Die borst is van mij.

Al enkele weken is Eden heel erg hebberig over mijn borsten. Tot dan toe dacht ik dat de borstvoeding elk moment kon uitdoven. Hij dronk niet veel meer, hij ontdekte de wereld en vooral zijn flesje water. Oh en ’s avonds een flesje koemelk zoals de grotere broers en zus. Wauw, daar konden mijn borsten niet tegenop. Neen.

Hij heeft het licht gezien en eist nu op regelmatige tijdstippen zijn borsten op. Subtiliteit is nog een onbestaand woord voor hem. De tshirtjes van mama rekken goed uit en als dat eerst niet zo is dan zorg ik daar wel voor. Denkt hij. Weigert mama omdat ze geen zin heeft om me weeral eens te voeden voor de 10de keer in evenveel minuten dan zet ik het op een krijsen en roep ik de kinderbescherming.

Borstvoeding is fantastisch, het troost mij als ik pijn heb, het deelt in mijn vreugde als ik blij ben, het swingt mee als ik dans, het knuffelt mij als ik nood heb aan nabijheid, het voed mij als ik honger heb, het verfrist mij als ik warm heb, … maar dan vooral op momenten dat ik het wil. Dan moet het direct gebeuren. Als mama het wil, dan denk ik er eerst eens over na en kom ik zelf wel op de zaken terug. En dan moet ze meewerken, en vlug een beetje. Of ik smijt mij boos op de grond en ga brullen.