De vakantie is ingezet
22 december 2015
Voornemens 2016
31 december 2015
Bloedverlies
Nou zeg, was me dat even schrikken! Had ik opeens zaterdagochtend heel wat bloedverlies. In al die tijd dat ik al zwanger was nog nooit meegemaakt. Zelfs geen enkel klein drupje, wat je toch af en toe wel hoort. Zo eens na een inwendig onderzoek of zo. Dus helemaal in paniek riep ik mijn man naar boven en besloten we om direct naar het ziekenhuis te gaan.
Dat was dan buiten onze oudste zoon gerekend. De eerste dag na kerstdag, hij keek ernaar uit om een rustig dagje thuis te hebben. Zoveel mogelijk zijn zin doen. Hij weigerde zich aan te kleden of gewoon zelfs maar naar de auto te gaan. Daar stond ik dan, in paniek, zowat in tranen …. nouja we gingen hem uiteindelijk wel “gewoon” opgepakt en vastgesnoerd hebben in de auto. Ook onze middelste zoon was zich van geen kwaad bewust … De dochter ging zich direct gaan aankleden, maarja dat is dan ook zowat haar favoriete bezigheid. Gelukkig kon ik mijn mama bereiken en stond ze hier binnen enkele minuten en konden de kindjes thuis blijven.
Naar het ziekenhuis
Wij op naar het ziekenhuis, gelukkig was onze meid goed aan het bewegen. Dat stelde me toch echt gerust, anders weet ik niet of ik wel zou durven wandelen hebben. Op de verlos afdeling aangekomen moest ik meteen aan de monitor en verwittigden ze mijn gynaecoloog. De monitor zag er goed uit, wat ik eigenlijk ook wel verwachtte. Ik voelde haar goed bewegen en had verder geen enkele eigenaardigheden. Enkel dus het bloedverlies, wat nog niet echt gedaan was. Ik kreeg ook een echo door mijn gynaecoloog, alles was perfect in orde. Dus geen echte reden voor het bloed, enkel dat ik het moet zien als een teken om het (nog) rustiger aan te doen. Hij vond het wel nodig om mij minstens 48u te kunnen observeren.
Dus hupla, manlief naar huis om wat kleren en verzorgingsproducten, mijn haakwerkje, laptop en zo te gaan halen. Dat kwam hij me brengen en ging dan terug naar huis om bij de kindjes te zijn. En daar zat ik dan. Met nog een klein beetje bloedverlies maar voor de rest gelukkig helemaal in orde. Helemaal niet fijn om zo halsoverkop te moeten vertrekken, de kindjes achter te laten (gelukkig wel in goede handen, maar toch), …
Nuja, veel kon ik er niet aan doen en ging dus maar haken. Het middageten was er gelukkig wel lekker. Na nog wat haken en een lange monitor en nog een paar uur later had ik het er echt wel al gehad. Tegen de avond kwam mijn man nog eens op bezoek samen met de kindjes. Oh, wat was ik blij ze te zien. Abel en Emma hadden het er toch moeilijk mee om me zo in het ziekenbed te zien liggen. Om een of andere (procedure) reden had ik ook een infuus met vocht, vooral Abel deinsde ervoor terug. Eden kwam me direct knuffelen en bleef aan me plakken. Ook Adam kwam dicht bij me zitten. Mijn lieverdjes. Met spijt in het hart zag ik hen terug gaan en moest ik er blijven voor de nacht. Ik kreeg een kamer in de materniteit, de dichste bij het verloskwartier voor mocht er toch opeens iets gaan gebeuren.
Nogmaals een monitor en ja hoor, alles nog perfect in orde. Het bloeden was ondertussen helemaal gestopt. Het voelde vreemd aan, zo de allereerste keer in het ziekenhuis zonder kersverse baby. Met baby is dat al niet voor mij weggelegd maar zo zonder is het helemaal om direct naar huis te willen. Nog fijn dat er in de kerstperiode leuke films op tv zijn voor mij. Al had ik toen al heimwee naar mijn eigen (zelfs niet echt fijne) zetel en vooral bed. Bah, dat ligt toch echt niet goed zo’n ziekenbed. Dat was me nooit eerder opgevallen, maar met baby slaap je zoiezo nogal anders daar in het ziekenhuis hihi.
En dan ging mijn volle dag ziekenhuis van start. Jaja na een lekker ontbijtje ging ik maar weer eens verder met haken. Het viel me ook op dat er daar blijkbaar niet zoveel hakende mensen gespot worden aan de reacties van de vroedvrouwen en dergelijke te zien. Doorspekt met enkele monitors waar alles nog altijd perfect was, het bloeden was gelukkig nog altijd verdwenen. In de namiddag kreeg ik bezoek van mijn lieve vriendin en toekomstige meter van ons babymeisje, mét mijn metekindje mee én 2 potjes zelfgemaakte chocomousse. Ook was manlief er eventjes zonder de kinderen. Oef, een leuke onderbreking van de dag! ’s Avonds kwamen de kinderen dan ook nog eens langs, heerlijk om ze te zien. Verbaasd hoe vlug je ze echt bijzonder hard kan missen. Ik kan werkelijk niet meer zonder ze.
De tweede nacht was al niet veel beter maar wel met het vooruitzicht dat ik bijna naar huis mocht gaan! De 48 uren zaten er bijna op en ja hoor mijn gynaecoloog kwam nog eens vragen hoe het ging. Het bloeden was gestopt, de monitors waren super goed, … dus geen reden om mij nog langer te houden! Jiha. Na nog een allerlaatste monitor mocht ik vertrekken. Manlief en de jongens kwamen mij ophalen en op naar huis. Eindelijk!
Het goede voornemen om geen kindjes meer te heffen en het echt rustig aan te gaan doen. Want dit wil ik toch niet meer meemaken, als we al terug naar het ziekenhuis gaan dan zal het liefst pas over 6-9 weken zijn om een schoon meisje op de wereld te zetten.
Hoe de kinderen er verder mee omgingen
Het ging eigenlijk best goed, denk ik. Hoera voor een oma dat dichtbij woont en graag komt helpen waar nodig. Eden werd de eerste nacht om drie uur wakker en zoals gewoonlijk ging Bram hem halen om in ons bed verder te slapen. Maarja, mama was niet te vinden. Ook niet in de gang of in de badkamer. Toen hij doorhad dat mama er niet was nam hij genoegen met papa. De tweede nacht ging dat al vlugger. Emma merkte op dat papa nu alles alleen moest doen en dat ze mama wel mist. Ook gaf ze papa de eerste dag al haar knuffeltje mee om mij gezelschap te houden. Ze maakten mooie kaartjes voor mij. Abel vond het wel lang duren: “als de baby geboren wordt blijf je maar 1 nachtje in het ziekenhuis en nu waren het er 2”, laten we hopen dat het dit keer ook niet langer nodig zal zijn. Bij thuiskomst heeft Eden meerdere keren komen drinken bij mij, was de eerste keer dat hij 2 dagen zonder borstvoeding deed. Hij drinkt niet zoveel meer, en al zeker niet voor de voedingswaarde maar eerder voor de gezelligheid en het dicht bij mama zijn. Super fijn om hem dan zo te zien genieten!
Heb jij ervaring met bloedverlies tijdens het zwanger zijn? Of andere oorzaken waardoor je eventjes in het ziekenhuis moest verblijven? Hoe ging je daarmee om, en de eventuele kinderen?
14 Comments
Toen ik zwanger was van Willem-Frederick en Elizabeth kreeg ik op 33w4d, na een hels weekend met een man die voor het werk weg was en twee peuters met buikgriep plots harde buiken. Het begon vrij onschuldig, maar al snel kwamen de harde buiken op zo’n regelmatige tijdstippen dat ik dacht dat de bevalling begonnen was.
Schoonouders opgebeld, die waren er na bijna een uur (nadeel als iedereen ver weg woont) en we reden naar de spoed. Aan de monitor bleek inderdaad dat er contracties waren, maar absoluut geen sprake van weeën, daarvoor was het nog te zwak. Ik kreeg wel meteen spuitjes voor longrijping (wat een venijnige prikken!) en moest een nacht ter observatie blijven. Ik vond het ellendig. Ik miste mijn man en de oudste twee kinderen en bleef met de angst zitten dat ik te vroeg zou bevallen. De volgende ochtend mocht ik terug naar huis, met het dwingende verzoek om het nog rustiger aan te doen en een voorschrift voor weeënremmers. Uiteindelijk is alles dus goed verlopen en werd onze tweeling pas op 37 weken geboren, na een super vlotte bevalling. Geen couveuse, geen neo,… Maar de angst van die opname op 33 weken, dat vergeet ik nooit meer!
phoeh klinkt heftig en beangstigend! gelukkig is alles goed afgelopen xxx
FIjn dat je weer thuis bent! rustig aan blijven doen dan maar! en nee hier geen bloed verlies, wel een hele hevige blaasontsteking met wee-achtige buikpijn erbij… mensen wat was ik toen ook in paniek,… maar gelukkig bleek het alleen maar blaasonsteking te zijn.. sterkte!
Liefs Ilse
oh jeetje moet ook verschieten geweest zijn
ja super blij dat ik terug thuis ben!!
Oef gelukkig alles ok met de baby! Dat ze nog maar een paar weken in mama’s buik blijft. Hier de 1e zwangerschap van 26 tot 34 weken in het ziekenhuis moeten platleggen… Gelukkig een lieve en toffe kamergenote die me gezelschap hield maar heftig om dochter en man te moeten missen. 2e zwangerschap al heel snel thuis moeten platliggen omwille van voortijdige contracties. Weer man die het huishouden met ondertussen al 2 kleine pagadderkes draaiende moest houden…hier dus jammer genoeg niet zo’n leuke ervaringen met zwangerschappen…
ai ai ai toch ik mag er niet aan denken zeg dat dat hier zo lang nodig zou zijn! phoeh
Fijn dat alles goed gaat!
Hier 2 maand platte rust voor ons laatste meisje (nummer 4). Op 10 weken bloedverlies tijdens een voetbalmatch van grote broer. Een bloedklonter groter dan ons kleintje. Het enige wat ik kon doen was niet bewegen in een ziekenhuisbed. Het was fiftyfifty. Met de hulp van buren, vrienden en familie de twee maanden overleefd. Niet zo gemakkelijk met twee kleuters en een stoere peuter …
Uiteindelijk is alles goed gekomen. Ik ben nog 2 maanden gaan werken na die rustperiode.
Nu ligt ons meisje hier te knorren in mijn armen. Het was stressen en idd die angst was heavy.
Ook de andere kinderen (behalve de Stoere peuter) herinneren zich nog dat mama moest rusten. Die peuter heeft daarna een ik-wil-mama-niet-meer-periode gehad.
amai zeg das niet niets zeg, kan geloven dat iedereen daarvan ondersteboven van is
Bij Lize op 6 maand echte contracties gehad. Ook nachtje in ziekenhuis moeten blijven. Gelukkig zijn ze na een nacht verdwenen. Moest wel de laatste 3maanen rustig aan doen…
Nogal eng dat ze er toen had uit kunnen komen.. Maar gelukkig bleef ze nog tot 37weken zitten.
en is het nu een super lieve levendige meid <3
Welkom thuis, Sofie.
Ik ben zo blij dat alles in orde is.
Luister maar goed naar je lichaam, dat is zo belangrijk!
Ik heb tijdens de zwangerschappen die ik voldragen heb nooit bloedverlies gehad.
Enkel de miskraam 13 maand voor dat ik zwanger geraakte van Warre en dat is niet te vergelijken, natuurlijk.
Maar ik kan me wel iets voorstellen bij het paniek gevoel.
Veel liefs
ja ik vind het eigenlijk best moeilijk dat luisteren naar mijn lichaam, want afgezien van dat bloedverlies had ik echt geen andere tekenen … dusja wel vreemd zo “opeens”
Amai dat moet schrikken geweest zijn! Ik heb het nooit meegemaakt maar ik kan mij inbeelden dat ik volledig in paniek zou zijn. Gelukkig voelde je haar bewegen, dat zal inderdaad wel een grote geruststelling zijn geweest.
Hopelijk is je volgende ziekenhuisbezoek om te bevallen!
[…] goed, alles is wel een beetje lastiger aan het worden. Door het bloedverlies weet ik ook niet hoeveel ik precies mag doen, misschien maakt het ook niets uit maar dat risico […]