Een uitlaatklep vinden voor een “vol hoofdje”

Vandaag begon rustig met gewoon thuis zitten, filmpje kijken, wat haken (op vraag van Abel zodat hij kon kijken maar terwijl wel allerlei andere vragen op me afvuurde en dingen had waar ik naar moest gaan kijken, niet zo veel gehaakt dus uiteindelijk), wat spelen, wat voorlezen, …

In de namiddag toen Eden wakker werd van zijn middagdutje, dat natuurlijk veel langer duurt als je plant van ergens naartoe te gaan, trokken we naar een vriendin. De vriendin heeft 2 kindjes die wel wat speelkameraadjes konden gebruiken. Aangezien ze een paar dagen eerder nogal lelijk gevallen was en moeilijk op de been is. (Sorry, dat ik niet afgewassen heb! Bedacht mij pas op de fiets dat ik dat echt wel beter had gedaan. *bloos*) Eden deed er een poging tot onstnappen, hij stond opeens al buiten aan de voordeur en toen ik hem ging halen ging hij lopen! De kindjes hadden er een fijne tijd, vooral op het einde toen ze met de plasjes water die nog in de tuin stonden aan het spelen waren. Abel had het wat moeilijk om weg te gaan, maar na nog 20 min iets afwerken konden we doorgaan.

Thuisgekomen mochten ze samen een filmpje kiezen zodat ik voor het avondeten kon zorgen. We geraakten er niet uit wie eerst mocht kiezen dus besloten we eentje te zoeken die ze allemaal wel konden appreciëren. Meestal lukt dat wel al kan het een tijdje duren. Deze keer had Abel absoluut geen zin om mee te zoeken want hij wou enkel maar de film van mickey mouse zien waar er bezems emmertjes water vullen … of een andere film waarin er iets of iemand emmertjes water vult. Tja, zo kwamen we niet ver. Adam en Emma kozen ondertussen voor The Lion King. Abel was op die tijd zover dat niets nog tot hem binnendrong dus zette ik de gekozen film op en zei tegen hem dat hij daarna helemaal alleen mag kiezen. Hij wou daarna 2 keer kiezen, waarop ik aangaf dat dit niet eerlijk zou zijn. En toen was het hek van de dam.

Roepen dat de gekozen film belachelijk was. Dat het voor kakkerlakken was. Schoppen op Emma en Eden die gezellig samen in een poang zaten. Dat kan niet door de beugel dus grijp ik in, natuurlijk slaat hij op mij. Ik vertel hem dat dit niet de manier is om zijn frustratie te uiten. Ik geef aan dat hij naar zijn kamer kan gaan en kan schoppen tegen zijn bed. Dat wil hij niet. Hij probeert telkens bij Emma en Eden te geraken om die pijn te doen. Ik kan hem niet vastpakken want hij lijkt wel een octopus vol met vuisten. Ik krijg hem de living uitgemanouvreerd zodat hij tenminste niet aan de anderen kan raken. En leid hem naar de keuken. Ik vraag of zijn hoofdje vol zit. Een vriendin van mij gebruikt deze benaming bij haar jongens en daar werkt het goed om aan te geven dat ze overvol zitten en even rust nodig hebben. Wij hebben ook dringend zoiets nodig! “Nee! Mijn hoofd is helemaal leeg!” schreeuwt hij mij terug. Tja, niet echt overtuigend eigenlijk.

Gelukkig komt manlief dan thuis en Abel staat nog altijd heel gespannen en agressief in de keuken te ijsberen (nouja zoveel plaats is er niet). Ik breng hem vlug op de hoogte en zeg nogmaals tegen Abel dat de gevoelens ok zijn maar dat dit niet de manier is om het op te lossen. We moeten iets anders zoeken. Abel kan heel goed brainstormen over zo’n zaken maar op dat moment ging er niets. Wat normaal is. Ik krijg opeens de ingeving om hem voor te stellen dat hij heel hard kan fietsen op de straat. Waarop hij me uitdagend aankijkt en zegt (ook met wilde gebaren) “Dan ga ik wel zo zo zo zo zo heel de tijd.” Waarop ik zeg “Ja, dat is heel goed, doe dat maar!” Nog is hij niet overtuigd en probeert mij nogmaals uit te dagen door te zeggen “En ik ga niet stoppen, ik ga niet komen eten.” Waarop ik zei “Ok, dat hoeft niet.”

Dus manlief en Abel gingen samen fietsen, ik had beloofd te roepen als het eten klaar was maar dat was niet nodig. 10 minuutjes later kwamen ze binnen. Het eerste wat ik zag was Abel met een gezicht als een zonnetje. “En heeft het gewerkt?” “Ja, veel beter mama!”

Gelukkig maar! Dit is geen oplossing dat altijd en overal kan en zal werken maar voor nu deed het zijn werk. Ondertussen waren de anderen al lang niet meer naar de film aan het kijken maar aan het spelen op de kamer. Dus stelde manlief voor om zijn film op te zetten waarop Abel zei “Nee, ik ga spelen op mijn kamer.” Tja 😉 Na het eten hebben we wel gekeken naar de film en de bezems vulden emmers water en iedereen was gelukkig.

Of toch bijna iedereen … want blijkbaar zat er bij Emma ook vanalles in haar hoofdje maar dat kwam er bij haar natuurlijk pas uit toen het tijd was om …. in bed te liggen.