Een dag.

Kindjes afhalen van school. Pogingen doen om Emma een koekje te laten kiezen en eten in de bakfiets zonder drama.

Koken terwijl Abel een melkje wil drinken. Hij wil dat ik een melkje bij hang op zijn klok. Er hangen maar 3 melkjes ( smorgens, na school en voor bedtijd) en hij wil een 4de. Krijgt hij niet van mij, het is nog maar even geleden dat hij eentje kreeg en we gaan zo meteen eten. Hij dreigt dat hij zelf eentje gaat nemen. Ik zeg dat hij niet mag maar grijp niet in. Hij neemt uiteindelijk de melkdoos. Hij dreigt dat hij de melk gaat uitgieten. Ik zeg dat alles dan vies zal worden en de melk zal op zijn, maar ik grijp niet in. Hij verliest zichzelf helemaal, komt aan mijn kleed trekken, gaat slaan, gaat roepen. Maar hij giet de melk niet uit. Uiteindelijk zet hij de melk terug.

Na het eten was Emma leuk aan het spelen. Ze was overal bordjes aan het rondzetten. “Speel je van restaurantje?” “Nee! Ik maak eten.” Heel gezellig alle popjes kregen een plaats en zelfs haar paard.

Een deeltje van het restaurant.

Toen we allemaal naar boven wilden gaan begon ze alles op mijn bureau en bureaustoel te plaatsen. “Dat is de frigo.” Doe maar rustig kleine meid, we zijn vooral niet aan het wachten op je.

Het mag gezegd worden, het avondritueel ging vlotjes. Behalve dan dat ik zei aan Emma dat ze bij papa naar het verhaaltje moest gaan luisteren ze toch nog altijd ook een verhaaltje op haar kamer wil. En ohja daarvoor wou Abel zijn tanden enkel poetsen op zijn kamer en niet in de badkamer. Dat krijgt ze dan ook, een mini verhaaltje, koos ze het stukje over de zeemeermin die net haar benen heeft gekregen. Voor de 50ste keer, dat stukje. Rustig dus. Abel en Adam slaapwel wensen, Emma instoppen op haar kamertje, mij installeren met Eden in de stoel die daar staat en als beiden aan het slapen zijn ook naar beneden gaan. Waar mijn naaimachine stond te wachten. Ahja nee eerst nog de kalenders en klokken bekijken en eventueel aanpassen. Brood hoefde er deze keer niet gesneden te worden. Poesjes eten geven. De gewone avond dingetjes dus. Mijn naaimachine stond nog te wachten.

Wat later was ik rustig enkele stofjes aan het strijken toen Adam begon te wenen. Bram gaat naar boven, het helpt niet. Hij wil niet slapen, wil niet alleen zijn – Abel in de kamer telt blijkbaar niet mee. Ocharme. Ocharme Adam die niet kan of wil slapen om een bepaalde reden, ocharme Abel die het ook moet aanhoren, en ocharme wij die natuurlijk een rustige avond willen. Nouja wat doe je dan als mama … naaimachine en strijkijzer afleggen, stofjes opbergen tegen de poesjes en hup naar boven. Stoel zitten bij Adam, het is eens wat anders maar ook al niet meer de eerste keer. De vorige keren, een korte tijd geleden, werd ook al duidelijk dat het heel lang duurt voor Adam gaat slapen. Naar beneden halen want hij staat te wijzen naar beneden haalde niets uit, knuffelen, praten, … nouja dat praten lukte soms wel al eens maar gisteren was niet zo’n dag. Niet dat het zoveel gebeurt. Bij ons liggen en verder slapen gaat helaas ook niet. Hij is geen Emma, gelukkig maar want dan is het frequenter maar een Emma komt tenminste gewoon (nee zo eenvoudig is het niet) bij ons liggen en slaapt verder. Emma is daarin natuurlijk al wat meer geoefend dan hij. Hopelijk blijft het hierbij. Abel begon stilletjes te wennen, zijn lip deed pijn. Een zalfje aangesmeerd en hij kon proberen verder slapen. Nouja, ik sleepte dan maar een matras van de logeerkamer naar hun kamertje, nam het dekbed mee en ging slapen.  Na eerst aan de nog wakkere Abel gevraagd te hebben of hij dat goed vond. Het werd stil en bleef stil. Tot ik Eden hoorde honger krijgen en ik stilletjes naar mijn bed sloop waar manlief al lag te slapen. 2u stond er op mijn wekker.

Om 6u20 een nieuwe dag. Abel volledig van de kaart beneden. Bij hen slapen had toch zijn tol geëist. En daarbovenop kwam nog dat hij zijn “papiertjes” die hij netjes naast zijn schaapjeswekker had gelegd vergeten was. Adam was natuurlijk nog aan het slapen, totdat ik heel stilletjes de papiertjes ging halen. Niet stil genoeg blijkbaar.

’s Middags gezellig met Adam boterhammetjes eten. Maurice zit zoals gewoonlijk te azen op Adam zijn vlees waarop Adam, ook zoals gewoonlijk, gaat grommen, wijzen en neen schudden. Maurice buiten steken dus. Wat later heeft Adam besloten dat hij genoeg heeft en wil hij zijn reeds afgelikte salami vleesje aan maurice geven. Gaat hij netjes buiten wachten. Dolblij als Maurice eindelijk naar binnen komt en duwt het vlees bijna in Maurice zijn mond.

Maurice opwachten.

Nu kindjes klaarmaken om naar kind en gezin te gaan. En dan de grote broer en zus ophalen van school.