2015

En dan zijn we 2015, mijn eerste voornemen was om te bloggen. Nou, daar ben ik tot nu niet in geslaagd. Ik jongleer soms een beetje met, wat deel ik met de wereld, wat niet. Soms gaat het delen vlot, soms niet. Ik ben denk ik nu in een periode waar het wat minder vlot gaat. Ik vind het ook heel moeilijk om te bedenken wat mijn kindjes er over een aantal jaren van gaan vinden dat hier hun moeilijk gedrag staat beschreven. Over hun lofbetuigingen zit ik minder in. Maar aan de andere kant is deze blog er ook de laatste jaren om jullie een kijkje te laten nemen in hoe wij het doen. Niet omdat ik ervan uitga dat wij hét beste doen qua opvoeding en de zaken daarrond, maar omdat ik het zelf ook heel fijn vind om ervaringen te lezen, ideetjes op te doen, … Geen taboe daarrond te hebben. We zijn wie we zijn en we voeden op zoals wij het beste denken. Of toch een poging tot. Ook omdat ik zelf mijn opvoeding af en toe bijschaaf omdat ik nieuwe dingen lees, daarover nadenk en meeneem in gebed en aftoets wat dat doet met ons doel dat wij bewust of onbewust voor ogen hebben. Dit gezegd zijnde, welkom op de eerste blog van 2015!

Er is weer heel wat gaande op gebied van het revalidatiecentrum, school en autismetesten.
Zoals jullie misschien weten is Emma ook getest geweest vorig jaar iets na Abel zijn testen. Bij Emma werd er toen nog geen uitslag toegekend. Ze moest opgevolgd worden en hertest. Een tijdje hebben we dat aan de kant gelegd en zelfs gedacht van neen, dat doen we niet, hertesten. Tot najaar vorig jaar haar probleem met “vastzitten” ook naar boven kwam in het oudercontact. Dan zijn we terug gaan nadenken, nog eens alle stukjes bij elkaar voegen en besloten dat we nu toch wel eens willen weten of er nu iets van ass inzit of niet. Niet om haar te veranderen naar de wereld, maar om haar beter te begrijpen, haar te helpen. Want dat ze er zelf last van heeft is overduidelijk. En dat is erg. Eind volgende week beginnen haar testen, deze keer niet in het UZGent maar gewoon in het revalidatiecentrum waar Adam naartoe gaat.

Adam, hij gaat nog altijd dat uurtje naar het revalidatiecentrum en het gaat goed. Binnenkort, als er een uurtje vrij is bij iemand gaat hij ook een tweede uur gaan. Dat is nodig om wettelijk gezien in orde te zijn, anders moeten we privé gaan en dat is nogal kostelijk. Zijn communicatie gaat er echt op vooruit en hij kan ook al enorm veel woordjes! Zelfs is hij afgelopen dinsdag eens 2 uurtjes alleen op school gebleven. Dat ging goed. We zijn nog wat aan het nadenken hoe we dat gaan verder (op)bouwen. Voorlopig denken we eraan hem enkel de woensdag te laten gaan, dat is praktisch gezien ook het meest haalbare voor mij en Eden. Dit gezegd zijnde komen we tot bij een ander onderwerp.

Een hele tijd was ik me echt nog meer en meer aan het focussen op thuisonderwijs. Emma, die het vaak lastig heeft, die het precies niet aankan om 4,5 dagen school te volgen. Al is dat (voorlopig?) sinds de kerstvakantie wel helemaal beter. Nuja de eerlijkheid gebied me te vertellen dat ze al een tijdje de woensdagen niet gaan. En Adam, tja, die 2 uurtjes gingen wel goed, maar Adam is Adam. En Adam leeft heel vaak op een andere planeet, dus dat valt echt af te wachten hoe hij gaat evolueren. In de peuterklas is dat minder een probleem maar hij blijft daar natuurlijk niet voor altijd. Maar sinds de kerstvakantie heb ik besloten om school écht een kans te geven en thuisonderwijs naar de achtergrond te schuiven en we zien wel wat het ons brengt. Ik hoop écht van harte dat het lukt op school, het is wel een heel goede school waar we nog altijd super dankbaar voor zijn dat we erbinnen geraakt zijn!!

Dit, wat 2 van de 4 kindjes betreft. Over mezelf, dat gaat het wel, al leeft er een gat in mij. Een gemis. Dan kan ik bijvoorbeeld aan het strijken zijn en dan sluipt er 1 zinnetje in mijn hoofd (Er is een rugzak gevonden) en barst ik in huilen uit. Maar het gaat, het moet wel. Ik heb beslissingen genomen. Ik doe geen 4-5-6 hobby’s meer tegelijk. Ik heb beslist om naaien écht basis te houden, geen bedrijfje of iets dat daarnaar gaat. Daar hoort ook een grote opruim bij, echt alles weg wat ik niet meer gebruik. Van de vele kasten, dozen en schuiven blijft er nog 1 naaidoos over. Nouja de rest staat hier nog, dat zoekt nog een nieuwe eigenaar. Ook maak ik geen juwelen meer of ga ik tshirts flocken. Ook dit heb ik allemaal verkocht. Wat een ruimte. Ruimte in mijn hoofd. Wel weet ik uit ondervinding dat ik iets moet doen, pogingen om niets te doen, enkel mama te zijn, in het verleden zijn telkens mislukt.

Het ga jullie goed in 2015.