Dit was toch één van de doelen van deze blog: “Het leven van een thuisblijfmama.” af en toe wat verhalen, anekdotes over de dagen als relatief jonge mama met momenteel 2 kindjes een hele dag rondom mij. Dit aspect was ik, hoe kan het toch?, even vergeten.
Ondertussen is het een thuisblijfmama van 25 jaar met een zoon van 17 maandjes en een dochter van 4 maandjes. Nouja, morgen is het haar 5de vermaanddag. Wat gaat de tijd vlug.
Het leven gaat zijn gangetje, de dagen vliegen voorbij. ‘s Morgens wordt ik zachtjes gewekt door een kus van manlief die opstaat, erna door zoonlief die wakker wordt. Dochterlief blijft netjes in ons bed liggen en ik ga met de zoon naar beneden. Luier verwisselen, genieten van een lekker flesje melk. Spelen en aankleden. Lekker ontbijten. Tegen die tijd beseft mijn dochter dat ze maar heel alleen ligt in het grote bed en laat ze van zich horen. Ik ga haar halen, zit ze gezellig mee aan de ontbijttafel. Afruimen, vaatwas ruimen, was ophangen en nieuwe (luier)was in stoppen.
Spelletjes spelen met de kindjes af en toe voeden en bezig houden. Als de kindjes ofwel slapen ofwel op zichzelf aan het spelen zijn heeft de mama, ikke dus, tijd genoeg om even wat op forum’s of facebook te lezen.
De zoon doet zijn namiddagdutjes nog altijd in zijn bedje, op zijn kamer. Geeft mij wat extra tijd om bijvoorbeeld wat te knutselen of te naaien, ook opruimen en strijken gebeurt dan meestal. Dochterlief doet haar slaapjes niet in haar bedje maar bij mij, in de draagdoek. Gezellig zo.
In de namiddag nog wat gezellig spelen en om 4u vtm kzoom kijken onder het genot van een koekje of wafel. Nog wat later sla ik aan het koken, dat is meestal in het gezelschap van mijn zoontje terwijl dochterlief zichzelf aan het bezig houden is of aan het slapen in haar wieg of zetel. Niet dat ik zo’n keukenprincess ben, dus zoveel tijd breng ik niet door in de keuken. Patatjes hebben mij niet nodig terwijl ze aan het koken zijn en het vlees heeft mij niet nodig om te bakken. Af en toe eens gaan kijken en omdraaien is meer dan voldoende, voor mij.
Mijn zoon en aandacht
De laatste weken heeft mijn zoontje net dat ietsje meer aandacht nodig, dus wordt hij ook terug wat meer gedragen dan gemiddeld de laatste maanden. Zalig vind ik het. We genieten er beiden nog heel veel van. Dragen vind hij nooit een probleem, maar dan moet ik bewegen, dingen doen. Stilzitten en pc kijken vond hij niets of toch niet voor lange tijd. Dat is sinds een kleine 2 weken terug wat anders, maar nu ook niet voor een halve dag natuurlijk. Al heb ik het gevoel dat die fase terug wat aan het overgaan is. Ik ben zo blij dat ik zoveel mogelijk zijn ritme kan volgen. En dat, wonder bij wonder, dochterlief dan meestal ook alleen kan spelen of rusten.
Natuurlijk verloopt niet altijd alles even vlotjes, er zijn crisis momenten waar mijn lieverd niet tevreden is en de volledige aandacht opeist maar ondertussen de dochter mij ook nodig heeft. Die momenten zijn op zijn zachts gezegd niet leuk maar dan probeer ik het hoofd koel te houden en er het beste van te maken. En ja, dan valt het echt heel goed mee. Met kinderen leer je, ik toch alleszins, prioriteiten stellen en relativeren. Al ben ik dan wel superblij dat ik ‘s avonds eens een uurtje in een lekker warm badje kan liggen genieten terwijl zoonlief in bed ligt en papa dochterlief aan het entertainen is.
