Mama’s oordelen mama’s

We zijn allemaal mama’s. Maar vooral, we zijn allemaal mensen. We oordelen zo vlug. Het is sterker dan onszelf. En mama’s onder elkaar zijn vaak nog een stukje erger. Waarschijnlijk omdat het gaat over zo’n gevoelig onderwerpen en we ons vlug aangevallen voelen of denken dat we het niet goed genoeg doen. Een stuk machteloosheid ook want we zijn met een taak bezig waar we geen zekerheid hebben dat alles goed komt zoals wij het wensen.

Stel nu dat er een mama is die het heeft over het slaapgedrag van één van haar kindjes, dat het niet vlot verloopt. Wat verwacht je dan van de mede-mama’s? Dat ze tips geven of oordelen? Juist, dat ze tips geven. En gebeurt dat? Ja, dat gebeurt, maar het verradelijke daarin is dat een tip vaak ook een oordeel kan zijn! Ja, echt waar. Een tip waar niet verder over nagedacht is, waar niet verder gekeken is kan zeker (veel kans toe) een oordeel zijn. Mensen trekken heel vlug conclusies. Bijvoorbeeld over dat slapen gaan ding trekken ze vlug deze conclusie “Als kindjes niet goed (lees: braaf, stil, zoals mama en papa het op dat moment wensen) gaan slapen dan hebben ze vast geen slaapritueel.”

Of zouden we toch eens de moeite kunnen nemen om ten eerste daarnaar te informeren, ten tweede verder te kijken dan de allereerste gedachten. In mijn ervaring zijn de allereerste gedachten:

1. Er is geen slaapritueel
2. Ze moeten strenger zijn
3. Ze laten misbruik van zich maken

Is dat niet heel erg jammer dat er geen moeite wordt gedaan om verder te kijken. Misschien is er inderdaad geen slaapritueel of laten ze helemaal over zich heen lopen. Wat als dat er wel is. Al eens bedacht hoe vast goed bedoelde raad dan kan overkomen? Hoe alleen en onbegrepen die mama’s zich kunnen voelen. Hoe het ervoor kan zorgen dat ze zich nog meer gaan terugtrekken, zich niet meer durven uiten of vragen stellen. Ze niet meer hun hart durven luchten, want wat voor zin heeft het. Niemand begrijpt hen en niemand neemt de moeite om écht te luisteren en verder te informeren. Zodat ze echt gehoord worden.

Ik ben gelukkig over die fase heen. 5,5 jaar en 4 kinderen verder ben ik al een veel meer zelfverzekerde mama dan die tijd en kindjes terug. Begrijp me niet verkeerd. Ik weet niet hoe het allemaal zit, wat ik moet doen om het allemaal juist te doen. Vaak zeggen ze: “de andere mama’s doen ook maar iets” en ik denk dat dit op een bepaalde manier wel klopt. Natuurlijk doen we niet zomaar “iets” we doen het beste wat er in ons vermogen ligt, met de kennis van dat moment. Zijn we even het spoor bijster beginnen we opnieuw, en opnieuw en opnieuw. We leren bij, gaan dingen opzoeken en afwegen. We zien bevestigingen en doen zo verder en we zien dat iets niet werkt en proberen andere zaken uit. We blijven geloven in onze kinderen en we blijven het beste van onszelf geven om deze kinderen zo goed mogelijk te laten opgroeien.

Ik ben er zeker van dat er zoveel nog zoekende en onzekere mama’s om me heen zijn. We merken het niet elke dag maar ze zijn er wel. Ze luisteren en wachten af. Ze lezen dingen en nemen het mee tot ’s nachts in hun dromen waar ze ervan wakker liggen.

Ik denk dat we onze verwachtingen moeten bijstellen van die mede-mama’s. Vergeet de vast goed bedoelde goede raad. Verwelkom de empathie. Luister naar elkaar. Luister écht naar elkaar. Hoe verschillend je ook bent als mama. We zijn mama’s. We zijn mensen. We kunnen allemaal luisteren. Begin met luisteren en stop het oordelen.

En ik geef toe, hier, zwart op wit op mijn eigen blog (nouja die ik deel met mijn man). Ook ik oordeel. Het gaat zo vlug, het is gebeurt voor ik er erg in heb. Die gedachten flitsen door mijn hoofd, oordelen, vooroordelen, ik denk er zaken bij … Stop!

Ik begin bij mezelf en hoop het voor te leven.

Wees lief voor jezelf, mama’s, en wees lief voor de andere. Ze zijn ook mama.