Kiezen voor een groot gezin met extraatjes

Kans op autisme

De kans dat een van onze (volgende) kindjes autisme heeft is redelijk groot. En toch kozen wij ervoor om nog voor een vijfde te gaan. Waarom zouden we dat nu toch doen? Hebben we geen last genoeg met onze andere 4, vooral die 2 met hun extraatje? Waarom zouden we het lot nog eens tarten, en zetten we misschien nog wel eentje op de wereld met autisme?

Toen we op het (eind)gesprek zaten van Emma haar autisme-testen. Ik hoogzwanger. Dacht ik erover na. Ik dacht over wat de dokters die tegenover ons zaten dachten. Ze zeggen daar niets over. Natuurlijk niet, ze zijn professioneel. Maar wat zouden ze er stiekem over denken? Een gesprek waar we alle “lastige” kanten van Emma overlopen. Te horen krijgen waar het bij haar allemaal fout loopt. Wat dat vergt van ons, van ons gezin. En dan zit ik daar. Zwanger. Wetende dat we nog 2 kindjes hebben met een label autisme. Dan is er ook nog een peuter. Ik zit daar zwanger. Vol verwachting.

Een gezond kind

Ik weet niet wat die dokters denken. Als ik heel eerlijk ben zou ik neigen naar onbegrip. Misschien ook niet. Ik probeer ze het voordeel van de twijfel te geven. Het maakt ook niet uit, het is ons gezin. Gelukkig maar. Ik weet wel wat ik erover denk. En dat is heel simpel: Het maakt mij niet uit. Het maakt mij echt niet uit. Natuurlijk wil je een volledig gezond kindje, met alles erop en eraan, waar geen label zal nodig zijn. Zo eentje uit de leukste boekjes. Dat spreekt voor zich. Niemand moet daarover nadenken dat dit elke ouder hun dierbaarste wens is. Ook de onze.

Een gelukkig kind

Of toch niet helemaal. Nee, eigenlijk niet. Ik wil vooral dat mijn kind gelukkig is. Neemt het geluk af met een label/beperking/stoornis? Ik weet het niet. Het maakt het er niet makkelijker op, er zijn vast meer obstakels op de weg. Maar, er zijn ook meer mogelijkheden. Mogelijkheden die wij niet zomaar kunnen zien. Mogelijkheden die je enkel ziet als je erin leeft. Mogelijkheden die anders zijn.

1 ding staat vast. Ik wil mijn wereld niet voorstellen zonder Abel, Emma, Adam, Eden en Anna. Of daar eventueel nog een naam aan toegevoegd “moet” worden, of dat nu een jongen of een meisje is. Eentje met autisme of juist helemaal niet. Of nog iets anders. Het maakt mij niet uit. Werkelijk niet. Mijn kinderen zijn hoe ze zijn en ze zijn allemaal even prachtig. Elk op hun eigen manier.