leren omgaan met dergelijke zaken. Gelukkig hoeven we dit niet alleen te doen.