Ambitie

Ik kom mezelf weer geweldig tegen de laatste dagen. Voluit gaan voor 2 avondjurkjes te maken, een zee van tijd. Zo leek het toch. De trouw waarop beide jurkjes gedragen worden is al binnen 17 dagen. Rekening houden dat ik ze niet de dag zelf of de dag ervoor kan afleveren heb ik dus niet zoveel tijd meer. 1 jurkje is gelukkig al bij de rechtmatige eigenaar. Nu nog het andere. Probleem. Ik keek daarnet eens heel goed in mijn agenda en zag voor de komende 14 dagen enkele klasvergaderingen, familiefeestjes, trouwfeest, opdraging Eden met bijhorende speech die ik nog moet bedenken, musical dirty dancing en natuurlijk mijn cursussen staan waaronder zelfs een examen.

Keep kalm zeggen ze dan.

Dan zou ik moeten bedenken wat ik allemaal niet ga doen van soorten-rust-vormen als ik dat klaar krijg. Maar neen zo werkt mijn brein niet. Wat had je dan gedacht. Ik lees super graag “vrouwen”boekjes. Een tijdje terug begon ik in het boek waar ik nu nog altijd mee bezig ben. Wat sceptisch omdat het een soort waargebeurd verhaal was. Is dat wel iets voor mij? Nou zeg, wat een leuk boekje! Het brengt me zelfs aan het fantaseren om iets gelijkaardigs te gaan doen … Maar dan zonder de vieze dingen, want dat kan ik gewoon niet. Echt niet. Ik moet het boekje gewoon goed kiezen, toch?! Er is zelfs een film van blijkbaar, die zal ik ook maar eens bekijken naar het schijnt een topper. Kom je niet vaak tegen een boek en een film die beiden goed zijn??!! Toch niet als je ze alletwee leest/bekijkt, meestal is het wel ok als je voor 1 media kiest. En natuurlijk ook een blog.

En ipv op te ruimen, koekjes te bakken voor de avond-klasvergadering of wat driegdraadjes van jurk nr2 uit te halen zit ik hier te bloggen. Met Eden en Adam op mijn schoot. Geweldig. Adam kreeg daarnet een lolly en iedereen mag meegenieten. Incluis mijn bureau.

Gisteren werd zowat officieel de testperiode voor Adam en Emma beëindigd. Het deel waar ik het meeste tegenop zag, de thuisobservatie voor Adam, daarvoor was er schoolobservatie Emma maar daar heb ik geen last van. Maar we hebben het overleefd, het is mij denk ik gelukt om zo normaal mogelijk te doen. Nu is het afwachten tot 17 juni. Dat deze datum maar ver weg blijft niet alleen omdat ik betwijfel of ik het wel wil horen wat ze daar zeggen. Ik heb bewust voor de testen gekozen, dat wel, maar ah, typisch mijn gedachten? Maar ook omdat mijn tweede jurkje dan moet klaar zijn, hopelijk. En het leven gaat al zo vlug aan mij voorbij.

En nu gezellig exclusieve kindertijd. Tussen de nog altijd niet opgeruimde rommel. En zonder stress. Kan dat.