Kerstlichtjes

Toch gezellig zo ’s avonds in ons huisje, of eigenlijk al vanaf het donker is. Flinker flikker licht. Ik hou van de kerst, de lichtjes, de versieringen, het geflonker en geflikker, de sterren en kadootjes. De kerststalletjes in verwachting van Jezeke. Zalig.

Gisteren nog de laatste sint kadootjes in ontvangst mogen nemen bij opa en oma. Mijn papa en zijn vriendin. Het was er heel gezellig en lekker. Verse wafels, koekjes en snoepjes. Voor Emma een leuke pop die kan praten en tutteren en voor Abel een doos vol met duplo lego blokjes. Of alles voor samen, of alles voor Abel dat komt ook voor. Het was een heel geslaagde dag. Uiteindelijk toch. In de voormiddag heeft Abel opgestaan met koorts, was hangerig en slap. Na zijn veel te korte middagdutje was hij gelukkig herboren en was er niets meer aan de hand. Dus konden we toch, tegen alle verwachtingen in, met een gerust hartje sint gaan vieren bij opa en oma.

Vandaag was hij nog altijd even vrolijk tot na het avondeten, terug ziekjes en koorts. Vreemd. Hopelijk is het morgen weer helemaal voorbij. Slaaplekker onze lieve man, rust maar goed uit zodat je morgen weer vol energie kan spelen en zusje plagen.

Mijn bureau ziet er tegenwoordig ook wat opgeruimder uit. Het beest en mijn silhouette sd hebben een andere thuis gevonden. Mijn goede vriend de stikmachine staat hier natuurlijk wel nog. Deze beslissing heb ik natuurlijk niet zomaar genomen maar met een reden. De reden is dat ik eindelijk, na veel en lang wikken en wegen, beslist heb om geen draagdoeken en geen kleertjes meer te maken op bestelling via de shop van knuffelmama. Wel nog tuttenkoordjes en andere, kleinere dingetjes, waar ik zin in heb of waar de mensen naar vragen. Het voelt goed. We gaan ervoor.

Er komt, hopelijk binnenkort, wel een ander soort beest.  Dit heeft ook zijn invloed op de shop en daarbij ook mijn beslissing om met bepaalde delen te stoppen zoals hierboven vermeld. Meer daarover meer als het moment supreme aangebroken is! Tadamtadam.

Overmorgen alweer 21 weekjes zwanger, de weken vliegen voorbij. Maar we genieten, we genieten volop. Ik ben zelfs terug begonnen met haken, een dekentje voor buikbaby. Of het zal afraken is een andere vraag, haken is nog altijd mijn ding niet. Maar toch doe ik het, thah ik snap er zelf ook niets meer van. Anders wordt het een poppendekentje, opgelost. Meneer of Mevrouw de buikbaby laat ook al goed voelen dat hij/zij er is, wat het zwanger zijn nog dat ietsje extra zalig maakt. Echt leven in de buik, van een klein wondertje een klein wezentje dat je enorm graag ziet. Wat een zaligheid en eer om zwanger te mogen zijn. Daarbij hoop ik echt uit de grond van mijn hart dat iedereen die ooit zwanger wil worden of aan het proberen is om zwanger te worden daar mag in slagen. Ik wens dit echt iedereen toe. Hou moed dames die het wat moeilijker hebben. Het allergrootste moment is natuurlijk de eerste aanraking en echte levensechtige kennismaking met het kersverse baby’tje, of deze nu uit je eigen buik komt of aan de papa kant, uit je vrouw. Of waarschijnlijk (zelf geen ervaring mee) zelfs bij adoptie, de eerste blik, de eerste ontmoeting. Zalig toch. Mama (of papa) mogen zijn over een klein wezentje, ervoor mogen zorgen, liefde en aandacht geven. Het baby’tje leren kennen en ontdekken. Een hele nieuwe wereld.