Een keuze – thuisblijfmama

Nu ik reeds meer dan 3,5 jaar thuis ben voor de kindjes begin ik het eigenlijk wat “normaal” te vinden. Ik heb er mij overgezet. Ik maak er mij niet meer druk in. Ik probeer niet meer andere mensen te overtuigen dat het best wel gaat met een “normaal” loon, dat het een keuze is. Dat het voor sommige mensen écht, maar dan ook écht niet gaat, kan ik volledig inkomen. En daar ga ik zeker niets tegenin brengen. Net zoals dat ik best wel snap dat niet iedereen dat wil doen, dat sommigen gewoon heel graag willen gaan werken. Voor mij ook allemaal ok. Maar ik ben en blijf wel overtuigd dat het voor veel mensen die beweren dat het niet gaat (financieel dan) juist wel kan werken. Het is een kwestie van keuze’s maken.
Ik ben nog elke dag blij dat we deze keuze gemaakt hebben. Als ik in mijn keuken sta, die misschien al lang vernieuwd kon zijn, ook dan ben ik blij en sta ik er volledig achter. Als ik in onze kleine en veel te groene badkamer nog wat potjes en prulletjes probeer een plaatsje te geven, ook dan ben ik blij en overtuigd. Wat ben ik met een splinternieuwe keuken en dito badkamer als ik ervoor voltijds moet gaan werken (want met halftijds kan ik echt evengoed thuisblijven) en er zoveel minder tijd voor zal hebben. En tevens al die belangrijke en leuke momenten “moet” missen van mijn kindjes. Is het dat waard? Nee, voor ons helemaal niet. Is het verleidelijk om te dromen over onze toekomstige verbouwingen, ja zeker. En dat doet doen we geregeld ook. Waarom niet hé, dromen is gezond. Als je het goed doet. Ik vertrouw er ook op dat we er wel geraken, samen. Hij voorziet.