Autisme en de spanning rond de jaarwisseling

Oudejaarsdag

Dat oudejaar heel wat spanning meebrengt is wel algemeen bekend denk ik. Niet alleen voor mensen met autisme maar voor iedereen. Als je aan cadeautjes doet moet je ervoor zorgen dat je deze hebt, ingepakt meestal ook en zo. Wat ga je aantrekken en wat ga je eten. Nog tal van andere voorbereidingen dienen in orde te zijn. Bij ons viel het op al die gebieden goed mee. Het was dan ook niet bij ons thuis maar bij de meter en de peter van Adam. Dus we konden de dag gewoon normaal doorbrengen, in alle rust! Geen stress rond hapjes klaarmaken, het huis bezoekklaar maken, … Op dat gebied kwam er geen extra druk te liggen bij de kindjes, met name bij Abel waarover ik het hier toch even wil hebben.

De laatste tijd gaan mijn blogjes over autisme vooral over Abel. Wij hebben 2 zoontjes met autisme: Abel en Adam. Hoe Abel oudejaar beleefde is zo anders dan hoe Adam dat deed. Bij Adam ging het eigenlijk echt heel “normaal” en dat komt omdat Abel en Adam op een belangrijk punt heel erg verschillend zijn. Het verschil zit erin dat Adam zich van veel niet echt bewust is, hij trekt er zich weinig van aan. Vaak levert dat frustratie op en leren we geduld te oefenen maar bij zo’n gebeurtenissen is dat eigenlijk een gemak. Terwijl Abel dan echt er heel erg mee bezig is.

Zo kwam het dat Abel al de hele dag echt nerveus was. Dat uitte zich op verschillende manieren. Door negatieve aandacht te zoeken. Van zodra we merken dat hij echt dingen begint te doen of te zeggen waar hij zeker van is dat we dat niet zomaar kunnen negeren rinkelt er een belletje: “Oeps, hij zit vast, zijn hoofd zit vol.” Dan gaat hij door en blijft hij doorgaan tot het ontspoort.

’s Morgens deed hij dit vooral door te zeggen dat hij nergens naartoe wou gaan die dag. We hadden ook nog een babybezoekje gepland. Die planning was een beetje dubbel. Aan de ene kant is het misschien beter om geen extra dingen te plannen op oudejaarsdag. Aan de andere kant herinner ik mij nog van vorig jaar dat de dag heel erg lang duurde voor de kinderen. Ze keken vol verwachting uit naar het feest dat de uren echt heel traag voorbij kropen. Dus vandaar toch de beslissing om iets te plannen op die dag. Abel wou niet. En nog meer, hij wou ook niet naar het feest gaan ’s avonds. Hij wou geen kleren aandoen, hij wou direct in zijn pyjama gaan. Niet dat dat er veel toe deed want hij hield nog stand dat hij niet zou meegaan.

Ik vind het niet erg dat hij meteen in zijn pyjama meegaat, maar dan wel een nette pyjama. Die waren er helaas niet meer, stond al een tijdje op onze lijst om te kopen tijdens de solden. Maar dus ging hij samen met manlief op pyjama jacht. Een half uurtje daarvoor besloot Abel dat hij naar een ander huis zou verhuizen in het nieuwe jaar. Zodat hij altijd zijn zin kon doen en alles kon kopen. Hij wil al lang extra sporen voor zijn duplo trein en dan zou hij die wel kunnen kopen. Hij wou wel meegaan met manlief om nieuwe pyjamas uit te zoeken maar was toch in strijd met zichzelf. Ik mocht moest hem aankleden. Zomaar meewerken op die dag kon gewoon niet. Ik stelde voor dat hij zijn portemonnee met zijn centjes mee nam en dat hij er misschien wel iets kon kopen. Dat zag hij wel zitten. Ze kwamen terug met 3 pyjamas voor hem en een speelgoedje van 2 euro dat hij super vond (en het was ook echt iets voor hem, je duwt eendjes omhoog tot ze van de glijbaan glijden en dan weer van voor af aan …). 

Ondertussen waren we al late namiddag en tijd om naar de baby te gaan kijken. Oef, door het winkelen was hij al meegaander en verliep het bezoek heel vlot. Terug thuisgekomen wou hij persé zijn pyjama aan, waar we geen probleem van maakten. We zochten de nodige spulletjes bij elkaar en we gingen op weg!

Oudejaarsavonds

De avond verliep echt bijzonder vlot. De kinderen konden er goed spelen, er was veel en leuk speelgoed. Speelgoed van iemand anders is vaak leuker hé, dus dat komt goed uit op zo’n avond. Voor het eten was er even een moeilijk momentje. Hij wou persé dat ik naast hem ging zitten, wat niet zo makkelijk te regelen was want er waren nog die dat wel wilden … Terwijl Abel de oudsten is en we dus wel zouden denken dat hij het wel begrijpt. En tis nu niet dat we meters ver van elkaar zouden zitten. Maar we vonden uiteindelijk een regeling waar iedereen wel tevreden mee was (ik zat wel naast Abel). Hij wou niets eten. Of nee, wacht, hij at een paar sneetjes stokboord. Ah, hij doet maar, ik maak me daar nooit druk in en al zeker niet op zo’n momenten. Verder verliep de avond echt gewoon vlot!

Vlak voor middernacht

De tafel was afgeruimd, we gingen allemaal in de zetel zitten.  Abel had honger, hij wou dessert. Dit kon nu niet en moest even wachten. Ik vertelde hem waarom en stelde hem gerust dat het echt niet lang meer zou duren, dan kreeg hij dessert. We zetten de tv op om mee af te tellen. Hij kwam naast mij zitten en was toch niet zo op zijn gemak. Ik stelde hem gerust “Er gaat niets gebeuren, Abel,….” De spanning was van zijn gezichtje af te lezen. Aftellen van 10, 9, 8, …, 3, 2, 1, Gelukkig nieuwjaar! In plaats van vrolijke omhelzingen en kussen uit te delen zat ik er met een heel erg overstuurd, heel erg verdrietig Abeltje in mijn armen. De tranen kwamen “Ik mis 2015” “Ik mis het vakantiehuis waar we gingen.” “….” Al die emotie. Alles was voorbij, het was nu 2016. Dat vond hij intens verdrietig en daar ging de spanning in zijn tranen en we knuffelden tot hij kalmer was. Ik maakte hem er attent op dat er verder niets gebeurt was. We blijven ons de dingen herinneren en er ligt een nieuw jaar te wachten waar we opnieuw naar een vakantiehuis gaan en leuke dingen gaan doen. Dit is de eerste keer dat hij er zo op reageert. Voorbije jaren had hij er geen problemen mee.

Na middernacht

Nadat ik -eindelijk- ook manlief gelukkig nieuwjaar kon wensen was hij alweer bezig over dat hij dessert wou. Goed nieuws, het is zover! De tafel werd gedekt en daar kwam er een lekkere ijstaart. En ja, daar kwam het, hij wou niet. Hij vond dat niet lekker. Euh, ik weet dat jij dat super graag eet. Maarja ik zag de bui hangen en snapte dat het absoluut niet ging met hem. Hij kon met zichzelf geen blijf. Ok, dan hoef je geen dessert te eten. Mama en papa willen wel graag eten. Hij bleef boos in de zetel zitten en wij gingen aan tafel. Na nogmaals vragen of hij een ijsje wou, nee nog altijd niet …

Opeens was hij verdwenen. Naar de gang. Ok, hij mag even alleen zijn, dat kan geen kwaad. Wat een geluk dat manlief toch ging kijken! Hij stond namelijk buiten, al op de stoep. Hij ging naar een ander huis gaan maar was afgeleid door vuurwerk en bleef staan. Oef. Hij wéét dat hij dat niet mag doen, zomaar weggaan. Heeft het nooit eerder gedaan. Man, dat doet vies. Manlief droeg worstelde hem terug binnen en de deur ging op slot. Vandaar ging het verder bergaf met hem. Uiteindelijk heeft hij nog 2 borden enkel slagroom gegeten dat hij zelf genomen heeft. Die kleine toegeving van zijn kant was helaas niet genoeg om hem stilletjes aan te laten ontdooien tot beterschap. Na nog heel wat vijven en zessen had hij zich verstopt achter de zetel. Ondertussen was het al 1u30, hadden wij allemaal onze ijsjes op en lag Adam te slapen in de zetel. Tijd om naar huis te gaan.

Naar huis

Voordeel dat hij al zijn pyjama aanhad, enkel nog de pamper aandoen. Hij wou dat aandoen in de auto, niet binnen en niet bij ons thuis, maar in de auto. Ok dan, wonderwel ging dat vlotjes en zat hij toch redelijk rustig in de auto te wachten tot iedereen ingeladen was. Met als laatste een Adam die bijna niet meer wakker werd. Eden daarentegen was nog klaarwakker tot we een paar meter verder gereden waren 😉 . Vanaf toen ging het vlotjes, Abel was de laatste die in slaap viel in de auto maar dat ging zonder morren. Ze overladen van de auto naar hun bed verliep ook zonder problemen, oef! De “volgende” ochtend was het zoals normaal en verwacht weer allemaal goed met hem. Dan probeer ik altijd een paar gesprekjes erover aan te knopen, wat meestal en dan helaas ook, op een muur terecht komt. Maar, het voelt afgeslotener en ik ga ervan uit dat hij toch wel enkele dingen ervan oppikt.

Ondanks het wat andere begin zien we 2016 helemaal zitten! Wat we ook allemaal nog op ons pad krijgen, we blijven ervoor gaan.